Υπάρχουν καταστάσεις, που υπερβαίνουν την καθημερινότητα. Για παράδειγμα, στην ΑΕΚ έπειτα από όσα συνέβησαν στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις με τον Αρη υπήρξαν χρήσιμα συμπεράσματα. Για πρώτη φορά, παγιώθηκε η εκτίμηση πως ο Αλμέιδα κατέληξε σε εκείνους που είναι βασικοί και εκείνους που αποτελούν εναλλακτικές επιλογές. Εκτιμώ πως πλέον 2-3 θέσεις θα είναι ανοιχτές από παιχνίδι σε παιχνίδι, όσες περιλαμβάνει δηλαδή και το σύνηθες ροτέισον. Και από το ματς της Κυριακής, θα πάψει αυτή η μεγάλη ανακατάταξη στην 11άδα από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Ωστόσο, η είδηση της ημέρας για την ΑΕΚ κατά την εκτίμηση μου, αφορά την επιστροφή του Νίκου Κωστένογλου στην τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ Β’. Όχι μόνο επειδή πρόκειται για ένα επίλεκτο μέλος της «κιτρινόμαυρης» οικογένειας, από τους λίγους – μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού – που έχουν το πακέτο της γνώσης, της μεθοδικότητας και του συναισθήματος για να καθοδηγήσουν κομμάτια του συλλόγου.
Σάρκα εκ της σαρκός της ΑΕΚ
Η επιστροφή είναι θετική από μόνη της. Πρόκειται για σάρκα εκ της σαρκός της ΑΕΚ, που υπηρέτησε τον σύλλογο για πάνω από δέκα χρόνια ως ποδοσφαιριστής, βιώνοντας καλές και κακές στιγμές. Θήτευσε προπονητικά δίπλα στον Φερέρ, τον διαδέχθηκε όταν την είδε… Ναπολέοντας, οδήγησε την Ενωση στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, έστω και εάν κλάπηκε τελικά ο τίτλος (κοίτα να δεις που αρχίζω να παθαίνω… Λουτσέσκου).
Βγήκε μπροστά σε ιδιαίτερα δύσκολες συγκυρίες σε διαφορετικές χρονικά περιόδους, ήταν τεχνικός διευθυντής στην Ακαδημία για κάποιο διάστημα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι πως όταν δεν ήταν στην ΑΕΚ, δεν περίμενε (όχι πως θα είχε και καμιά αβάντα, σε άλλες γειτονιές συμβαίνουν αυτά) από την ΑΕΚ δουλειά. Πήγε σε Αρη, Λάρισα, Αστέρα Τρίπολης, Εθνική Κύπρου, στο MLS. Αλλά ξέρετε, δεν έχει και μεγάλο νόημα να σας αραδιάσω το βιογραφικό του.
Η ανάγκη της ΑΕΚ
Το πλέον σημαντικό κατά την κρίση μου είναι πως η ΑΕΚ με την επιλογή Κωστένογλου, κάνει μια σωστή κίνηση που έχει ανάγκη άμεσα, καθώς η δεύτερη επαγγελματική ομάδα πήγαινε ολοταχώς για τα βράχια με τις επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι. Αλλά πίσω από το δέντρο, υπάρχει ένα δάσος. Υπάρχει η ανάγκη της ΑΕΚ να δημιουργήσει ένα δίκτυο δικών της παιδιών, ιδανικά που θα σχετίζονται και ποδοσφαιρικά μαζί της, που θα μπορούν να θέσουν υγιείς βάσεις για να αποκτήσει επιτέλους η ΑΕΚ τμήματα υποδομής.
Βλέπετε, πως όταν γίνεται τα τελευταία χρόνια κουβέντα για Ακαδημία, στην ΑΕΚ κάνουν πως δεν ακούν. Βλέπεις τον ΠΑΟΚ να βγάζει παιδιά και εν πολλοίς τα τελευταία χρόνια να ζει με τα έσοδα από τις πωλήσεις δικών του στελεχών. Βλέπεις τον Ολυμπιακό να κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά κυρίως να έχει παιδιά που ξεχειλίζουν από ταλέντο και ήδη είναι βασικοί και πρωταγωνιστές στην πορεία της πρώτης ομάδας. Και όταν στην ΑΕΚ μιλούν για ανάπτυξη, η κουβέντα αρχίζει και σχεδόν τελειώνει στον Γαλανόπουλο. Του 2016!
Η στρεβλή εικόνα
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: μα καλά, ο Κωστένογλου δεν θήτευσε ξανά στην Ακαδημία; Μόνο ο ερχομός του σε ένα αναπτυξιακό τμήμα, είναι ικανός να αλλάξει τον ρου της ιστορίας; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Αλλά επίσης, είναι απόλυτα φανερό πως είναι μια ιδανική αρχή για να μπει το νερό στο αυλάκι. Να τεθούν οι βάσεις, ώστε μέσα από οργάνωση, σημαντικές κινήσεις αλλαγής, πολλή δουλειά και μεγάλη υπομονή, μπορεί να αποδώσει καρπούς.
Ξέρετε, επί χρόνια υπήρχε μια στρεβλή εικόνα της Ακαδημίας για την ΑΕΚ. Πολλές φορές αντιμετωπίστηκε ως αναγκαίο κακό και η όποια ενασχόληση είχε κυρίως συγκυριακό χαρακτήρα. Βγήκε κάποια στιγμή ένας Μιτάι, πωλήθηκε άρον άρον στην Ρωσία, υπό την ανησυχία μήπως και μείνει στα χέρια της ΑΕΚ και στο τέλος χαθούν και τα 3 εκατ. ευρώ που δαπανήθηκαν για τη μεταγραφή του. Ηταν φανερή η έλλειψη σχεδίου, φιλοσοφίας, μεθοδολογίας για να αποδώσουν καρπούς όλα αυτά.
Το μήνυμα του Ηλιόπουλου
Υπήρχε αρνητική αντίληψη για τους παλαίμαχους. Είναι γεγονός, πως κάποιοι δεν είχαν τη γνώση και την όρεξη να εξελιχθούν και να προσφέρουν προπονητικά. Ωστόσο, χρειάζεται η ΑΕΚ πέραν από κάθε παιδαγωγική και αθλητική εξέλιξη, να βγάζει και νέους ΑΕΚτζήδες. Οποιος έχει το προνόμιο να φορά τη φανέλα της, να αντιλαμβάνεται πως αθλητικά είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να του συμβεί. Με μορφές σαν τον Κωστένογλου, τον Μανωλά, τον Ζήκο και άλλους, ο δρόμος θα γίνει πιο βατός.
Επαναλαμβάνω, πως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ωστόσο, γίνεται αντιληπτό πως πρέπει να παίρνουμε τοις μετρητοίς όσα λέει ο Ηλιόπουλος. Όταν από τη μέρα της παρουσίασης του και σε κάθε ευκαιρία μιλά για την επιθυμία του να δουλέψει η ΑΕΚ σε βάθος και στο τέλος της διαδικασίας να φτάσει σε μερικά χρόνια να παίζει στην πρώτη ομάδα με παιδιά από την δική της Ακαδημία, το εννοεί. Και δεν είναι τυχαίο, πως σημαίνοντα ρόλο στην οργάνωση της Ακαδημίας έχει αναλάβει ο Αντώνης Ηλιόπουλος.
Υπομονή, γιατί η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Θα απαιτηθεί χρόνος και θα υπάρξουν στιγμές, που θα αισθάνεσαι πως θα πέφτουν λεφτά στον κουβά. Αλλά για την ΑΕΚ είναι κρίσιμο, εφόσον το επιθυμεί πραγματικά, να βάλει το κομμάτι τμήματα υποδομής στις σωστές βάσεις. Με την κατάλληλη στελέχωση, με προσωπικό που θα έχει επίγνωση και σεβασμό για τον χώρο που βρίσκεται και που μπορεί να οδηγήσει το κλαμπ.
Το δίδυμο της Κρήτης και οι τιμωρίες
Σε άλλα νέα, από αυτά που φοβάμαι πως θα μας χαλάσουν πάλι το κέφι το Σαββατοκύριακο, ο Λανουά έχει ορίσει για το ματς της ΑΕΚ με τον ΟΦΗ το δίδυμο που εξόργισε τον Παναθηναϊκό στο Περιστέρι. Δεν ξέρω ποιο είναι το βαθύτερο νόημα, ελπίζω να μην ανακαλύψουμε πράγματα που θα μας διαλύσουν το μυαλό. Τσιμεντερίδης διαιτητής και Παπαδόπουλος VAR, με AVAR τον γιγάντιο Πουλικίδη (μπράβο Κώστα που έλεγε και μια ψυχή).
Ορθώς επίσης δεν ορίστηκε ο Τζήλος και ο Τσαγκαράκης μετά τα λάθη στην Τούμπα. Ακόμα πιο σωστά τέθηκε εκτός ο Ζαμπαλάς από το Ολυμπιακός – Βόλος. Αλλά αναρωτιέμαι: κάποιος διαιτητής που να έχει αδικήσει την ΑΕΚ, θα τιμωρηθεί φέτος; Ας μην πούμε για άλλο ματς, ας πούμε τον Τσιάρα για το παιχνίδι των Σερρών. Ο δε Φωτιάς, αυτό το εργαλείο που μας έβγαλε τα μάτια την Τρίτη, πήρε την θέση του Ζαμπαλά ως επιβράβευση. Καλά πάει όλο αυτό.
