Ένα από τα μόνιμα προβλήματα της Εθνικής, είχε να κάνει με την εμπλοκή συλλογικών ζητημάτων στο εσωτερικό της. Ως ένα σημείο είναι και λογικό, απ’ τη στιγμή που αυτά τα παιδιά έχουν συμβόλαια, αγωνίζονται για σημαντικούς στόχους και ομάδες. Δεν είναι ρομπότ να… σβήνουν το σκληρό δίσκο μόλις πρέπει να πάνε στην Εθνική.
Το παν είναι να μην επηρεάζεται η ατμόσφαιρα γύρω απ’ την ομάδα. Να μη «δηλητηριάζεται» ο κόσμος. Αν κάτι πρέπει να θεωρούμε δεδομένο, είναι πως η ΕΠΟ θέτει προτεραιότητα πάντα την Εθνική. Το έδειξε άλλωστε με τις κινήσεις της, αποκορύφωμα η εξαγορά του προπονητικού στην Παιανία.
Το επίπεδο συσπείρωσης με τους φιλάθλους και η ενασχόληση του κόσμο με την Εθνική, είναι πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο για τα τελευταία χρόνια. Θυμίζοντας τη «χρυσή» γενιά του Euro, με έναν διαφορετικό τρόπο. Αυτόν της ελπίδας, της χαράς, το πόσο γουστάρει ο κόσμος αυτά τα νέα παιδιά. Το χαμόγελό τους, τη χαρά τους που παίζουν μαζί, δίχως ίχνος βεντετισμού.
Λες και μαζεύτηκε μια υπερταλαντούχα παρέα που είναι η πιο ακριβή στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου (αναφορικά με τη χρηματιστηριακή αξία), έστησε δύο σχολικές σάκες για δοκάρια και άρχισε το παιχνίδι στην αλάνα.
Αυτό ακριβώς λατρεύει ο κόσμος. Την ελπίδα και την εκπλήρωση του ονείρου. Τον επαγγελματισμό και τον ρομαντισμό της αγνότητας. Όταν ο μέσος όρος ηλικίας είναι κάτω από 23 χρόνια στην ενδεκάδα ενός τόσο κρίσιμου αγώνα όπως με την Σκωτία, πρόκειται για παιδιά. Δεν έχουν «μολυνθεί» από κανένα δηλητήριο ποδοσφαιρικό. Κι έχουν την τύχη και στη διοίκηση της Ομοσπονδίας και στον πάγκο να υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να γίνουν ασπίδα για αυτά.
Ακόμη και τη σεζόν του Euro, το συλλογικό στοιχείο εισχωρούσε στην Εθνική. Οι ίδιοι οι παίκτες το κρατούσαν μακριά. Αλλά πάντα υπήρχε. Σε αυτή τη φουρνιά παικτών, απουσιάζει τελείως αυτή η… τοξικότητα. Σα να κλείνει ο διακόπτης του οπαδισμού όταν έρχεται η δική τους ώρα.
Ο Τζολάκης είναι στον Ολυμπιακό. Το σκέφτηκε κανείς με τη Σκωτία; Ο Μουζακίτης επίσης. Πέρασε από κανενός το μυαλό; Βαγιαννίδης σταθερά μια διετία βασική επιλογή του Παναθηναϊκού. Ούτε ασχολήθηκε κανείς. Ο Ζαφείρης έχει δηλώσει πως είναι Παναθηναϊκός από παιδί. Ε και; Ο Κωνσταντέλιας στον ΠΑΟΚ. Ποιον πειράζει; Ο Καρέτσας έκανε δήλωση στο Φάληρο πως είναι ΠΑΟΚ όταν ρωτήθηκε για την ατμόσφαιρα, πήρε φανέλα του Δικέφαλου από φίλαθλο μετά τη νίκη επί της Σκωτίας. Ενόχλησε κανέναν;
Σημεία για να πιαστεί ο καθένας, υπάρχουν. Δεν συμβαίνει όμως. Γιατί αυτή η ομάδα, αυτή η φουρνιά παιδιών, εκπληρώνει τα όνειρα του κάθε φιλάθλου. Μια Εθνική με τεράστιο ταλέντο και προοπτική, με χαμογελαστά πρόσωπα – τον Τζόλη ποιος μπορεί να τον κοιτάξει και να μην τον συμπαθήσει; - με καλό κλίμα, μακριά από τοξικές καταστάσεις.
Ουσιαστικά χωρίς καν να το ξέρουν αυτά τα νέα άτομα με το τόσο ταλέντο, «πλάθουν» φίλαθλη παιδεία στη χώρα μας. Αυτή του διαχωρισμού της Εθνικής απ’ την συλλογική διαφορά και την προτίμηση σε χρώματα του καθενός. Της αγάπης προς την ομάδα όλων των Ελλήνων, δίχως «αλλά» που εμπλέκουν τοξική σωματειακή διαφορά.
Μην πάτε μακριά, πριν λίγα χρόνια υπήρχαν επιτροπές… ελέγχου στα γήπεδα, για το τι ομάδα υποστηρίζει ο καθένας. Σε αγώνες της Εθνικής. Συγκεκριμένες πλευρές επικοινωνιακά έκαναν αναφορές για διαιτησίες που… ευνόησαν την Ελλάδα. Παίκτες ανάλογα το συλλογικό παρελθόν ή παρόν τους, έκριναν προπονητές και καταστάσεις στην Εθνική. Υφυπουργός αθλητισμού (τότε) δεν έδινε συγχαρητήρια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για να μη… θιχτούν οι φίλοι του και θεωρηθεί πως επιβραβεύει την – τότε – ΕΠΟ.
Η μαζική στήριξη του κόσμου και η συσπείρωσή τους γύρω απ’ αυτή την… αγαπησιάρικη ομάδα, αναγκάζει μέχρι και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να σπεύσει να συγχαρεί δημόσια την ομάδα για την άνοδό της στην League A. Όταν ο Αυγενάκης δεν έδινε συγχαρητήρια στην ομάδα, ήταν η άνοδος στην League B.
Αυτές οι… φατσούλες που μοιάζουν παιδιά βγαλμένα απ’ την αίθουσα του σχολείου μόλις άκουσαν κουδούνι, έχουν το ταλέντο και τη δύναμη να προκαλέσουν συστράτευση των πάντων γύρω απ’ την Εθνική. «Σκοτώνοντας» κάθε τοξική προσπάθεια με αφορμή μικροσυμφέροντα συλλογικά, ικανά να διαταράξουν το εσωτερικό της επίσημης αγαπημένης. Συνήθως το λέμε για την ομάδα μπάσκετ, όμως αυτή η σκυτάλη μοιάζει να έχει περάσει στο ποδόσφαιρο πλέον.
