Ώσπου να το κατανοήσουμε, άλλοι, πιο γρήγοροι, μας πρόλαβαν, προχώρησαν, και ξέμεινε η Ελλάδα στη Γ' Εθνική της Ευρώπης. Η δεύτερη προσπάθεια να υπερβούμε τον πήχυ, έγινε εν συνεχεία με τον Φαν 'τ Σχιπ. Ρίξαμε τον πήχυ, ενώ ήταν ολοφάνερο πως "το είχαμε" το ύψος, ένα τελικό βράδι στη Ριζούπολη, τον καιρό του covid, δίχως κόσμο στο γήπεδο. Ενα μονότερμα Ελλάδα-Ομπλακ, δηλαδή Ελλάδα-Σλοβενία, μηδέν-μηδέν. Η τρίτη προσπάθεια με τον Πογέτ αργότερα, πράγματι έφερε τον άνετο προβιβασμό. Στη Β' Εθνική, επιτέλους. Η τέταρτη τώρα, με τον Γιοβάνοβιτς, είναι η άμεση διεκδίκηση της ανόδου στην Α' Εθνική. Όλα, ένα προς ένα, αλυσιδωτά κομμάτια μιας διαδικασίας ωρίμανσης. Ωρίμανση του γκρουπ, ωρίμανση των συνθηκών περί το γκρουπ.
Στους "πιο γρήγορους" που μελέτησαν και αντιλήφθηκαν εγκαίρως τι στον κόρακα είναι αυτή η περίπλοκη εξίσωση με το μπραντ-νέιμ Nations League, ανήκει και η Σκωτία. Η αφετηρία τους, ήταν κοινή με τη δική μας. Γ' Εθνική. Ανέβηκαν όμως, με την πρώτη. Εκεί έπειτα, στη Β' Εθνική, τη μία φορά έμειναν. Με τη δεύτερη, ανέβηκαν ξανά. Πιο πάνω. Στην Α' Εθνική. Στα ματς που έρχονται Πέμπτη και Κυριακή, παίζουν την παραμονή τους στην τοπ κατηγορία. Στο μεταξύ συν τοις άλλοις, σε όλα αυτά τα χρόνια της ελληνικής απουσίας από Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά, αυτοί (δίχως να έχουν αλλάξει, εδώ και έξι χρόνια, προπονητή) έπαιξαν σε δύο σερί EURO. Και το 2021 και το 2024. Εμείς, ενδεχομένως αργόστροφοι ως προς την εξοικείωση με το Nations League, αυτή τη στιγμή μπορούμε να ελπίζουμε ότι έχουμε εμπεδώσει, πια, την πλήρη σημασία του διακυβεύματος. Ναι, στη League A στην οποίαν επιθυμούμε ν' αναρριχηθούμε, ασφαλώς θα παίζουμε με υψηλότερου επιπέδου αντίπαλους. Μα...γι' αυτό, κιόλας, το επιθυμούμε. Διαφορετικά θα ήταν, σαν να προτιμούσαν εφέτος η Λάρισα ή η Καλαμάτα να μη ανεβούν στη Σούπερ Λιγκ διότι εκεί τα πράγματα είναι (πολύ) πιο δύσκολα!
Το Nations League είναι δυνητικό εφαλτήριο. Ο Γιοβάνοβιτς παρέλαβε την Εθνική, νούμερο-54 στον κόσμο. Εξι ματς Nations League το περασμένο φθινόπωρο, πέντε νίκες και η μία ήττα στην Αθήνα από την Αγγλία, αποδείχθηκαν αρκετά για να ανεβάσουν μονομιάς την Εθνική στο νούμερο-39. Δεκαπέντε σκαλοπάτια, με μόλις έξι ματς. Συμφέρει! Στην τρέχουσα συγκυρία, μια συγκυρία οριακή, Ελλάδα-Σκωτία έφτασε να είναι παρτίδα "ίδιας κατηγορίας". Αυτή εξάλλου, ήταν και η πρωταρχική λογική της σύστασης του Nations League. Καθένας, να παίζει στην κατηγορία του. Στο επίπεδό του. Το (κοινό) επίπεδο Ελλάδας και Σκωτίας τούτη την ώρα, ευρίσκεται στην κόψη, στο μεταίχμιο θα έλεγε κανείς, μεταξύ Α' και Β' Εθνικής της Ευρώπης. Είμαστε τόσο κοντά που την Κυριακή το βράδι, όταν αθροίσουμε τα σκορ των δύο αγώνων σε Πειραιά και Γλασκώβη, θα μου κάνει έκπληξη εάν προκύψει διαφορά πιο μεγάλη από συν-πλην ένα γκολ. Ξέρω, ξέρω, είναι σαν να το ακούω, και σαν να σας ακούω. Αυτοί είναι γκασμάδες, ενώ εμείς έχουμε παικταράδες. Ωπα!
Ούτε εγώ βρίσκω το ποδόσφαιρό τους, σέξι. Αισθητικά, η Σκωτία είναι στο άλλο άκρο του ποδοσφαιρικού γούστου μου. Εδώ ωστόσο, δεν γίνονται καλλιστεία με τη μπάλα. Εδώ το στοίχημα είναι, ένα και μοναδικό. Η αποτελεσματικότητα. Και δεν μου βγάζει κανείς από το μυαλό την παγιωμένη ιδέα ότι αυτή η ομάδα, η Σκωτία, με τον όποιο σχηματισμό, βασικά απαράλλακτη στη στελέχωσή της όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, έχει ένα σημαντικό κεκτημένο. Ότι, σε οποιαδήποτε συνθήκη, δεν θα εκτεθεί! Θα κρατηθεί, θα γαντζωθεί εάν αυτό χρειάζεται, θα υποφέρει. Και θα το υπομένει, για τη μία στιγμή ώστε να είναι εκεί και να αρπάξει την ευκαιρία της. Να μετρήσει δηλαδή, όταν θα της κάτσει αυτή η στιγμή για να πάρει την ευκαιρία της. Κάπως έτσι άλλωστε, φτάνει στην αναμέτρηση με την Ελλάδα. Υποβιβασμένοι ήταν, ως τις καθυστερήσεις του τελευταίου παιγνιδιού τον Νοέμβριο στη Βαρσοβία. Στις καθυστερήσεις, βρήκαν το γκολ νίκης του Ρόμπερτσον. Και άλλαξαν τη βαθμολογία.
Άλλη μία φορά, ο πυρήνας του γκρουπ της Σκωτίας "είναι αυτός που είναι". Ο Ρόμπερτσον, ο ΜακΓκιν από την Αστον Βίλα, ο Κρίστι από τη Μπόρνμουθ, ο ΜακΤόμινεϊ με τον Γκίλμορ που έχουν πάει στη Νάπολι, κανα-δυο άλλοι στη Serie A, ο Ανταμς στην Τορίνο, ο Φέργκιουσον στη Μπολόνια, τέλος. Ενα, όλο κι όλο, υποσχόμενο new kid φάνηκε πως έβγαλαν, τάξη 2005, ο winger Ντόουκ που είναι δανεικός στη Μίντλσμπρο από τη Λίβερπουλ, όντως θαυμάσιος προ μηνών στο Nations League, αλλά τον χειμώνα έκανε χειρουργείο και δεν έχει επανέλθει. Εδώ στ' αλήθεια, φαίνεται πως έχουμε διαφορά προοπτικής. Η διαφορά μας, δεν είναι γκασμάδες-παικταράδες. Είναι στην ποσότητα και στην ποιότητα, των new kids. Στο ελληνικό γκρουπ, μετρά κανείς έντεκα ποδοσφαιριστές γεννημένους μετά την 1η Ιανουαρίου 2000. Έντεκα! Δίχως καν, στην καταμέτρηση, τον Κωστούλα. Δίχως τον Τζίμα. Αν θέλετε, ακόμη και δίχως τον Κούτσια που δειλά-δειλά αρχίζει να χτυπά την πόρτα. Έντεκα, σε όλες τις θέσεις από το "1" ίσαμε το "9". Hype!
Φυσικά δεν θα μπουν...συλλήβδην, όλοι μαζί μέσα, να ικανοποιήσουν την πατριωτική φαντασίωση ότι θα βάζουν σε κάθε ματς πέντε-έξι γκολ. Προϋποτίθεται, process. Αυτό, παίρνει χρόνο. Η ενσωμάτωση στην ομάδα, η αφομοίωση στην ομάδα, το στάδιο κατά το οποίο θα νιώσουν ενεργοί στην Εθνική όπως ήδη είναι στις ομάδες τους, το στάδιο κατά το οποίο (αφού γίνουν ενεργοί) θα νιώσουν και σημαντικοί στην Εθνική όπως ήδη είναι στις ομάδες τους, εν τέλει το στάδιο κατά το οποίο θα αναπτύξουν και στην Εθνική ολόκληρο το εύρος της προσωπικότητάς τους. Είναι κεφαλαιώδης, όσο και η εμπιστοσύνη στα kids, η εμπιστοσύνη σε αυτόν που διευθύνει το δύσκολο και γοητευτικό process με τα kids. Ευτυχώς, η διεύθυνση ευρίσκεται στον έλεγχο του Γιοβάνοβιτς! Ευτυχέστατα δε, παράλληλα με τον Γιοβάνοβιτς, εξελίσσεται αυτή η σοβαρή και συγκροτημένη καταγραφή της "διασποράς" όπου γης. Η μέθοδος, και τα γρήγορα αντανακλαστικά, ώστε τίποτα να μη πηγαίνει χαμένο. Από τον Καρέτσα, ως τον Αλεν. Δεν είναι πολύ διαφορετικό, στο τέλος της ημέρας, από το πώς έφτιαξαν Εθνική αξιώσεων, καταγράφοντας στη λεπτομέρεια τη δική τους απέραντη διασπορά, οι φίλοι μας οι Αλβανοί.
Ναι αλλά, άσε το Nations League, στο Μουντιάλ θα πάμε; Πεποίθησή μου είναι ότι στο Μουντιάλ θα έχουμε πολύ πιο ισχυρή πιθανότητα να πάμε...εάν δεν "αφήσουμε" το Nations League κατά μέρος. Εξηγώ. Σε έξι μήνες από τώρα, στα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου, ο όμιλος είναι σαφής. Μία υπέρτερη ομάδα, πάνω από το κεφάλι μας. Η Δανία ή η Πορτογαλία. Μία υποδεέστερη ομάδα, κάτω από τα πόδια μας. Η Λευκορωσία. Και δίπλα μας, μία άμεση ανταγωνίστρια ομάδα ισότιμου επιπέδου. Η Σκωτία. Σε έξι μήνες από τώρα, θα είναι ανεκτίμητης σημασίας εάν (από αυτή την παρτίδα τον Μάρτιο) έχουμε τον αέρα τους ή έχουν τον αέρα μας...
