Που και που θυμάμαι το καλοκαίρι του 2004, όταν, στα δέκα μου, κυκλοφορούσα για αρκετές μέρες (ω)σάν άλλος William Wallace, στο Braveheart, από τις μπλε μπογιές στα μάγουλα, λόγω των αγώνων της Εθνικής στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Βέβαια, ο υπογράφων απολάμβανε τα παιχνίδια σε μια μικρή τηλεόραση ή στις καφετέρειες, στο Ελευθεροχώρι Γιαννιτσών, αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα "άγια" χώματα της επιτυχίας. Αλλά... ας ήταν! Δεν τον χάλασε καθόλου.
Έκτοτε, 21 χρόνια μετά,(30 είμαι, όχι 31 σταματήστε...) η κάθε ανάμνηση από εκείνο το τουρνουά δεν λέει να σβήσει. Παραμένει αναλλοίωτη και ίσως θεριεύει όλο και περισσότερο, "μυθοποιώντας" πρόσωπα και καταστάσεις.
Λίγες είναι οι αντίστοιχα αγλαές στιγμές της γαλανόλευκης, οι οποίες στο μέλλον πλησίασαν το "θαύμα" της Πορτογαλίας. Ίσως τα γκολ του Σαμαρά και του Παπασταθόπουλου να έδωσαν την τελευταία, χρονικά, ελπίδα για νέες διακρίσεις, στο Μουντιάλ του 2014, όμως στιγμές αργότερα όλα τελείωσαν. Όλα έσβησαν...
Η πορεία της Εθνικής σε προκριματικά άρχισε να γίνεται προβλέψιμη και δυσάρεστη και ο ορίζοντας ζοφερός.
Έχουμε αναλύσει πολλάκις το που οφείλονται αυτές οι παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου, τις οποίες βιώσαμε και συνεχίζουμε να υπομένουμε ως και (τα) σήμερα. Μηδαμινές επενδύσεις στις ακαδημίες, μισθοφορικό μοντέλο μεταγραφών, παραγοντισμός στα Clubs και τοξικές κόντρες δεν επέτρεψαν στους γηγενείς να ανοίξουν τα "φτερά" τους και να αναδειχθούν. Σε ένα άλλο κείμενο ίσως βρούμε τα... τετραγωνικά, για να χωρέσουμε σε ένα... δωμάτιο όλα εκείνα τα παιδιά που "χάθηκαν" αυτά τα χρόνια και δεν τους απολαύσαμε ποτέ.
Α ναι, ξέχασα! ακόμη πιστεύετε πως δεν είχαμε τέτοια παιδιά και αγνοείτε πόσους αντίστοιχους Κωνσταντέλιες και Βαγιαννίδηδες αναγκάσαμε να αλλάξουν επάγγελμα.
Από το "Όλε όλε ολέ" στον βαρύ χειμώνα λοιπόν...
Στο "μέσα θεριό". Όπως έλεγε και εκείνο το εκπληκτικό τραγούδι της Πρωτοψάλτη, που ακόμη αποτελεί ιδανική "ένεση" σεροτονίνης για τον ποδοσφαιρικό μας ψυχισμό. Ίσως και να το ακούω τώρα που γράφω το κείμενο, για να μένει προσηλωμένο το μυαλό στον στόχο.
Ο "χειμώνας βαρύς" των αποκλεισμών στα προκριματικά και της απουσίας από τελικές φάσεις και μεγάλα μίτινγκς. Το τσουχτερό κρύο και η (φαινομενική ακαρπία) σε ταλέντα. Τα οποία οδήγησαν εν καιρώ και στην ευρωπαϊκή συρρίκνωση των clubs μας.
Όλα είναι κύκλος όμως. Για να μπορέσεις να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να δώσεις ώθηση για το τελευταίο άλμα, πρέπει πρώτα να πιάσεις πάτο. Η Εθνική μας πίστευε για αρκετά χρόνια πως μπορεί να πορευτεί στον "αυτόματο", πάνω στις εναπομείνασες δάφνες του EURO 2004, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως η -τότε- επιτυχία δεν κατάφερε ποτέ να απορροφηθεί από το ελληνικό ποδόσφαιρο και ήταν απλώς πρόσκαιρο (αλλά τίμιο!) βάλσαμο για τον κόσμο.
21 χρόνια μετά, το μόνο που έχει κερδίσει το ντόπιο προϊόν από τις γκολάρες του Χαριστέα είναι η όρεξη των Ελλήνων αθλητών να μοιάσουν στα είδωλα τους και να κυνηγήσουν το όνειρο τους. Κόντρα στον πόλεμο που τους έχουμε ετοιμάσει, κόντρα στην ανθρωποφαγία και απέναντι σε κάθε εμπόδιο από τις ίδιες τους τις ομάδες.
"Και μετά και μετά, εντελώς ξαφνικά..."
Πως καταφέραμε να έχουμε σήμερα, το 2025 τόσα πολλά παιδιά, ταυτόχρονα, και σε τόσο υψηλές δόσεις ταλέντου, είναι απορίας άξιο. Πως μας... έλαχε να έχουμε έναν τόσο ΣΩΣΤΟ προπονητή, στο κατάλληλο σημείο, την τέλεια ώρα, είναι το πραγματικό "θαύμα".
Σίγουρα πρέπει να ανάψουμε μια λαμπάδα σε ορισμένα πρόσωπα ακαδημιών των ομάδων μας, οι οποίοι δεν "έθαψαν" το μέλλον του ποδοσφαίρου στη χώρα μας πιο βαθιά, αλλά έκαναν υπερπροσπάθεια για να αναδείξουν αυτά τα παιδιά, που ανακάλυψαν από μικρή ηλικία. Αλλά θα έρθει η ώρα που θα μιλήσουμε και για αυτούς, τους 2-3. Σήμερα προέχουν οι πρωταγωνιστές...
Από την αρχή της εβδομάδας έχω στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές, πριν 21 χρόνια, και μπήκα άθελά μου σε μια διαδικασία σύγκρισης, του "τότε" και του "τώρα". Συγνώμη που θα το πω, αλλά το ταλέντο που υπάρχει σε αυτή τη φουρνιά παικτών δεν νομίζω πως υπήρξε τότε. Άλλο στυλ επί Ρεχάγκελ, άλλο επί Γιοβάνοβιτς! Το συγκεκριμένο ταλέντο μάλιστα συνδυάζεται και από ετοιμότητα και παραστάσεις, από πολύ νεαρή ηλικία. Ένα πιο νεανικό σύνολο, με μεγαλύτερο ταλέντο, με ικανοποιητικές ως έναν βαθμό εμπειρίες, με τσαγανό και "θράσος", υπό τις οδηγίες προπονητών, που το στηρίζουν στο εκάστοτε club και μια δεκαετία "αέρα", ώστε να χτίσουμε νέους ορόφους στην πολυκατοικία των επιτυχιών.
Υπάρχουν όντως παιχνίδια, στα οποία "η ομάδα πετά..."! Βιώσαμε προσφάτως παιχνίδια που η απαξίωση για την "Εθνική Μυκόνου" μετετράπη σε ενδιαφέρον για τα "μωρά του Γιοβάνοβιτς".
Έπειτα άρχισαν οι συζητήσεις στα πηγαδάκια. Στα καφενεία, στα ραδιόφωνα και στην κερκίδα! "τον είδες τον Κωνσταντέλια;" "Αυτός ο Μαυροπάνος τι θηρίο είναι στην Αγγλία ρε συ..." και φυσικά (αυτό το λέω εγώ στον Κλοπ και στον Σλοτ) "Βάλε ρε μέσα τον Τσιμίκαρο να παίξουμε μπάλα!" . Κατόπιν "Παυλίδη θέλω τη φανέλα σου"!
Αμέτρητα παραδείγματα παικτών που συνδυάζουν ταλέντο με παραστάσεις, με το απαραίτητο "μέντορινγκ" από έμπειρους και πιο μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες, όπως Σιώπης, Μπακασέτας, Πέλκας κλπ. Αυτή η Εθνική δεν χτίστηκε για να "κλέψει" και να "καταστρέψει". Αυτή η ομάδα εύχεται πλέον να μην βρέχει, θέλει λιακάδα και χαρά και ζητάει να είναι μεγάλο και αχανές το γήπεδο, για να τρέξει και να "κεντήσει" όσα έχει στο μυαλό της.
Η Εθνική είναι δεδομένο πως αξίζει την προσοχή και το ενδιαφέρον μας. Αξίζει την αγωνία και τη στήριξη. Βλέπω την παλιά γενιά να "Θέλει να μετρηθεί ξανά με το μέσα θεριό", να δείξει πως δεν τελείωσε το παραμύθι το '04. Μεταξύ μας, Nations League παιχνίδι με την Σκωτία έχουμε, όχι προκριματικό κρίσιμο παιχνίδι, και τα sold out δεν έγιναν ποτέ ξανά τόσο εύκολα όσο στα τελευταία ματς του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Έχουμε διακοπή για Εθνικές και ο κόσμος δέχεται δίχως παράπονα τις τρεις βδομάδες χωρίς μπάλα, για να είναι φρέσκα τα παιδιά του Γιοβανοβιτς και να απολαύσουμε θέαμα στο γήπεδο. Και δύο μήνες να ζητούσαν, χαλάλι θα λέγαμε...
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όσον αφορά τους αθλητές του, σφύζει από ζωή! Που να δείτε και αυτούς που έρχονται. Που να δείτε τι δουλειά γίνεται και στους πιο "κάτω".
Σημείωση: Κόουτς Ουζουνίδη, ξέρω πως χτυπάς το πόδι σου νευρικά και θα τα αλλάξεις όλα στον Άρη για να παίξουν και τα δικά μας παιδιά στο μέλλον. Για να μπούμε και εμείς στο πάρτι που έρχεται...
Προχώρα!
Οι ομάδες της λίγκας μπορεί να συνεχίζουν να μας προβληματίζουν με το παραγοντιλίκι τους, όμως για λίγο θα μας αφήσουν στην ησυχία μας να ατενίσουμε τα λαμπρά χρόνια που (ενδέχεται να) έρχονται.
Είναι θέμα χρόνου άλλωστε να βρεθούμε ξανά σε τελική φάση διοργάνωσης και να ταξιδέψουμε σε νέα πελάγη με το "πειρατικό"
Μακάρι να αφήσουμε αυτά τα παιδιά να κάνουν όλα όσα μπορούν. Να ζήσουμε ξανά λίγη από εκείνη την μαγεία.
Θα ψάξω στο συρτάρι τις μπλε μπογιές...
Εξάλλου, "στη μεγάλη στιγμή που ξεσπά η ζωή ΠΑΝΤΑ θά 'μαστε εκεί!"
Κιου δε μιούζικ δ(γ)ιάολε!
