Είχαμε γεμίσει εξελίξεις, είχαμε κλήσεις… αναπάντητες, είχαμε συμμάχους και συμμαχάκια, ήταν μέρες γεμάτες για την ΑΕΚ. Και ξαφνικά ήρθε έπειτα το διήμερο της ύφεσης και ήταν σα να… πλήττεις. Αν και στον πλανήτη ΑΕΚ, δεν μπορεί ουδείς ποτέ να αισθάνεται πως δεν έχει ενδιαφέρον. Αλλωστε, τώρα που κάθισε λίγο η σκόνη από τα κωμικοτραγικά που επιχειρήθηκαν, μπορεί εύκολα να γίνουν διαπιστώσεις. Η σημαντικότερη κατά τη δική μου κρίση; Πέρα από τον εκνευρισμό που μπορεί να κρατήσει 1,5 λεπτό με οποιονδήποτε άλλον, ο μεγάλος αντίπαλος για την ΑΕΚ ήταν και παραμένει ένας: ο Ολυμπιακός.
Δεν λέω καμία σοφία για να καμαρώνω για την ανακάλυψη. Αλλά αντιλαμβάνεστε πιστεύω πως έπειτα και από αυτό το κρεσέντο, έγινε απόλυτα κατανοητό ποιος είναι ξανά ο ισχυρός πόλος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνοι που του άνοιξαν την πόρτα για να τρουπώσει, θα το βρουν πολύ άμεσα μπροστά τους. Οι υπόλοιποι, θα είναι χρήσιμο να συσπειρώσουν τις δυνάμεις τους, για να αντιμετωπίσουν αυτήν τη νέα κατάσταση, που έχει τόσες πολλές ομοιότητες με το μαύρο παρελθόν, που είναι σχεδόν σκιαχτικό.
Μισή ντουζίνα απόντες και το… ψήσιμο
Ας είναι. Ετσι έγινε και παλιά, κάποια στιγμή έγινε η ρωγμή και η χούντα έπεσε. Τώρα είναι περισσότερο εξελιγμένοι, με πολλά και δυνατά επικοινωνιακά «όπλα», αλλά και η εποχή έχει αλλάξει. Για παράδειγμα, μολονότι για κάποιους θα είναι απλά Κυριακή, δύο μέρες μετά του Αγίου Βαλεντίνου, δεν μπορεί να περνά στο ντούκου πως ο αντίπαλος που στέρησε βαθμούς από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, επέλεξε να παίξει κόντρα στον Ολυμπιακό με μισή ντουζίνα απόντες.
Δεν μπορεί να χαθεί από τη μνήμη και την τηλεοπτική εικόνα η στιγμή που ποδοσφαιριστής αναζητά απεγνωσμένα την κάρτα, ώστε να συμπληρώσει και να μπει κι αυτός στο γκρουπ των απόντων. Δεν μπορεί να περνά στα ψιλά, πως ο Ολυμπιακός πήγε και αγόρασε παίκτη που έμενε ελεύθερος το καλοκαίρι, αλλά τελικά αποφάσισε σε μια κίνηση μεγαλοσύνης να τον αφήσει εκεί που έπαιζε. Ενδεχομένως, για να αποκτήσει παραστάσεις. Στα 32 είναι, έχει χρόνο να… ψηθεί.
Η αφαίρεση της… τοξικότητας και ο Ολυμπιακός
Αναρωτιέμαι επίσης, εάν υπάρχει κανείς από εκεί στα βόρεια της χώρας, να απαντήσει για ποιον λόγο ενώ μπορούσε να επιτευχθεί με απλό τρόπο η αναβολή του αγώνα, αφέθηκαν να μπουν σε ένα παιχνίδι που φαίνεται στα δικά μου μάτια, πως εξελίχθηκε έτσι μπας και καταφέρουν να εκθέσουν την ΑΕΚ. Εκτός και εάν μπούμε στη διαδικασία τρολαρίσματος και να πιστέψουμε πως όντως η ΑΕΚ και ο Ηλιόπουλος τους έκαναν καλό, αφού τους ανάγκασαν να αφαιρέσουν κάθε τι τοξικό μέσα και να βρουν το… φως το αληθινό.
Ετσι κι αλλιώς, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, για να μπορέσει η ΑΕΚ να φτάσει στους στόχους της, πρέπει να βρει τρόπους να νικήσει τον Ολυμπιακό. Θα είναι πέντε μεγάλα παιχνίδια, κατά την εκτίμηση μου από αυτά θα κριθεί ο πρωταθλητής και ο κυπελλούχος. Στον Ολυμπιακό υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία, επειδή η ΑΕΚ δεν εμφανίστηκε πέρυσι στο «Καραϊσκάκης», ενώ φέτος τα έβαζε μόνη της. Ας δούμε ποια και πως θα είναι η ΑΕΚ στα ματς της επόμενης εβδομάδας.
Μπορεί να βγει και σε καλό
Εν αρχή βέβαια, το ματς με τον Ατρόμητο. Καταλαβαίνω πως η σκέψη ενδόμυχα πάει στο ματς με τον Αστέρα και τα δύο κολλητά με τον Ολυμπιακό. Ωστόσο, η ΑΕΚ έχει «πληρώσει» ήδη πανάκριβα στη διάρκεια της σεζόν τη χαλαρή προσέγγιση σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Δεν έχει άλλα περιθώρια για λάθη και άπαντες αντιλαμβάνονται, πως πρέπει να βρίσκονται στον απόλυτο βαθμό ετοιμότητας για να πάρουν το παιχνίδι και να περιμένουν όσα θα συμβούν από τους άλλους.
Το βασικό αγωνιστικό ερώτημα, νομίζω πως έχει ήδη απαντηθεί από την λογική. Όταν ο Αλμέιδα ενέκρινε την πώληση του Λιβάι Γκαρσία αν και δεν υπήρχε ουσιαστικά χρόνος για την αντικατάσταση του, είχε στο μυαλό του τον Πιερό, αλλά σίγουρα και τον Μαρσιάλ. Ο Γάλλος είναι παικτάρα. Εχει παίξει 300 ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως σέντερ φορ, είναι άστοχο να συζητάμε εάν μπορεί να ανταποκριθεί τώρα. Ξέρετε, καμιά φορά τέτοιες συγκυρίες, μπορεί να βγουν και σε καλό με την ενεργοποίηση δύο ακραίων (Ελίασον και Κοϊτά ή Γκατσίνοβιτς) με διαφορετικά χαρακτηριστικά.
