Η ομάδα του Παναθηναϊκού άλλαξε τον τελευταίο χρόνο τέσσερις προπονητές. Από τη στιγμή που απομακρύνθηκε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ανέλαβαν κατά σειρά Φατίχ Τερίμ, Χρήστος Κόντης, Ντιέγκο Αλόνσο και Ρουί Βιτόρια. Κάθε ένας από αυτούς, προσπαθούσε να ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία, θέλοντας να δώσει διαφορετική «ταυτότητα» στο «τριφύλλι».
Αποτέλεσμα ήταν να προκύψει σοβαρή… κρίση ταυτότητας. Οι «πράσινοι» έμοιαζαν να χάνουν τον προσανατολισμό τους, από ένα σύνολο με σταθερές στην καθημερινότητά τους και φυσικά τον αγωνιστικό χώρο, ξαφνικά βρέθηκαν να είναι κάτι διαφορετικό και πριν προλάβουν να το αφομοιώσουν έπρεπε να αλλάξουν ξανά τα πάντα. Η κατοχή και η κυκλοφορία έγινε άμεσο ποδόσφαιρο, η ανάλυση και η δουλειά πάνω στον αντίπαλο έγινε κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, οι λίγες αλλαγές στο ρόστερ έγιναν… τσουνάμι διαφοροποιήσεων στο ρόστερ. Πνευματικά, σε επίπεδο νοοτροπίας, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε μια ομάδα… σμπαραλιασμένη. Και το έβγαζε στον αγωνιστικό χώρο σε βαθμό σχεδόν καταστροφικό.
Ο Ρουί Βιτόρια ανέλαβε τους «πράσινους» στις 31 Οκτώβρη. Ένα μήνα και κάτι μέρες στην ομάδα, έχει κοουτσάρει σε 8 αναμετρήσεις. Δείχνοντας την εξυπνάδα του προπονητικά και την ικανότητά του φυσικά, απ’ το γεγονός πως αμέσως εστίασε στο πρόβλημα. Βρήκε την… πηγή του κακού και εκεί «χτύπησε». Δεν κοίταξε απλά να αλλάξει κι αυτός τα πάντα, να δώσει κάτι νέο σε μια ομάδα «φουσκωμένη» από τις διαρκείς διαφοροποιήσεις των αρχών που είχε στο χορτάρι. Ακόμη κι αν ήταν σωστές αυτές, μπέρδευαν και άλλαζαν βίαια κάτι που είχε «χτιστεί» με κόπο και σε βάθος χρόνου. Ώσπου ξαφνικά τα πάντα έπρεπε να αλλάζουν με ένα χτύπημα στα δάχτυλα.
Ο 54χρονος αρχικά επανέφερε αγωνιστικές αρχές γνώριμες για την ομάδα. Προσπαθώντας να τις προσαρμόσει στην τωρινή ποιότητα του ρόστερ. Χωρίς να έχει υπέρ του ούτε την εξαιρετική φόρμα κάποιων παικτών που σαφώς θα βοηθούσε. Εντελώς διαφορετικά θα μιλάγαμε αν τώρα ο Ιωαννίδης είχε ρυθμό και ήταν στα γνώριμα στάνταρ του για παράδειγμα.
Μια ομάδα που προσπαθεί να «χτίσει» παιχνίδι, έχει αλλάξει εντελώς την εικόνα της ανασταλτικά χωρίς να «τρώει» φάσεις με την συχνότητα των αρχών της σεζόν. Ειδικά στο transition που ήταν τεράστιος βραχνάς. Δημιουργικά η βασική του αλλαγή ήταν τα τρικ στα χαφ. Ο Ουναϊ σε χαμηλά μέτρα για να παίρνει την πρώτη πάσα, ο Τσέριν σε ρόλο αμυντικού μέσου. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, πως αυτοί οι δύο είναι σαφώς απ’ τους πιο βελτιωμένους παίκτες επί των ημερών του.
Προσδίδοντας μια μεγαλύτερη σιγουριά στο ρόστερ διότι οι περισσότεροι είδαν κάτι που γνώριζαν καλά να κάνουν, αύξησε την αυτοπεποίθηση στις κινήσεις της ομάδας. Η ομάδα δείχνει πιο ήρεμη στο χορτάρι, πιο σίγουρη για αυτό που κάνει. Χωρίς ίχνη φοβικής διαχείρισης. Διόλου τυχαίο το γεγονός πως σε αυτά τα 8 ματς του Βιτόρια, ήδη έχουν υπάρξει δύο σπουδαίες νίκες στις καθυστερήσεις (Παναιτωλικός και Αστέρας εκτός έδρας), συν μία ανατροπή στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο, κόντρα και στις διαιτητικές αποφάσεις.
Καθόλου τυχαίο το γεγονός πως η χειρότερη αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού επί των ημερών του, ήταν στη Σουηδία με την Τζουργκάρντεν. Αναμέτρηση που διεξήχθη μία εβδομάδα μετά τον ερχομό του και μέσα σε αυτό το διάστημα είχε υπάρξει ταξίδι και αγώνας στο Βόλο, επιστροφή, χαλάρωμα, ταξίδι στη Σουηδία και αγώνας με τη συγκεκριμένη αντίπαλο. Κοινώς είχε προλάβει 1-2 κανονικές προπονήσεις κι αυτές με το ζόρι. Ειδικά μετά τη διακοπή για τις Εθνικές ομάδες όταν του δόθηκαν δύο εβδομάδες δουλειάς-παρά τις απουσίες διεθνών-ο Παναθηναϊκός μοιάζει άλλη ομάδα (Παναιτωλικός εκτός, Ελσίνκι εντός, Ατρόμητος εντός, Ατρόμητος εκτός, Αστέρας Τρίπολης εκτός).
Μετά την πνευματική ηρεμία σε αγωνιστικό επίπεδο, ήρθαν και οι… πινελιές που αφορούν τη νοοτροπία. Μαζεύει τους παίκτες μετά τον αγώνα και τους μιλάει στο κέντρο του γηπέδου. Εκεί το αίμα… βράζει, οι παλμοί είναι ακόμη στα ύψη. Δεν το κάνει μόνο μετά από νίκες, το έκανε και μετά τον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ όπου παρά την θετική εικόνα ο Παναθηναϊκός δέχτηκε γκολ-πατατράκ στο τέλος του ματς και ισοφαρίστηκε.
Ταυτόχρονα, ανοίγει το rotation και δείχνει δικαιοσύνη στους παίκτες του. Στο ρόστερ πλέον δεν συναντά κάποιος… περισσεύματα απ’ όσους δεν είναι στην κατηγορία των «κομμένων» (οι οποίοι είναι διοικητική απόφαση και πρόκειται για μια κατάσταση την οποία βρήκε ο Πορτογάλος και δε δημιούργησε).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ενεργοποίηση του Λημνιού, τον οποίο εμπιστεύτηκε με τον Ατρόμητο σε ματς που ήταν στο γκολ και με τον Αστέρα όπου… έκαιγε το πράγμα με τα λεπτά να περνούν και το 0-0 να διατηρείται. Στα τελευταία ματς ενεργοποίησε ακόμη περισσότερο τον Μαξίμοβιτς. Χρησιμοποίησε τον Λοντίγκιν σε δύο αναμετρήσεις. Εμπιστεύτηκε τον Σένκεφελντ. Με λίγα λόγια κανείς δεν μένει εκτός. Αυτό λέει πολλά μέσα σε μια ομάδα με τόσες προσωπικότητες και ανάγκη διαχείρισης ψυχολογίας τόσων ανθρώπων που διαρκώς έχουν την αίσθηση πως αν δεν παίζουν αδικούνται.
Είναι συμμετοχικός στους πανηγυρισμούς, γίνεται ένα με τους παίκτες του. Ακόμη και το παράδειγμα που δίνει σε στοιχεία που ίσως να φαίνονται ασήμαντα, έχει σημασία για τους παίκτες. Στην Τρίπολη ήταν όρθιος διαρκώς μέσα στη βροχή, δεν φόρεσε κουκούλα και έδινε εντολές ακριβώς με τις ίδιες συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν οι ποδοσφαιριστές του. Μετά το τέλος και τους πανηγυρισμούς, τους μίλησε μέσα στη βροχή και έδωσε το πρόσταγμα να πάνε όλοι μαζί στον κόσμο.
Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση λοιπόν, πως με τον Βιτόρια διαπιστώνει κανείς πως η αλλαγή νοοτροπίας είναι εμφανής ακόμη και από την ένταση και τον τρόπο των πανηγυρισμών.
«Μάγος» δεν είναι ο 54χρονος, όμως τα πρώτα του δείγματα σε διάστημα κάτι περισσότερο από ένα μήνα, φανερώνουν έναν έξυπνο άνθρωπο, ικανό να εντοπίσει το πρόβλημα και όχι απλά να το κοιτάει, αλλά να κινηθεί για τη λύση του. Κάποιες φορές αυτό δε θα του βγει, ισχύει με όλους τους τεχνικούς στον πλανήτη. Όμως η ευελιξία του στις κινήσεις και η μετατροπή μιας ομάδας… σμπαραλιασμένης σε νοοτροπία και πνεύμα, σε αυτό που πλέον «βγάζει» ο Παναθηναϊκός, βάζει την υπογραφή του σε κάτι που χωρίς αμφιβολία γίνεται πιο θελκτικό σε όλους. Από τους ποδοσφαιριστές μέχρι τους φιλάθλους.
