Εδώ και καιρό θέλω να φτιάξουμε ένα τέτοιου είδους κείμενο. Να κουβεντιάσουμε για τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και την στάση του Άρη απέναντι στις εξελίξεις και την "πρόοδο". ή πρόοδο, αν θέλετε, χωρίς εισαγωγικά. Όπως το βλέπει κανείς.
Τα μεταγραφικά του Ιανουαρίου ήταν η αφορμή, τα... ερεθίσματα όμως υπάρχουν για καιρό στον οργανισμό Άρη.
Ίσως και χρόνια...
Ο Άρης (και φέτος) καθυστερεί και αφήνει τα πάντα για την "τούρλα" του Σαββάτου. Τα κενά φωνάζουν για ενίσχυση, ο προπονητής δείχνει ανήσυχος και αναφέρεται διακριτικά σε κάθε συνέντευξη τύπου στο ζήτημα και ο κόσμος βλέπει την ομάδα να ψάχνεται και να κλατάρει από δυνάμεις σε κάθε παιχνίδι.
Έχουμε αναφέρει από τον Σεπτέμβρη πως ο Άρης δεν το πάει καλά το πράγμα. Ακόμη και στις εποχές όπου οι κιτρινόμαυροι ήταν πρώτοι, ζητούσαμε κάτι καλύτερο. Είδα μάλιστα πως και στα σχόλια συνέβαινε το ίδιο, εξού και το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Αφήνοντας λοιπόν πίσω τις δικαιολογίες, είδαμε πως και φέτος ο Άρης έχτισε κάτι προσωρινό, με ποιοτικότατες υπερβάσεις από Καρυπίδη, με ορισμένα μπαλώματα για γαρνιτούρα, ποντάροντας πολύ στην φόρμα και στην τύχη για την επίτευξη των (όποιων) στόχων του.
Για τους στόχους θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενο, γιατί η γκρίνια μου περί του συγκεκριμένου θέματος αναμένεται να λάβει μεγαλύτερη έκταση από το παρόν κείμενο.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο θέμα μας, ο Άρης ευτύχησε πέρσι να βρει (επιτέλους) τον Λορέν Μορόν, έναν επιθετικό που έψαχνε χρόνια για να καλύψει μια θέση που έδειχνε πληγωμένη. Για χρόνια η ομάδα της Θεσσαλονίκης είχε καλά εξτρέμ και χαφ, δεν είχε όμως φορ.
Την συνέχεια την ξέρετε. Την βιώνουμε σε όλη της την παραδοξότητα με τον πιο πικρό τρόπο. Ο Άρης, που λέτε, βρήκε λοιπόν φορ και έχασε ΟΛΑ τα υπόλοιπα.
Η "καλή" άμυνα των Μάντζιου και Τερζή σιγά σιγά έσβησε, τα χαφ γέρασαν ή έφυγαν για άλλες πολιτείες (no pun intended για Μανού Γκαρθία) και ο Μορόν βρέθηκε να κουβαλάει το άρμα μόνος του. Μάλιστα, σε αυτό το "κουβάλημα" ευτύχησε να βγει και πρώτος σκόρερ. Ο Άρης όμως δυστύχησε να χάσει ένα κύπελλο σε έναν τελικό στα μέτρα του, απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό με χίλια προβλήματα και, ουσιαστικά μιλώντας, χωρίς προπονητή.
Φρέσκα κουλούρια όμως. Οι κιτρινόμαυροι ξεκίνησαν την χρονιά ξεκούραστοι, φρέσκοι, χωρίς Ευρώπες και τρεχάλες μέσα στον Ιούνη. Οι μεταγραφικές κινήσεις του καλοκαιριού άργησαν αισθητά και βρήκαν την ομάδα να έχει ολοκληρώσει την καλοκαιρινή της προετοιμασία, πράγμα που μας ανησύχησε, όμως οι περισσότεροι εξ αυτών έκαναν γερές προετοιμασίες με τις ομάδες τους (λέγαμε). Οπότε "no problem" εις το πηλίκο.
Ε;
Μάλλον όχι!
Δεν θα σας κουράσω, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να μπούμε στο θέμα και να δικαιολογήσουμε τον τίτλο και την εισαγωγή. Την συνέχεια την γνωρίζετε.
Το ερώτημα που τίθεται από αυτή εδώ την στήλη είναι ένα:
Μας χαλούσε, μέσα στις τόσες χρονιές που "θυσιάστηκαν" χωρίς τίτλο ή επιτυχίες να χτίζαμε έναν Άρη από το μηδέν, με (πολλούς) περισσότερους γηγενείς; Έστω, όχι από το μηδέν. Με μια δυνατή βάση ξένων. Τόσοι και τόσοι πέρασαν διάολε...
Πάμε να το πάρουμε αναλυτικά, με μερικά παραδείγματα, που εδώ και καιρό με "καίνε".
Αρχής γενομένης από το παιχνίδι του Άρη απέναντι στον ΠΑΟΚ, στο Κλ. Βικελίδης.
Θα ήταν τόσο δύσκολο, όταν ο Μαρίνος Ουζουνίδης κοίταξε στον πάγκο και έκανε 2 (ολογράφως δύο) αλλαγές, να είχε τρία Ελληνάκια, έναν εξτρέμ, έναν χαφ και έναν μπακ, για να μπουν μέσα και να δούμε τι μπορούν να κάνουν; Ποια καλύτερη σκηνή για έναν νέο, από ένα "πεθαμένο" ντέρμπι, όπου φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη; Πόσο πιο άνευρος θα ήταν ο Άρης σε όλες αυτές τις "σκοτωμένες", είτε νωρίς, είτε πιο αργά στη σεζόν, χρονιές, αν 2-3 Έλληνες - μικροί έπαιρναν ευκαιρίες;
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, είστε 16 ετών, το μιλάτε το τόπι, καμιά 10-20 κιλά ελαφρύτεροι από τώρα που διαβάζετε το κείμενο, και έχετε όρεξη να παίξετε μπάλα. Υποστηρίζετε ή όχι τον Άρη, λίγη σημασία έχει. Σας γίνεται λοιπόν πρόταση να πάτε στην Κ17 του Άρη.
Γιατί να πάτε; Με τι ψυχικά αποθέματα παίζουν μπάλα τα μικρά παιδιά στην Ελλάδα; Ποια ομάδα, με εξαίρεση τον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ δίνει ευκαιρίες;
Ή, χειρότερα, ποια ομάδα ανεξαιρέτως, δίνει ΚΑΘΕ χρόνο ευκαιρίες σε παιδιά της;
Να πει κανείς πως το ταλέντο είναι είδος προς εξαφάνιση, να πω έχετε δίκιο. Όταν βλέπεις Τσιμίκα, Παυλίδη, Κωνσταντέλια, Τζίμα, Κωστούλα, Μουζακίτη και τόσους άλλους να έχουν κάνει το μπαμ, πως γίνεται να κλείνεις τα μάτια και να βασίζεσαι στο προσωρινό; Που, "κατό τα κατό" είναι και πιο ακριβό...
Στην περίπτωση του Άρη, δε, τόσα και τόσα παιδιά έφυγαν από την ομάδα χωρίς να πάρουν λεπτό.
Ο Άρης έχει ακολουθήσει την ίδια συνταγή ξανά και ξανά. Οι τίτλοι δεν ήρθαν. Ούτε τα γκολ σε τελικούς δεν ήρθαν! Η Ευρώπη, με βάση το ranking θα παραμένει πάντα ένα μακρινό σενάριο, αν δεν γίνει κάποιο εντυπωσιακό ΜΠΑΜ πρόκρισης, απέναντι σε μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ, για να ανατραπεί η κατάσταση. Επομένως, ο Άρης τι στο καλό βλέπει σε αυτό το μονοπάτι και επιμένει χωρίς να έχει εναλλακτικές;
Αν τίθεται θέμα αντίδρασης κόσμου, τότε σας επαναφέρω στην αρχική μας τοποθέτηση. Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα από ήττες με Βόλο, ΟΦΗ, Αστέρα κλπ; Τι παραπάνω θα μας "χαλούσε";
Κανείς δεν θέτει θέμα πλήρους Ελληνοποίησης μέσα σε μια μεταγραφική περίοδο. Έχουμε δει τέτοιες χρονιές που οδήγησαν σε άγχος και "αναγούλες", ακόμη και σε πτώση σε κατηγορία. Άλλο όμως η αναγκαστική Ελληνοποίηση και άλλο η επένδυση σε ακαδημίες και μελλοντικά στελέχη του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως περιμένω να δω κάτι διαφορετικό, κυρίως από τον νέο προπονητή, Μαρίνο Ουζουνίδη. Ελπίζω πως έχει ήδη ζητήσει να αλλάξει στάση ο Άρης και να έχει πατήσει "πόδι". Αυτό θα είναι το πρώτο για το οποίο θα τον κρίνουμε σοβαρά από αυτές εδώ τις αράδες στο άμεσο μέλλον.
Μια αρχή χρειάζεται για να αποκτήσει ξανά ο οργανισμός Άρης γερές ποδοσφαιρικές βάσεις. Ως Club κάνει βήματα προόδου και έχει ένα πρόσωπο το οποίο επενδύει πολλά εκατομμύρια. Ώρα όμως είναι να επενδύσει τα μισά κάπου που να πιάσον τόπο και να αυγατίσουν. Να δουν τα νέα παιδιά πως μπορούν να παίξουν δίπλα στον Μορόν, για να μάθουν από εκείνον. Και να δει ο Μορόν, ο Μόντσου, ο Σιφουέντες, ο Μανού και όλοι οι πολύ καλοί παίκτες πως εδώ υπάρχει μέλλον, ακόμη και όταν οι ίδιοι αποχωρήσουν από την ομάδα κάποια στιγμή.
Σημείωση: Αλήθεια, θυμάστε ποιος ήταν ο μόνος που δεν αποδοκιμάστηκε στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ;
Θυμάστε ποιος έτρεχε γιατί ήξερε τι σήμαινε αυτή η βαριά ήττα για τον σύλλογο;
"Έτυχε" να είναι ο Γιάννης Φετφατζίδης!
Ήξερε! Άκουγε! "Ένιωθε" που λέμε και στη Θεσσαλονίκη για κάποιον που "στρίβει" όταν πρέπει και δεν κολλάει το μυαλό του σε κρίσιμες στιγμές.
Αυτό δεν το κερδίζεις εύκολα μεταφράζοντας το στα ισπανικά. Όσο και να αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.
ΥΓ Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το συγκεκριμένο κείμενο δεν αποτελεί εθνικιστικό παραλήρημα. Μακριά απο μας αυτές οι αηδίες. Φαντάζομαι το 'χετε καταλάβει από τα γραφόμενα, έστω και απ' έξω απ' έξω.
Αποτελεί διακαή πόθο να φύγει ο Άρης από το "1-2 Έλληνες" σε τίτλους ειδήσεων αθλητικών εκπομπών, ως παράδειγμα προς αποφυγή, και να κοιτάξει σε ένα πιο σταθερό μέλλον. Το ταλέντο που, παραδόξως, υπάρχει ακόμη στις ακαδημίες του είναι σπάταλο εξάλλου! Άνθρωποι που ξέρουν από ποδόσφαιρο και αγαπούν την ομάδα ασχολούνται ήδη ή θέλουν να ασχοληθούν για να βοηθήσουν.
Μια ιδέα πετάξαμε...
ΥΓ2 Με τον τίμιο Νεμπεγλέρα θυμάμαι έπαιζα Ευρώπη. Άραγε εκείνος αν ήταν σήμερα 25 ετών, θα έπαιρνε πάνω από 3 παιχνίδια στη σεζόν;
