Για να είναι κάποιος στα… ποδοσφαιρικά σαλόνια, πρέπει να το αξίζει. Δεν αρκεί η ιστορία, ο κόσμος που τον ακολουθεί, το «βάρος» της φανέλας. Αυτά, όμως, είναι το… κερασάκι στην τούρτα του αθλήματος. Και μπορούν να αξιοποιηθούν απ’ τις ίδιες τις ομάδες που κουβαλούν στην πλάτη τους μια ιστορία που φανερώνει το μέγεθος του κάθε κλαμπ.
Ο Πανιώνιος και μόνο που λέγεται «Ιστορικός», δεν χρειάζεται να γίνει ανάλυση για το τι σημαίνει για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πόσα έχει πετύχει, πόσα έχει προσφέρει, η προσφυγικές του ρίζες και ο πόνος που εκφράζει. Αυτή η ομάδα όμως, πήγε κόντρα στην ταυτότητά της και στις αρχές της. Γι’ αυτό και βρέθηκε να παλεύει στο χαμηλότερο επίπεδο της ύπαρξής της.
Ανεξάρτητα απ’ το τι ομάδα είναι ο καθένας, η πρόκριση-ανατροπή του Πανιώνιου επί του Πανσερραϊκού με το 3-0, ήταν κάτι ενθουσιώδες. Όχι γιατί… μισεί κανείς τους Σερραίους, κάθε άλλο. Απλά έφερε μνήμες ο Πανιώνιος σε κάθε φίλαθλο. Ευχάριστες. Όμορφες. Προσπάθειας, δυσκολίας στους μεγάλους, παρουσίας που πάντα προβλημάτιζε τους πάντες. Μόνο τα ρόστερ των «μεγάλων» τα τελευταία πολλά χρόνια να κοιτάξει κάποιος, πάντα θα υπάρχει και μια… Πανιώνια πινελιά.
Οι καιροί έχουν αλλάξει. Φτάσαμε πλέον στο σημείο να έχουμε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο είναι απόλυτα φυσιολογικό να παίρνουν αποτελέσματα οι «μικρομεσαίοι». Χωρίς να υπάρχει φόβος αν θα υπάρξουν… συνέπειες λόγω οργής κάποιου ισχυρού. Χωρίς να υπάρχουν εξαρτήσεις όπως δυστυχώς είδαμε στο παρελθόν. Χωρίς να κρέμεται η οικονομική ύπαρξη του κάθε κλαμπ, απ’ τα θέλω και το συμφέρον του «δυνατού».
Το ποδόσφαιρο πλέον, προσφέρεται για αυτές τις ομάδες που έχουν την ιστορία να εκφράσουν εμφατικά την ανεξαρτησία τους. Χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς «εξαρτήσεις» κανενός είδους. Χωρίς χρέη που γίνονται θηλιά στο λαιμό ιστορικών συλλόγων.
Ο Πανιώνιος είναι ένα παράδειγμα, επειδή πέρασε τα πολύ δύσκολα και είναι… μια πόρτα μακριά απ’ την επιστροφή στα «σαλόνια». Μπορεί να αναφέρει κανείς την ΑΕΛ. Τον Ηρακλή. Πολλές ομάδες που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Σύλλογοι που ζεσταίνουν τις καρδιές των φιλάθλων, επειδή με αυτές μεγάλωσαν ακόμη κι αν δεν τις υποστήριζαν. Ομάδες που εκφράζουν τον ρομαντισμό, κάτι που προσελκύει κόσμο εν μέσω του ψυχρού επαγγελματισμού στο άθλημα.
Φαντάζεστε σε αυτή τη μορφή του ποδοσφαίρου και του πρωταθλήματος, όπου ο καθένας μπορεί να κοντράρει τον καθένα, κανείς δεν έχει ρόλο… κομπάρσου και κανείς δεν παίρνει ρεπό σε κάποιες αγωνιστικές, να είχαν να πάνε οι ομάδες του Big-4 που διεκδικούν τον τίτλο, στη Νέα Σμύρνη, στη Λάρισα, στο «Καυτανζόγλειο»;
Προφανώς μπορούν να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Όμως το τωρινό ποδοσφαιρικό περιβάλλον, δεν είναι όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Δε θυμίζει σε τίποτα τον σκοταδισμό και την εποχή που οι μισές ομάδες θύμιζαν… ζόμπι, που απλά είχαν την μορφή του παρελθόντος αλλά στην ουσία περιφέρονταν ανάλογα με το που τους κατηύθυναν.
Με την προοπτική της κεντρικής διαχείρισης και των αυξημένων εσόδων σε αυτές τις ομάδες, η στιγμή είναι κατάλληλη για να κάνουν το βήμα τους. Επιστρέφοντας «καθαροί» απ’ το παρελθόν και τα βάσανά του. Αφήνοντας πίσω τα άσχημα που κανείς δε θέλει να θυμάται. Το έχει ανάγκη το ποδόσφαιρό μας, γιατί θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο και θα γίνει πιο ανταγωνιστικό απ’ όσο ήδη είναι.
