Οι «πράσινοι» είχαν ένα σερί 9 «αιώνιων» ντέρμπι δίχως ήττα, το οποίο διακόπηκε χάρη στο γκολ του Μουζακίτη στο 90+4' της χτεσινής αναμέτρησης στο Καραϊσκάκη για τον θεσμό του Κυπέλλου. Μάλιστα, πριν την ήττα στο ντέρμπι του covid, με το γκολ του Ρέαμπτσιουκ, ο Παναθηναϊκός «έτρεχε» άλλο ένα εντυπωσιακό αήττητο σερί στα ντέρμπι.
Συνολικά, η χτεσινή νίκη των Πειραιωτών ήταν η 2η στα 18 τελευταία παιχνίδια ανάμεσα στις δύο ομάδες και πανηγυρίστηκε φυσικά πάρα πολύ έντονα. Αυτό βέβαια δικαιολογείται και από την σημασία του αγώνα, αφού έκρινε την πρόκριση στα ημιτελικά, αλλά και από το γεγονός ότι οι «ερυθρόλευκοι» μοιάζουν να ξόρκισαν από πάνω τους μια... κατάρα κόντρα στο «Τριφύλλι».
Η καθολική υπεροχή του Παναθηναϊκού στα «αιώνια» ντέρμπι ξεκίνησε από την εποχή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, με τους «πράσινους» να είναι συνήθως αυτοί που άξιζαν κάτι περισσότερο ακόμα και στις ισοπαλίες. Ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να πανηγυρίσει μόνο όταν έπαιξε κόντρα σε καταβεβλημένο από τον κορωνοϊό αντίπαλο (σε ένα ματς όπου δεν δόθηκε και καθαρό πέναλτι στον Σπόραρ στο 0-0) και χτες, όταν και πάλι ο Ορτέγκα έπρεπε να αποβληθεί από το πρώτο ημίχρονο και μπορούσε κάλλιστα να δοθεί πέναλτι στον Πελίστρι.
Ακόμα κι αν αφήσουμε την διαιτησία εντελώς εκτός κάδρου, μπορεί η στατιστική απεικόνιση του χτεσινού αγώνα να έδειχνε κυριαρχία του Ολυμπιακού, όμως ελάχιστες από τις (αρκετές) τελικές του ήταν καθαρές ευκαιρίες. Αντιθέτως, αν εξαιρέσουμε το πέναλτι του Ελ Κααμπί, οι μεγαλύτερες ευκαιρίες του ντέρμπι ήταν αυτές των Πελίστρι και Τζούρισιτς, άνηκαν δηλαδή στον Παναθηναϊκό.
Κάποτε οι Πειραιώτες έμπαιναν στα ματς αυτά με αίσθημα ανωτερότητας και θεωρούσαν δεδομένη τη νίκη (άσχετα από τους τρόπους με τους οποίους την πετύχαιναν). Εδώ και κάποια χρόνια όμως έχουν αλλάξει εντελώς τα δεδομένα και ένα θετικό αποτέλεσμα κόντρα στο «Τριφύλλι» πανηγυρίζεται... σαν τίτλος, όπως φάνηκε και χτες. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι μια απόδειξη πως ο Παναθηναϊκός κάνει συνεχή βήματα πρόοδου και έχει καταφέρει κάτι περισσότερο από το να «κοιτά» απλώς στα μάτια τον μεγάλο του αντίπαλο, όπως συνέβαινε -κακώς, φυσικά- για πολλές σεζόν.
