Ο Γάλλος αρχιδιαιτητής ανέλαβε τα καθήκοντά του με την πρόθεση να κόψει το καρπούζι στη μέση. Γεύτηκε την πρώτη ψυχρολουσία με τους πίνακες των νεκρών παρατηρητών και των παραιτημένων διαιτητών και κατάλαβε ότι η διαδρομή του θα έχει αναγκαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Ειδικά όταν διαπίστωσε πως η κριτική που γίνεται είναι υπερβολική και σε πολλές περιπτώσεις αναιτιολόγητη, άλλαξε ρότα.
Αρχισε να προστρέχει σε αυτούς που πίστευαν ότι αδικήθηκαν. Φρόντισε να πηγαίνει στους αγώνες τους και να τους παρηγορεί. Επέδειξε διπλωματικές ικανότητες. Όμως δεν επιλέχτηκε γι’ αυτό. Επιλέχτηκε για να παίρνει δίκαιες αποφάσεις και να δημιουργήσει τη νέα φουρνιά των Ελλήνων διαιτητών.
Την ίδια στιγμή βρήκε προσκόμματα και στην ίδια του την επιτροπή. Οι σχέσεις του με τον Πάολο Βαλέρι, τον Ιταλό αρχιvarίστα, διαταράχτηκαν για ζητήματα ορισμών. Κάπως έτσι φτάσαμε να επικρίνεται από τον ίδιο τον κ. Λανουά ο Τσαγκαράκης για τρεις φάσεις στην Τούμπα και δυο μέρες αργότερα να ορίζεται σε αγώνα Κυπέλλου.
Ο ισχυρισμός της στήλης δεν είναι ότι η φετινή διαιτησία πηγαίνει κατά διαόλου. Καλά τα πάει. Όμως θα μπορούσε να πάει πολύ καλύτερα. Η επιλογή Γερμανών ρέφερι δίνει μια ασφάλεια που δεν την είχαμε ούτε πέρσι ούτε πρόπερσι. Όμως ορισμένοι Ελληνες διαιτητές εξακολουθούν να μοιάζουν ανεκπαίδευτοι.
Παράλληλα οι κραυγές προπονητών και παραγόντων σε αρκετές περιπτώσεις δεν στέκουν. Γίνονται μονάχα για να πάρουν το επόμενο σφύριγμα. Είναι μια αδιέξοδη τακτική η οποία πληγώνει το σώμα της ελληνικής διαιτησίας.
Είναι και το άλλο: Το συνδικαλιστικό όργανο των διαιτητών παραμένει στο περιθώριο και η θεσμική εκπροσώπηση στην ΕΠΟ δεν υφίσταται. Το ηχητικό ντοκουμέντο που αποκαλύφθηκε από τη συνεδρίαση της Ενωσης Διαιτητών, καταδεικνύει την κυρίαρχη ευθύνη του αναπληρωτή υπουργού Αθλητισμού Γιάννη Βρούτση. Όχι μόνον αρνείται να εφαρμόσει το νόμο για να μη συγκρουστεί με την ΕΠΟ, αλλά και δηλώνει στους εκπροσώπους των διαιτητών πως δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα!
Οι ισορροπίες στην διαιτησία πάντοτε ήταν λεπτές. Αυτή τη φορά το πλέον πολυσυζητημένο κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν φαίνεται να έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν μπορείς να πεις δηλαδή ότι ευνοεί την τάδε ομάδα ή καταδιώκει τη δείνα ομάδα. Όμως ταυτόχρονα ολόκληρη η ελληνική διαιτησία μοιάζει χωρίς πυξίδα, καθώς ο παραγωγικός ιστός της βρίσκεται εν υπνώσει την τελευταία δεκαετία.
