Για άλλη μια φορά ο Άρης έμεινε στις "δάφνες" των περασμένων αγώνων. Ακόμη μία περίπτωση που οι κιτρινόμαυροι ξενερώνουν χιλιάδες κόσμου, που ταξίδεψαν, έφαγαν βροχή και είδαν ίσως τον χειρότερο Άρη της σεζόν. Οι παίκτες του Μαρίνου Ουζουνίδη έχασαν με κάτω τα χέρια από τον Λεβαδειακό, με το βαρύ 4-1, το οποίο αποτυπώνει πλήρως την εικόνα του αγώνα.
Πως περιμένεις να κρατήσεις τον κόσμο σου «ζεστό» και να έχεις γεμάτο γήπεδο, όταν παρουσιαζεις τέτοιο πρόσωπο; Αυτό είναι το πρώτο και κύριο ερώτημα που τίθεται, μετά από μια τέτοια αποκαρδιωτική ήττα. Αναλύοντας το παιχνίδι, ο Άρης δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός. Πλήρης μεν, ανούσιος και φοβικός δε!
Τα ατού των προηγούμενων αγώνων έμοιαζαν περισσότερο να επηρεάζονται από την μετριότητα, παρά παρέσυραν τους συμπαίκτες τους στον δικό τους, φρέσκο και ποιοτικό ρυθμό.
Σπίκιτς κλεισμένος, Ντιαντί να κάνει δέκα δουλειές, Σαβέριο και πάλι σε μέτρια επίπεδα, ο Άρης ήταν αναμενόμενο πως δεν θα πάρει το παραμικρό από τις πλευρές του.
Όταν, δε, ο άξονας του έμοιαζε τόσο νευρικός και κλεισμένος από το μαεστρικό κοουτσάρισμα του Παπαδόπουλου, τι παραπάνω περιμέναμε; Ρώτησα προσωπικά, γιατί θα έσκαγα, τον αντίπαλο προπονητή, τι ήταν αυτό που εντόπισε στον Άρη και επέλεξε να επιτεθεί τοιουτοτρόπως με το «έμπα» του δευτέρου ημιχρόνου; Η απάντηση του, πέρα από τον σεβασμό που έδειξε απέναντι σε έναν κάκιστο Άρη, ήταν πως οι κιτρινόμαυροι άφηναν κενά κατά το πρεσσάρισμα τους και ο Λεβαδειακός όφειλε να τα εκμεταλλευτεί. Το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα και ο Λεβαδειακός παίζει απλά και σύμφωνα με τις δυνάμεις του. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Ο Άρης από την πλευρά του, πιστεύω πως, ανακάλυψε απόψε πως δεν είναι όσο καλός και γυμνασμένος πίστευε. Η εικόνα της ομαδας της Θεσσαλονίκης είναι τόσο εκείνη απέναντι στον Παναθηναϊκο, όσο και η σημερινή, με τον Λεβαδειακό. ή του ύψους ή του βάθους. Μέσα σε μία εβδομάδα οι κιτρινόμαυροι έκαναν το καλύτερο και το χειρότερο παιχνίδι τους. Πράγμα ανήκουστο και προβληματικό. Τέτοιο σκαμπανέβασμα αυτό το club, σε αυτό το χρονικό σημείο δεν δύναται να το διαχειριστεί.
Τελικά έχει ρόστερ με ποιότητα για τετράδα ή παίκτες επιπέδου 5-8; Εγώ πιστεύω πως ισχύει το πρώτο, πλέον όμως δεν μπορώ να παραθέσω επιχειρήματα για να πείσω κανέναν.
Όσο, δε, για το επίπεδο εκγύμνασης, πολλοί παίκτες σήμερα φώναξαν πως θέλουν πολλή δουλειά για να φτάσουν σε αυτό που θέλει ο προπονητής τους. Ο Ουζουνίδης στη Λιβαδειά πλήρωσε το γεγονός πως πίστεψε απόλυτα σε παίκτες, που ακόμη δεν έχουν αποδείξει ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό πως μπορούν και θέλουν. Στο βλέμμα του Εβρίτη τεχνικού, αυτή την Κυριακή, είδαμε πως συνειδητοποίησε την σκληρή πραγματικότητα. Σαν τις μανάδες που πήραν κακό έλεγχο από το παιδί τους. Αν μπορούσε θα έλεγε «αφού μπορείτε, γιατί παίζετε έτσι;» …απάντηση δεν υπάρχει. Ίσως το DNA και η νοοτροπία δεν αλλαζει έτσι εύκολα τελικά. Χρειάζεται χρόνος και υπομονή.
Πως όμως να κερδίσεις χρόνο και να ζητήσεις περαιτέρω υπομονή, από έναν κόσμο που κάθε φορά βλέπει και άλλο πρόσωπο από τους ίδιους παίκτες;
Έχουν άδικο σήμερα; Εκείνοι φταίνε για τους τόνους βροχής που «έφαγαν»;
Ο Άρης οφείλει να αφήσει πίσω του αυτό το κακό όνειρο και να επανελθει στις σωστές «ράγες». Δεν θα πρέπει να θεωρεί δεδομένη την στήριξη του κόσμου, ακόμη και αν την έχει. Ακόμη και ας μην την αξίζει! Στο χέρι του Άρη δεν είναι η τετράδα και η πεντάδα. Είναι το να αλλάξει νοοτροπία και να χτίσει χαρακτήρα.
ΥΓ Καλό μάθημα για όλους μας. Βιαστικούς και μη. Πανηγυρτζήδες και γκρινιάρηδες…
