Το περιμέναμε πως και πως, όμως το πολυπόθητο αποτέλεσμα δεν ήρθε ποτέ. Ο Άρης αποκλείστηκε με 1-1 από την ΑΕΚ, μένοντας για άλλη μια χρονιά με άδεια χέρια, όσον αφορά τα κύπελλα. Οι κιτρινόμαυροι (γηπεδούχοι) περίμεναν την ευκαιρία τους να εξιλεωθούν για τις διαδοχικές ήττες, όμως η προσπάθεια τους δεν ήταν αρκετή για να συνεχίσουν και να απαλύνουν τις εως τώρα πληγές τους...
Θέμα διάθεσης
Μετά την εικόνα της OPAP Arena περιμέναμε να δούμε τον Άρη να ζητάει ποδοσφαιρική "συγνώμη", πρώτα από τον εαυτό του και να ξεπληρώνει τον κόσμο του με μια εμφάνιση γεμάτη πάθος και καθαρό μυαλό. Μονόδρομος! Υποχρέωση! Όλα αυτά πριν την σέντρα.
Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού όμως είδαμε πως, ναι μεν, ο Άρης είχε διάθεση, είχε πάθος, αλλά δεν είχε δυνάμεις. Δεν μπορούμε να ψέξουμε κάποιον πως δεν προσπάθησε αρκετά, αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί. Πολλές φορές όμως η όρεξη - το κίνητρο και το πάθος δεν αρκούν.
Θέμα κούρασης
Δεν αρκούν, λοιπόν, γιατί η ομάδα παρουσιάστηκε για άλλη μια φορά κουρασμένη (;), μην μπορώντας να τρέξει μετά το 70' και βλέποντας Ελίασον και Μαρσιάλ να φεύγουν "σαΐτες" στην κόντρα. Ερωτούμε λοιπόν, γιατί κύριε Μάντζιο οι παίκτες, με μόλις μία υποχρέωση την εβδομάδα, κλατάρουν; Γιατί, ενώ δεν υπάρχει Ευρώπη και έγιναν τρεις διακοπές για Εθνικές ομάδες οι παίκτες δεν κατάφεραν να παρουσιαστούν "φρέσκοι" μετά την επιστροφή τους; Η εξήγηση είναι εύκολη! Πέρα από τους τραυματισμούς και τις κάρτες, που άφησαν παίκτες κλειδιά εκτός δράσης για έναν αγώνα και ανέδειξαν τις αδυναμίες της ομάδας, πέρα από το γεγονός πως "φωνάζουμε" πως δεν υπάρχει λόγος να φεύγουν τριήμερα στο εξωτερικό οι παίκτες σε ΚΑΘΕ ευκαιρία, αντί να ξεκουράζονται στην πόλη τους, υπάρχει ένα και μοναδικό πρόβλημα, το οποίο ακούει στο όνομα εμπιστοσύνη.
Θέμα εμπιστοσύνης
Διακριτικά επιρρίπτουμε ευθύνες προς τον προπονητή, από παιχνίδι - σε παιχνίδι, όλο και περισσότερο. Οι αδυναμίες, οι ανορθογραφίες και η έλλειψη "β' πλάνου", όταν τα πράγματα στραβώνουν, δείχνουν με βελάκι Μάντζιο. Και αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Ο Έλληνας προπονητής του Άρη πρέπει, αν πιστεύει ακόμη πως μπορεί, να βρει την άκρη και να διορθώσει άμεσα όλα τα στραβά. Πως όμως θα το κάνει, όταν υπολογίζει 13-14 (μαξ) παίκτες; Όταν απόψε ο Αλμέιδα κοίταξε τον πάγκο του, έκανε με ευκολία 5 αλλαγές και πήρε φρεσκάδα. Έβαλε τους πίσω μπρος - και τους μπρος πίσω. Ανακάτεψε - μπέρδεψε - πειραματίστηκε.
Ο Άρης σε όλο αυτό που είναι; Οι λύσεις από τον πάγκο που βρίσκονται; Γιατί πριν λίγο καιρό ο Σαβέριο έμενε στο περιθώριο, ενώ, πλέον, βρίσκεται και πάλι στα πλάνα. Γιατί ο Ζαμόρα πέρσι ήταν Golden Boy και φέτος μένει εκτός αποστολών, παραπονιέται, δεν κάνει κλπ κλπ. Γιατί το καλοκαίρι ο Ζουλ έμεινε και ήταν κανονικά στις προετοιμασίες και πλέον μένει από θεραπεία σε θεραπεία και έξω. Τα ίδια και ο Πάρντο.
Οι κιτρινόμαυροι παίζουν μονίμως με τους τρεις στο κέντρο. Του βγαίνουν βρε παιδί μου. Του ταιριάζουν. ή μάλλον... του ταίριαζαν. Καθώς, από παιχνίδι σε παιχνίδι, αρχίζουν και εκείνοι πλέον να χάνουν τον εαυτό τους. Ελπίζοντας σε διακοπές, ελπίζοντας σε απουσία τραυματισμών και μένοντας στο τέλος με την ελπίδα. Τόσο "σφιχτό" ροτέισον δεν αντέχεται ούτε με 1 παιχνίδι την εβδομάδα. Χωρίς Ευρώπη και (πλέον) χωρίς κύπελλο!
...και πάλι, να το δείτε, ο Άρης θα είναι εκ νέου κουρασμένος σε λίγο καιρό.
Μου έγραψε ακροατής στο ραδιόφωνο "γιατί δεν πέρασε τον Φαμπιάνο φορ, να γεμίσει την περιοχή;". Γιατί καλέ μου φίλε, για να δοκιμάσεις πράγματα και να αλλάξεις πρόσωπα, πρέπει πρώτα να τα υπολογίζεις και να τα εμπιστεύεσαι πως θα σου παίξουν... Πρέπει να είσαι έτοιμος να πάρεις ρίσκα, γιατί ξέρεις πως η θέση σου είναι ασφαλής και ο κόσμος δεν σε περιμένει στη γωνία για να σου ρίξει ευθύνες. Μια σχέση αμφίδρομη. Και πατήματα έχουν δοθεί, αλλά και εμπάθεια εξ αρχής υπήρξε. Δεν θα δείξουμε με το δάχτυλο ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.
Απόψε είδαμε τον Ντιαντί, τον πιο απρόβλεπτο winger της ομάδας αυτή την στιγμή, που η ταχύτητα του θα έκοβε σαν βούτυρο την "αργή" άμυνα της ΑΕΚ, να ξεκινάει στην κορυφή και να...αχρηστεύεται. (Να σημειωθεί, δεν ήταν άσχημος, παρά το γεγονός πως δεν ήξερε να πολυπαίζει εκεί). Όλα αυτά γιατί ο Μορόν δεν ξεκίνησε στο παιχνίδι.
...και δεν πανηγύρισε στο γκολ, όταν μπήκε. μμμμμάιστα!
Με ρωτάει άλλος φίλος στον αέρα, "γιατί αργεί να κάνει αλλαγές ο Μάντζιος σε όλα τα παιχνίδια;". Η απάντηση είναι απλή. Όταν δεν εμπιστεύεσαι αυτούς που βρίσκονται στον πάγκο, δεν σκέφτεσαι τι μπορείς να κερδίσεις από αυτούς, αλλά μόνο εκείνα που μπορεί να χάσεις αν τους ρίξεις στη μάχη.
Ο Άρης σκέφτεται μονίμως πόσα έχει να χάσει και όχι όσες ευκαιρίες του προκύπτουν. Οι γηπεδούχοι απόψε βρέθηκαν μπροστά στο σκορ και "έσβησαν" το χάντικαπ, όμως πάτησαν φρένο και φοβήθηκαν πως θα δεχθούν γκολ, όταν η ΑΕΚ έμοιαζε πιο εύθραυστη από ποτέ.
Έτσι πρόκριση δεν έρχεται! Έτσι τίτλος στον τελικό του Βόλου δεν έρχεται! Έτσι νίκες εκεί που πρέπει, όταν πάει να γεννηθεί η ελπίδα, δεν προκύπτουν.
Η εμπιστοσύνη προς τους παίκτες, προς τον προπονητή, προς τον Καρυπίδη, προς τους στόχους που απέμειναν πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα. Αν δεν μπορεί να αποκατασταθεί τότε ίσως είναι ώρα να μιλήσουμε για το ενδεχόμενο να αλλάξουμε το "από" σε "αντί" και να προκύψει η... αντικατάσταση.
Καθώς η εμπιστοσύνη του κόσμου είναι η σημαντικότερη...
...και σιγά σιγά χάνεται!
