Πως το έλεγαν εκείνες οι ψυχούλες στο παρελθόν; Πως προσπαθούν να μας πείσουν πως έτσι πρέπει να συμβεί κάποιοι απίθανοι στο σήμερα; Ε, λοιπόν, έτσι θα γίνει. Η ΑΕΚ πέρασε από σαράντα κύματα, συνεχίζει να ψάχνει ακόμα τον χαρακτήρα της, αλλά να ξέρετε πως με την τρέλα και τα λεφτά του Ηλιόπουλου, θα κάνει ομάδα που θα νικά και τους διαιτητές. Όπως έκανε στη Θεσσαλονίκη, όταν έγινε φανερό από νωρίς πως τα εργαλεία που ονομάζονται Φωτιάς και Παπαπέτρου, θα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να θυμηθούμε την παλιά, καλή, γνήσια παραγκίσια κατάσταση.
Θα πει κάποιος: μα καλά, η ΑΕΚ πέρασε, θα μπορούσε να φύγει ακόμα και με νίκη και εσύ ασχολείσαι πρώτιστα με τη διαιτησία; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα καταφατική. Εχω να πω πολλά παρακάτω για να καλά και κακά της Ενωσης σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά εδώ μιλάμε για μια διαιτησία χειρουργική. Με σημαδεμένες κάρτες, με αλλεπάλληλα φάουλ ανύπαρκτα που έδιναν τη δυνατότητα στον Αρη να μπαίνει στην περιοχή του Μπρινιόλι, με ακύρωση κανονικότατου γκολ στο ξεκίνημα του αγώνα.
Μηνύματα ενόψει Κρήτης
Με κάνει και ανησυχώ ακόμα περισσότερο, γιατί αμέσως μετά έρχεται ο ΟΦΗ. Μια ομάδα με ισχυρή έδρα, που προ καιρού είχαν περάσει (πάλι κατά σατανική… σύμπτωση ο Φωτιάς, με την αρωγή του αλησμόνητου Σκουλά) ένα χειρουργείο άλλο πράγμα την ΑΕΚ. Θα πείτε άλλες εποχές. Μη νομίζετε. Κάποιοι έχουν το όνειρο να τις επαναφέρουν. Κάνουν ό,τι περνά από το χεράκι τους για να γίνει η δουλειά. Να απογοητευθεί η ΑΕΚ, να εκνευριστεί ο Ηλιόπουλος, να φύγει η ατζέντα.
Καλή η προσπάθεια και τώρα, αλλά δεν τους βγήκε. Οσο και εάν προσπάθησαν, όταν μπήκε το… ιππικό, δεν είχε τύχη ο Αρης. Τώρα βέβαια θα πείτε πως ο Μάντζιος είπε πως ο Αρης άξιζε να περάσει. Δεν παρεξηγώ, υπάρχει πίεση από τέσσερα συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα και κόντρα στην ΑΕΚ να έχει τετράμπαλο το Σάββατο και αποκλεισμό τώρα. Αυτά περί της διαιτησίας, για να μην πιστεύει κανείς πως δεν βλέπουμε τα περίεργα που συμβαίνουν.
Το ρίσκο του Αλμέιδα
Σε ό,τι αφορά το παιχνίδι, αναμφίβολα υπήρξε μια άκρως ρισκαδόρικη επιλογή από τον Αλμέιδα να αλλάξει δέκα από τους έντεκα που έπαιξαν το Σάββατο. Καταλαβαίνω πως αυτό είναι μέρος της φιλοσοφίας του που ενισχύθηκε σημαντικά από εκείνη την άκρως εντυπωσιακή νίκη επί του Ολυμπιακού σε αντίστοιχη φάση του κυπέλλου. Βέβαια, όποιος θυμάται εκείνο το ματς, παρά το εντυπωσιακό 3-0, δεν ήταν το καλύτερο παιχνίδι της ΑΕΚ και ήταν σε κάποιο βαθμό και συγκυριακό.
Το θέμα είναι πως κατά την κρίση μου τουλάχιστον, μια ομάδα που έχει έλλειψη ταυτότητας και έχει φτάσει Δεκέμβρη δίχως να έχει βασικό κορμό και παίκτες πρωταγωνιστές, θα έπρεπε τώρα που υπάρχουν συνεχόμενα παιχνίδια να έβρισκε μέσα απ’ αυτά χημεία και αυτοματισμούς. Καταλαβαίνω ως ένα σημείο την ανάγκη φρεσκαρίσματος και τα ζητηματάκια κάποιων παικτών, αλλά επαναλαμβάνω πως δεν μπορεί να αλλάζουν οι δέκα από τους έντεκα. Είναι ακραίο και αφαιρεί κάθε έννοια συνοχής από την ομάδα.
Δεν βγήκε σχεδόν τίποτα
Εάν συνυπολογίσετε πως σε αυτήν την 11άδα υπήρχαν τρεις αρνητικοί παίκτες στον άξονα (Γιόνσον, Λαμέλα και λιγότερο Περέιρα), ο Κοϊτά δεν υπήρχε ουσιαστικά στη δεξιά πλευρά και ο Γκατσίνοβιτς είχε μόνο εκλάμψεις, αντιλαμβάνεστε πως δεν θα μπορούσε να κυριαρχήσει. Εφτασε βέβαια σε κανονικό γκολ, είχε δοκάρι, είχε και 1-2 ακόμα ευκαιρίες, αλλά φαινόταν πως ήταν πολύ κάτω από τα στάνταρ του Σαββάτου.
Το γκολ του Αρη στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο εμφανίστηκαν οι ομάδες στο δεύτερο μέρος, όπου απαιτήθηκε μια σπουδαία απόκρουση του Μπρινιόλι σε σουτ του Σίστο, έδειχναν πως δεν μπορούσε να τζογάρει πολύ με αυτές τις επιλογές. Βέβαια, επειδή και ο πάγκος ήταν εξεζητημένος, η άμεση είσοδος των Πινέδα, Ελίασον και Μαρσιάλ άλλαξαν τον ρου της αναμέτρησης. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα.
Ο Πινέδα, ο Ελίασον και η… καψούρα Μαρσιάλ
Για τον Πινέδα φαντάζει λίγο ό,τι και να πει κανείς. Δεν είμαι αντικειμενικός με αυτόν τον παίκτη, είναι το κάτι άλλο. Απόλυτα συνεπής αμυντικά, τρομερός δημιουργικά, κατάπιε χιλιόμετρα και αντιπάλους. Αναμφίβολα στα πολύ σημαντικά κέρδη της ΑΕΚ και η επιστροφή του Ελίασον, που όχι μόνο έπαιξε ξανά, αλλά ήταν και εξαιρετικός με ωραίες συνεργασίες και σωστά χτυπήματα, στη διάρκεια που η ΑΕΚ πίεζε για το γκολ.
Αλλά δεν μπορώ να κρύψω, πως η καψούρα λέγεται Μαρσιάλ. Βρε Αντωνάκη, μας… κακομαθαίνεις. Τι παικτάρα είναι αυτός ο τύπος. Πόσο μεγάλη μεταγραφή, που σε κάνει να λατρεύεις το ποδόσφαιρο. Τα αγγίγματα του στην μπάλα, ο τρόπος που εκτελεί, είναι κάτι μοναδικό. Είναι ο ηγέτης της ΑΕΚ, εκείνος που μπορεί να πάρει όλη την ομάδα στην πλάτη του και να την οδηγήσει σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Επιβεβαιώνοντας, πως ό,τι πληρώνεις, παίρνεις.
Αντίστοιχα βέβαια, ακόμα βρισκόμαστε σε αναμονή ενός καλού ματς από τον Αλμέιδα. Δεν είναι αδιάφορος, δεν είναι πως δεν προσπαθεί, αλλά δεν έχει δώσει στίγμα ούτε κατά διάνοια και η υπομονή εξαντλείται. Τουλάχιστον ο Περέιρα έκλεισε μια τρύπα αριστερά και έστω και στο γνωστό τέμπο του, ήταν σημαντικός για την ΑΕΚ. Φάνηκε πως το πείραμα Κοϊτά δεν μπορεί να περπατήσει δεξιά. Πως ο Γιόνσον είναι πλήρως ντεφορμέ. Και βέβαια, πως είναι αναπάντητο ερώτημα, για ποιον λόγο ο Μήτογλου δεν είναι βασικός στην ΑΕΚ.
