Χάζεψες; Πες το, δεν είναι ντροπή. Χαζέψαμε ομαδικώς!
Νίκησες; Φώναξε το, δεν είναι ντροπή. Παρέλαση στη Γλασκώβη ήταν αυτό που βίωσες!
Γούσταρες; Πες το, δεν είναι ντροπή. Έλιωσες! (Άλλο είναι το σωστό ρήμα αλλά δεν γράφεται…)
Τι είδες; Άμυνα ηρωική, τσολιάδες, φρουρούς του έθνους να μάχονται υπέρ βωμών και εστιών μπροστά στο τέρμα του Τζολάκη ή μια παρέα πιτσιρικάδων "τσόγλανων" που έκαναν τη μπάλα κομπολόι και χάλασαν το απόγευμα του σερ Άλεξ;
Είδες μια παράσταση βγαλμένη από τα πιο "απαγορευμένα" όνειρα σου, Έλληνα. Μια παράσταση του Χορν και του Κατράκη στα 20 τους, μια συναυλία του Μάνου και του Μίκη στα πρώτα θαύματα τους, μια ζωγραφιά στα εφηβικά του Τσαρούχη, ένα ποίημα του Ελύτη και του Σεφέρη όταν ήταν ακόμη παιδιά!
Υπερβάλλω Έλληνα; Ίσως. Ίσως και όχι...
Δεν με τρέλανε το 0-3, δεν βγήκα στις πλατείες για την άνοδο στην ελίτ του Nations League, δεν γιορτάζω κατάκτηση... Μουντιάλ ή Euro.
Αυτό που απόλαυσα, αυτό που απόλαυσες ποδοσφαιρικά μας γοήτευσε. Τούτη η συμμορία που έκρυψε τη μπάλα στη Σκωτία δεν ήταν Γάλλοι, Ισπανοί, ιπτάμενοι Ολλανδοί. Ευρωπαίοι είναι αλλά ακούνε στο Κωνσταντίνος, Γιάννης, Χρήστος, Κωνσταντής, Γιώργος, Δημήτρης, Βαγγέλης.
Οι τύποι έβαλαν γκολ στις καρδιές μας. Δες ξανά Έλληνα το δεύτερο. Μέσα σε ένα λεπτό, από τη στιγμή που έδιωξε ο Βάγια μέχρι το τελείωμα ζωγραφιά του Καρέτσα πέρασε ένα λεπτό. Είκοσι πάσες μόνο από πόδια Ελλήνων. Πώς είπαμε ότι λέγεται το κομπολόι στα σκωτσέζικα;
Κι αυτός ο περίεργος με τα άσπρα μαλλιά και το ήρεμο πρόσωπο, εκεί στη γραμμή, παρακολουθούσε σχεδόν ατάραχος τους "τσόγλανους". Το δημιούργημα του να δίνει συναυλία στο χορτάρι. Μέσος όρος ηλικίας ούτε 23! Άλλος στη θέση του θα είχε λιποθυμήσει και μόνο στη σκέψη. Ο Ιβάν το τόλμησε, το έκανε πράξη και μετά είδε τις σκηνές από το μέλλον! Πόσο το αξίζει τούτος ο σπουδαίος προπονητής και άνθρωπος! Στη χώρα των 11 εκατομμυρίων "προπονητών" που όλα τα φιλτράρουν οπαδικά, ο Γιοβάνοβιτς προσφέρει την ευκαιρία να δουν άπαντες πέρα απ' τη μύτη τους. Και να λατρέψουν την Εθνική ομάδα Όχι επειδή κερδίζει, αλλά επειδή ΑΞΙΖΕΙ!
Ναι, Έλληνα, πες το, δεν είναι ντροπή: ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε. Και κάθε φορά το εμπόδιο να είναι λίγο ψηλότερο. Για να πάνε ακόμα ψηλότερα. Για να χαίρεται η ψυχή μας ένα ποδόσφαιρο που είχαμε σχεδόν πειστεί ότι δεν θα δούμε πότε.
Αλλά, ευτυχώς, το "ποτέ" αυτή η γενιά το κάνει παρελθόν. Να δεις τι μας έχουν για μετά!
