Η Κυριακή ήταν μια αθλητική μέρα γεμάτη διδάγματα. Πιστοποιήσεις περισσότερο, γιατί τη μεγάλη εικόνα την είχαμε όλοι στο μυαλό μας. Απλά τώρα δεν μπορεί κανείς να πει «δεν ξέρω», «δεν κατάλαβα». Τα δύο σημαντικότερα αθλήματα βαδίζουν παράλληλα. Η μία πλευρά το δρόμο της υγείας, της ελπίδας, της προοπτικής. Απ’ την άλλη σε σκοτεινό μονοπάτι, γεμάτο κινδύνους, με την άσχημη μυρωδιά της σήψης που έχει γεμίσει το σπορ.
Πολλοί θα φαντάζονταν πως τα δεδομένα θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα. Δηλαδή το μπάσκετ να μας χαρίζει προοπτική και ελπίδα και το ποδόσφαιρο απογοήτευση. Οι εποχές άλλαξαν όμως, τα δεδομένα διαφοροποιήθηκαν και η εξήγηση είναι απλή: Στη μία πλευρά υπάρχει θέληση και διάθεση για έργο, με σκοπό το καλό του αθλήματος. Ακόμη και στα λάθη που δεδομένα γίνονται, ή στα… φαντάσματα του παρελθόντος που ακόμη «στοιχειώνουν» το χώρο, δεν επιτρέπεται να χαλάσουν την υγεία και την προοπτική.
Παιδιά ταλαντούχα, άνθρωποι νέοι σε κομβικά πόστα, ορεξάτοι, ταλαντούχοι, με διάθεση. Είτε μιλάμε για τον επικεφαλής της διοίκησης στην Ομοσπονδία, είτε για τους παίκτες της Εθνικής. Το άθλημα πορεύεται στο φως, γι’ αυτό και δεν επιτρέπει στις ακαθαρσίες που θριαμβεύουν στο σκοτάδι να εμφανιστούν και να δυναμώσουν.
Τίποτα δεν έρχεται στην τύχη. Ούτε το ταλέντο, ούτε η ικανότητα που δε θυμίζει σε πολλά το πατροπαράδοτο ελληνικό μοτίβο της «μάχης» και των ηρώων στο ποδόσφαιρο. Εδώ μιλάμε για ταλέντο παιδιών που έκαναν… ποδοσφαιρικό bullying στους Σκωτσέζους. Κυρίως, όμως, που έχουν την προοπτική και την ελπίδα για το μέλλον ενθουσιάζοντας τους φιλάθλους.
Αυτή ήταν η… υγεία. Πάμε τώρα και στην αρρώστια του μπάσκετ. Ένα άθλημα που έχει τον πρωταθλητή Ευρώπης, τον πρωτοπόρο έως τώρα στην Euroleague, την παρουσία εκτός συνόρων ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Έχει δηλαδή την… ιδιωτική πρωτοβουλία. Σε επίπεδο Εθνικής εδώ και χρόνια τα νερά έχουν βαλτώσει, είναι στάσιμα, δεν βελτιώνεται το παραμικρό. Αναζητώντας την επιτυχία για την επικοινωνία, χωρίς την εξέλιξη.
Διοίκηση που έδωσε διαβατήριο για να εξυπηρετήσει τον Ολυμπιακό και τώρα ψάχνει άλλον ξένο να τον κάνει Έλληνα και να παίξει στο Eurobasket που έρχεται. Στην τελευταία ευκαιρία μιας γενιάς ολόκληρης, η οποία βρίσκεται στη δύση της καριέρας της. Και το αύριο με επικεφαλής τον Λιόλιο και τη διοίκησή του στην ΕΟΚ, μόνο προβληματισμό, αγωνία και μηδενική προοπτική κρύβει.
Σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η νέα επίδειξη… δύναμης στην απαξίωση του αθλήματος εντός συνόρων. Μετά τις παρανομίες με ΚΕΔ και ΕΣΑΚΕ, τα… αποφασίζουμε και διατάζουμε να απομακρυνθούν εκείνοι που ειρωνεύονται τον πρόεδρο και να τους ακυρωθούν πληρωμένα εισιτήρια στο Final-8 του Ηρακλείου, είχαμε και αλλοίωση αποτελέσματος στο μοναδικό ματς με ενδιαφέρον στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος.
Το μπάσκετ από άθλημα επιτυχιών και τεχνογνωσίας για το πώς θα έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, μετατράπηκε σε μνημείο αναξιοπιστίας, αηδιάζοντας τους φιλάθλους που κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη θα αντέξουν να εμπλέκονται με αυτό. Έως τώρα η αντιπαλότητα ισχυρών ομάδων πανευρωπαϊκά, έχει κρατήσει το ενδιαφέρον στα ύψη. Η Ομοσπονδία… παλεύει για το αντίθετο.
Η μόνη διαφορά είναι πως τώρα δε μιλάει κανείς. Απλά φανταστείτε όσα γίνονται στο μπάσκετ να υπήρχαν στο ποδόσφαιρο. Έστω τα μισά απ’ αυτά. Αντίθετα, το μπάσκετ έχει γίνει βασίλειο… πληντηρίων. «Ξεπλένεται» κάθε κίνηση που αποτελεί «χαρακιά» στο πολύπαθο… κορμί του αθλήματος. Η σήψη και η αρρώστια έχουν εισχωρήσει και υπό την ανοχή ακόμη και του κράτους, «χορεύουν» πάνω απ’ τον άρρωστο. Μέχρι να επέλθει το μοιραίο.
Το ποδόσφαιρο… τρέχει. Καλπάζει όπως τα νιάτα του στον κενό χώρο. Το μπάσκετ αργοσβήνει μέσα στην σκοτεινή υγρασία της μοιρασιάς της πίτας ανάμεσα στους έχοντες συμφέρον και ανήκοντες στο σύστημα διοίκησης του αθλήματος. Ένα κοντράστ που δύσκολα θα το περίμενε κανείς με αυτούς τους ρόλους τουλάχιστον. Κι όμως έγινε πράξη με την Κυριακή 23 Μαρτίου να αποτελεί καθρέφτη των δεδομένων.
