Ο Στιβ Κλαρκ βρίσκεται στον πάγκο της Σκωτίας από το 2019. Σε αυτή την 6ετία, πέρα από το γεγονός ότι την έβαλε ξανά (δύο φορές) σε μεγάλη διοργάνωση (Euro), της έδωσε ξεκάθαρη ταυτότητα. Τη δημιουργική την παρακολουθήσαμε στο πρώτο ημίχρονο του Φαλήρου όπου η Εθνική Ελλάδος ήταν "απούσα". Την αμυντική την είδαμε (μαζί με μπόλικη δόση τύχης, αλήθεια είναι) στο δεύτερο, όπου η Ελλάδα του Καρέτσα έβαλε όλους (!) τους Σκωτσέζους μέσα στην περιοχή αλλά δυστυχώς όχι στα δίχτυα. Ναι, το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν ισοπαλία, όμως ουδέποτε το ποδόσφαιρο δήλωσε το δικαιότερο σπορ του πλανήτη.
Η Σκωτία ευρισκόμενη 6 χρόνια στα ίδια χέρια κρίνεται ως μια ομάδα που έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της ωρίμανσής της και πλέον παίζει με βάση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παικτών που διαθέτει και την ταυτότητα που της έδωσε ο Στιβ Κλαρκ. Καλή, κακή, μέτρια, ο καθένας το κρίνει. Ομως αυτή είναι.
Η Εθνική Ελλάδος παραδόθηκε στα χέρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πριν από 8 μήνες. Πρόλαβε σε αυτό το διάστημα να πετύχει μια ιστορική νίκη στο Γουέμπλεϊ και να παίζει αυτές τις μέρες για την άνοδο στην "ελίτ" του Nations League. Το κυριότερο όμως είναι ότι ξαναγέννησε την ελπίδα στον κόσμο. Συνεχόμενα sold out αλλά και χειροκρότημα του κοινού ακόμη και στην ήττα, όπως συνέβη χθες.
Καταλαβαίνω πως για τον κυνικό υμνητή του αποτελέσματος η δουλειά θα "κριθεί" την Κυριακή στη Γλασκώβη. Χάνει η Εθνική; "Δεν κάνει ο... Καρβέλας". Νικάει και ανεβαίνει σκαλοπάτι η Εθνική; "Ομαδάρα έτοιμη να σαρώσει και στα προκριματικά του Μουντιάλ η Ελλάδα".
Λάθος και τα δύο. Η Εθνική βρίσκεται σε φάση δημιουργίας. Χρειάζεται να γίνει φίλη με το χρόνο ώστε να αποβάλλει τη λάθος συμπεριφορά που την χαρακτήρισε στο απογοητευτικό πρώτο ημίχρονο και να επενδύσει στην εξαιρετική εικόνα του β' μέρους κόντρα στους Σκωτσέζους. Οχι σε ένα ματς, αλλά σε βάθος χρόνου.
Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας ξεσήκωσε το κοινό, δικαιολογημένα αφού η νεανική αύρα και το ταλέντο του πάτησαν το κουμπί για την αλλαγή της εικόνας. Και ο Ζαφείρης βοήθησε πολύ και πρέπει να βοηθήσει ακόμη περισσότερο στη Σκωτία ελλείψει Σιώπη. Οι παίκτες όμως, μεμονωμένα, είναι το "δέντρο". Το "δάσος" είναι η ομάδα. Ο Γιοβάνοβιτς πάνω σε αυτό δουλεύει. Για να επιταχύνει την ωρίμανση ενός ρόστερ που θα αξιοποιήσει το δεδομένα πληθωρικό ταλέντο του. Η έκρηξη των νιάτων έχει πολλά να δώσει ακόμα. Από πολλούς που έρχονται.
Το θέμα είναι το Φθινόπωρο, όταν θα σημάνει η ώρα για την έναρξη των προκριματικών του Μουντιάλ, η ομάδα να έχει αποκτήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ταυτότητάς της ώστε να διεκδικήσει με σοβαρές αξιώσεις την υπέρβαση.
Ας συμβιβαστούμε μια φορά με την αλήθεια του χρόνου. Ξέρω, δεν είναι ευχάριστο όταν είσαι μακριά από τα μεγάλα ραντεβού 11 χρόνια. Όμως η υπομονή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αρετή, όχι ελάττωμα. Και, για να είμαστε ρεαλιστές, μονόδρομος.
Τι θέλω να δω την Κυριακή από την ομάδα του Γιοβάνοβιτς; Να παίξει το ποδόσφαιρό της. Να μη "μασήσει" από τα ντεσιμπέλ της έδρας, να βγάλει στο χορτάρι και το πάθος αλλά και την ποιότητα. Κυρίως να μην αδικήσει τον εαυτό της όπως συνέβη στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο. Μπορεί να κερδίσει μπορεί να χάσει. Ο,τι κι αν συμβεί πρέπει η Ελλάδα να συμπεριφερθεί με τρόπο που θα τη φέρει ακόμη πιο κοντά στην ωρίμανσή της. Γιατί έτσι θα κριθεί ουσιαστικά, όχι "πανηγυρτζίδικα".
