Το κακό με τον Παναθηναϊκό δεν ήταν μόνο τα αποτελέσματά του. Ήταν το πόσο άνευρος έμοιαζε. Πόσο… άγευστος συναισθηματικά. Σα να μη «γέμιζε» τον εαυτό του, ακόμη περισσότερο τον κόσμο του. Παρότι διαθέτει εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, έχει δυνατότητες, έχει καλό προπονητή. Δεν είναι όλα τέλεια φυσικά, αλλά του έλειπε αυτός ο διαχωρισμός απ’ την ευθεία γραμμή σε κάτι που θα βγάλει συναίσθημα.
Το Τριφύλλι το έκανε μεσοβδόμαδα με τον Ατρόμητο γιατί του βγήκαν νεύρα λόγω διαιτησίας. Στην Τρίπολη ήταν προφανές πως για πολλοστή φορά ο Αστέρας είχε στόχο της σεζόν του να στερήσει κάτι απ’ τον Παναθηναϊκό. Χωρίς να ενοχλούνται οι άνθρωποί του αυτή τη φορά που είχαν τον Σιδηρόπουλο δίπλα τους, όπως στον πρώτο γύρο. Τότε που τους «χάρισε» μια νίκη στο ΟΑΚΑ.
Το όλο σκηνικό ήταν γεμάτο συναίσθημα και ηρωισμό. Ο Παναθηναϊκός όπως μας έχει δείξει η ιστορία, 9 στις 10 τέτοια ματς τα χάνει. Δεν σκοράρει, χάνει ευκαιρίες, στο τέλος δέχεται ένα γκολ και… αντίο ζωή. Προκαλώντας μόνο εκνευρισμό και ψυχικό άδειασμα στους οπαδούς του. Στην Τρίπολη έκανε το αντίθετο.
Έπαιξε καλά ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Σε τέτοιες συνθήκες κιόλας, με συνεχή βροχή και αγωνιστικό χώρο βαρύ. Παίκτες μούσκεμα, γεμάτοι με λάσπες απ’ τα τάκλιν και την προσπάθεια. Το κυνήγησαν μέχρι την τελευταία φάση. Στην μεγάλη ευκαιρία του Γερεμέγεφ στο 90+2’, σκεφτήκαμε «τελείωσε». Η διαφορά πήγαινε στους 6, δεύτερη σερί γκέλα, πάλι με τόσες χαμένες ευκαιρίες. Μια γενική κατήφεια.
Η επιμονή όμως, έφερε αυτό που δικαιούται στο έπακρο ο Παναθηναϊκός. Για να πάρει μια νίκη που πέρα από τους βαθμούς, του χαρίζει και του γεμίζει την ψυχή με συναίσθημα. Γκολ στην τελευταία φάση, μέσα στη βροχή, δίνει νίκη, εκτός έδρας, μπροστά στον κόσμο που ήταν εκεί, στήριξε, τραγούδησε και έφυγε πανηγυρίζοντας το αποτέλεσμα. Πόσο ωραίο όλο αυτό το σκηνικό. Πόσο λείπει απ’ τον Παναθηναϊκό ως πακέτο συναισθήματος.
Μην πάτε πολύ μακριά. Θυμηθείτε την προηγούμενη νίκη του Τριφυλλιού με γκολ στις καθυστερήσεις. Ο Σπόραρ είχε σκοράρει με τον Λεβαδειακό και δεν πανηγύρισε. Έχει καμία σχέση η αντίδραση, το συναίσθημα, η ψυχολογία, του τότε με το τώρα; Σκεφτείτε κιόλας πως τότε ήταν ακόμη η αρχή.
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα είχε ανάγκη η ομάδα, είχαν ανάγκη να δουν οι παίκτες. Γιατί στο γήπεδο της Τρίπολης με τη βροχή και την λασπουριά, αισθάνθηκαν στήριξη. Ένιωσαν πως έχουν δίπλα τους τον κόσμο. «Φτιάχτηκαν» με τον τρόπο που τον είδαν να πανηγυρίζει. Έτσι έρχεται το σωστό «δέσιμο».
Μοναδικό ψεγάδι για ακόμη μια φορά, αυτή η ανικανότητα στο σκοράρισμα. Δεν είναι ατυχία, είναι ανικανότητα. Και ο Παναθηναϊκός συνήθως τα λάθη του τα πληρώνει ακριβά. Στην προκειμένη το λάθος να μην πάρει επιθετικό το καλοκαίρι. Έχει δύο ματς ακόμη, ας κοιτάξει να τα πάρει. Στη Λιβαδειά μπορεί να έχει και τον κόσμο να μετατρέπει σε Λεωφόρο το γήπεδο. «Χτίζεται» έτσι κάτι πιο ισχυρό για τη συνέχεια. Διότι έτσι και μόνο μπορεί να γυρίσει το πράγμα.
Μετά το τέλος του ματς, πέρα απ’ τα ωραία και τα συναισθηματικά, είχαμε και τις σοκαριστικές δηλώσεις του προπονητή του Αστέρα. Δε θα πούμε τη γνωστή φράση «με κάθε σεβασμό», επειδή όταν κάποιος δε σέβεται τη λογική σου, δεν γίνεται να σεβαστείς την συγκεκριμένη άποψή του. Η οποία εκφράζεται δημόσια και επηρεάζει.
Αναφερόμαστε φυσικά στον Σάββα Παντελίδη. Πού είδε αλλοίωση αποτελέσματος; Πού είδε πως ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε να νικήσει με τόσες ευκαιρίες που έκανε στην ομάδα του; Οκ, έχει τέσσερις σερί ήττες, αλλά ας κάνει αυτοκριτική. Δεν του φταίει τίποτα ο κόσμος και η λογική στην οποία πήγε κόντρα.
Αν κάποιοι επαγγελματίες βρίσκουν αφορμή για να κρατήσουν τη δουλειά τους μόνο μέσω Παναθηναϊκού, δε χρειάζεται να μην κρατούν την ψυχραιμία τους μετά. Ο Παναθηναϊκός φταίει βέβαια, που το 0-3 το έκανε 0-1 στα χασομέρια. Έδωσε δικαιώματα. Όμως και πάλι, αλλοίωση αποτελέσματος και μη δίκαιη νίκη; Πραγματικά τί παραπάνω να ειπωθεί;
Ας κοιτάξει ο Παντελίδης την τύχη του Άκη Μάντζιου. Κι εκείνος πάντα βλέπει «δίκαια» αποτελέσματα όταν ο Παναθηναϊκός βάζει την ομάδα του να κρέμεται απ’ τα δοκάρια και στο τέλος να στέκεται τυχερή. Γι’ αυτό τώρα δεν έχει ομάδα και είναι κρίμα. Επειδή ο κάθε προπονητής, δεν φτάνει να είναι καλός στο στήσιμο της ομάδας και στο κοουτσάρισμα. Πρέπει να έχει και τη δυνατότητα να επικοινωνήσει σωστά την πραγματικότητα, όχι την οργή και τον μικρόκοσμό του που προφανώς προβλήθηκε άλλος αγώνας απ’ αυτόν που σχολιάζει.
Υ.Γ. Δεύτερη κίτρινη στον Στάικο. Αποβολή του Νους. Σωστά όλα. Είδατε όμως πόσο πιο απλό είναι τελικά να κάνεις ανατροπή ή να νικήσεις εύκολα αν παίζουν οι άλλοι με παίκτη λιγότερο; Ξέρουμε βέβαια, ο Ατρόμητος αν είχε αποβληθεί ο Ουεντραόγκο θα σκόραρε στο ΟΑΚΑ. Να ρωτήσουμε τον Παντελίδη αν εκεί είχαμε αλλοίωση ή όχι.
