Βαθμολογικά ο Παναθηναϊκός… γύρισε την κατάσταση που έμοιαζε καταστροφική στα πρώτα ματς της σεζόν. Σε αυτό βοήθησαν και οι υπόλοιποι που σκόρπισαν βαθμούς σε αγώνες θεωρητικά βατούς. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το σημείο που είναι οι Πράσινοι ενώ δεν έχουν πάρει κανένα ντέρμπι, είναι για χαμόγελα.
Από την αρχή γνωρίζαμε πως το ρόστερ υπάρχει. Θα μπορούσαν να έχουν γίνει κάποιες καλύτερες κινήσεις ίσως, όμως η ποιότητα, οι λύσεις, δεν λείπουν σε καμία περίπτωση. Ταυτόχρονα μετά την αλλαγή προπονητή, στον πάγκο του Τριφυλλιού υπάρχει κανονικός τεχνικός με εμπειρία και «δίψα» παράλληλα. Άνθρωπος που έχει δείξει τα διαπιστευτήριά του σε ανάλογη πίεση και απαιτήσεις (Μπενφίκα). Κανείς δεν λέει πως δεδομένα θα πετύχει, όμως έχεις κάτι να πιαστείς και να ελπίζεις.
Το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός έχει μόνο να κοιτάξει προς τα πάνω αναφορικά με τη δική του απόδοση και δυνατότητές του-έρχονται και μεταγραφές για τις όποιες διορθωτικές κινήσεις-είναι σημαντικό συν. Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου όμως, φαίνεται κι ένα μεγάλο μείον.
Διαχρονικά για να κατακτήσει κάποιος το πρωτάθλημα, ήθελε καλή ομάδα, λύσεις, να μην τον κυνηγά το παρασκήνιο, να μην ευνοείται σκανδαλωδώς αντίπαλός του απ’ το παρασκήνιο, να του λείπουν εξωαγωνιστικά θέματα (οικονομικά κτλ). Σε όλα αυτά οι Πράσινοι είναι ίσως στο καλύτερο σημείο των τελευταίων ετών, παρά τους αστερίσκους που μπορεί να συζητηθούν σε κάθε κατηγορία.
Λείπει όμως κάτι κομβικό. Κάτι που θα μας επιτρέψετε να θεωρούμε πως χωρίς αυτό δεν μπορεί να έρθει τίτλος. Στο τελευταίο πρωτάθλημα που πήραν οι Πράσινοι είχε υψωθεί ένα απ’ τα ωραιότερα μηνύματα σε πανό που μπορούμε να θυμηθούμε: «Ασπίδα εμείς, πρωτάθλημα εσείς». Γιατί αυτή είναι όλη η ουσία του «δεσίματος». Του κοινού στόχου κάθε πλευράς του οργανισμού. Προφανώς και τώρα υπάρχει ο κοινός στόχος, μόνο που προσπαθεί να φτάσει εκεί ο καθένας από δικό του δρόμο. Χωρίς συμπόρευση δεν γίνεται να επιτύχει κάτι το Τριφύλλι.
Εκ των πραγμάτων έχει ένα μειονέκτημα ο Παναθηναϊκός: Την έδρα. Δεν έχουμε σκοπό να μιζεριάσουμε αναλύοντας πράγματα που έχουν αναλυθεί. Είτε πιστεύει κάποιος πως σωστά πήγε στο ΟΑΚΑ η ομάδα, είτε θα προτιμούσε να είναι στη Λεωφόρο ακόμα, είναι κάτι που έγινε. Διαχρονικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πως γλείφει υπερβολικά τις πληγές του παρελθόντος. Μένοντας εκεί, χωρίς να θέλει να κοιτάξει μπροστά. Κανείς δε λέει να διαγραφεί το παρελθόν, ή να γίνουν όλα ξαφνικά μέλι-γάλα. Ας μη γίνουν! Απλά η ομάδα, ο στόχος, θέλει ασπίδα από παντού. Διοίκηση, κόσμο, παίκτες, να είναι όλοι ένα.
Ακόμη κι αν… μισεί (που λέει ο λόγος) ο ένας τον άλλον. Μη σας ακούγεται ρομαντικό, είναι το σήμερα, η πραγματικότητα. Δείτε τα πρωταθλήματα που πήρε ο Παναθηναϊκός. Στα περισσότερα υπήρχε θέμα ανάμεσα σε διοίκηση/ιδιοκτησία και κόσμο. Όμως ο στόχος παρέσυρε και άφησε κάθε διαφορά στην άκρη. Γιατί μόνο έτσι έχεις ελπίδες να πετύχεις.
Θυμηθείτε το 2004. Πετούσαν οι παίκτες τις φανέλες και τις επέστρεφε ο κόσμος στα φιλικά. Μετά όλα άλλαξαν όμως, όχι γιατί λύθηκαν οι όποιες διαφωνίες με τη διοίκηση. Απλά επειδή ο Παναθηναϊκός είχε μπροστά του την επιστροφή στην κορυφή μετά από 7 χρόνια τότε. Τώρα είναι 15 τα χρόνια πλέον. Περισσότερες οι «πληγές», κανείς δε λέει όχι. Τις δένεις και συνεχίζεις, γιατί η προσπάθεια πρέπει να είναι κοινή.
Παρακολουθήσαμε όλοι τί έγινε με την ΑΕΚ και τον Αλμέιδα. Τέτοια συσπείρωση, τέτοια ασπίδα μετά από τεσσάρα κόντρα στον Ολυμπιακό. Θυμάστε τί έγινε όταν όλοι κατέκριναν τη συμπεριφορά του Λουτσέσκου. Οι ΠΑΟΚτσήδες τον αποθέωσαν, έγιναν ασπίδα.
Ο Παναθηναϊκός απ’ την άλλη, οτιδήποτε και να γίνει ψάχνεις αφορμές για εσωστρέφεια. Σαφώς και ξέρουμε πως δεν είναι το ίδιο, ο ΠΑΟΚ είναι πρωταθλητής, η ΑΕΚ πήρε το προηγούμενο, λογικό να υπάρχει… λίπος να κάψουν. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Για τον στόχο ο Παναθηναϊκός πρέπει να έχει τη μεγαλύτερη δίψα απ’ όλους. Και μπροστά σε αυτή να αφήσει τα πάντα στην άκρη. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ, όχι για τον Αλαφούζο, για τους οργανωμένους, τους ανοργάνωτους, τον προπονητή, τον τάδε παίκτη. Για την ομάδα και την ιστορική της ανάγκη πλέον.
«Χτυπάει» άσχημα να ακούς πως δε ζητήθηκαν εισιτήρια για την Τρίπολη. Εκεί όπου ο Αστέρας δίνει και το γήπεδό του μετατρέπεται σε έδρα του φιλοξενούμενου. Για πλάκα θα μάζευε χιλιάδες κόσμου ο Παναθηναϊκός. Αυτό θα συσπείρωνε την ομάδα, θα την έκανε να «δεθεί» με τον κόσμο της, στο δυσκολότερο εκτός έδρας παιχνίδι μέχρι τις γιορτές. Ακόμη κι αν πάνε μόνοι τους οι φίλαθλοι του Τριφυλλιού, δεν είναι ωραίο να διαβάζεις πως στη σύσκεψη δε ζήτησε εισιτήρια η ΠΑΕ.
Ούτε φυσικά είναι ωραίο να αισθάνεσαι σε κάθε ματς την «παγωμένη» ατμόσφαιρα και οι παίκτες που αγωνίζονται να αρχίζουν τα παιχνίδια με την αίσθηση πως χάνουν ήδη 0-2 από τους ψιθύρους, την γκρίνια στην ατμόσφαιρα.
Δεν αναφερόμαστε στην προσέλευση. Αυτό είναι θέμα του καθενός αν θέλει, αν μπορεί να είναι στο γήπεδο. Όποιος αισθάνεται πως απλά θα ξεσπά γιατί δεν αντέχει να σκέφτεται το παρελθόν, ή γιατί δεν έχει άλλη υπομονή, δικαίωμά του να κάτσει σπίτι του. Η προσέλευση άλλωστε, δεν ήταν πρόβλημα ως τώρα, Ίσα-ίσα κόσμο μαζεύει η ομάδα.
Απλά μοιάζει να είναι ο Παναθηναϊκός χωρισμένος από παντού. Η επιστροφή στους τίτλους απαιτεί να είναι οι πάντες… γροθιά. Ακόμη κι αν το κάθε δάχτυλο δε γουστάρει το διπλανό του. Ο στόχος πρέπει να είναι κοινός. Εμπράκτως. Όσο ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται… ασπίδα εμείς, πρωτάθλημα εσείς, τότε δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα έρθει στο τέλος η επιτυχία.
Είναι εκατομμύρια οι Παναθηναϊκοί. Έχουν τεράστια δυναμική αν αφήσουν στην άκρη την εσωστρέφεια κι αν «θάψουν» το… τσεκούρι του πολέμου. Δε χρειάζεται να είναι χωρισμένοι σε 15 σημεία, να μπαίνουν ταμπέλες στον καθένα. Ο στόχος είναι ο μόνος που θα κάνει τους πάντες να χαρούν. Ας σκεφτούν λοιπόν την πάρτη τους, τη χαρά τους. Αυτή περνά απ’ την επιτυχία του Παναθηναϊκού. Για αυτή ακριβώς ας μείνουν τα υπόλοιπα στην άκρη, έστω προσωρινά. Ούτε συγχωροχάρτια, ούτε να καταπιεί κανείς όσα τον πικραίνουν, ούτε να ξεχαστεί το παρελθόν, όπως κι αν σκέφτεται ο καθένας. Ας μπει μπροστά όμως, το καλό του Παναθηναϊκού που είναι η κοινή πορεία στο στόχο. Γιατί οι «εχθροί» σε αυτή τη «μάχη» δεν φοράνε Πράσινα, έχουν άλλους χρωματισμούς.
