Ας ξεκινήσω με μια παραδοχή: όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση στην ΑΕΚ τις τελευταίες ημέρες, με το… ιστορικό αυτοκαταστροφής που έχει αυτή η ομάδα, φάνταζε πολύ πιο εύκολο και πιθανό να γίνει νέα γκέλα και να αρχίσουν τα διαλυτικά φαινόμενα παρά να βγάλει τόσο ηχηρή αντίδραση. Αρα, το μεγαλύτερο κέρδος, ίσως ακόμα πιο σημαντικό και από τη νίκη αυτή καθ’ αυτή, είναι πως η Ενωση έδειξε αντανακλαστικά. Ιδιον των ομάδων που δεν είναι απλά καλές, αλλά έχουν μέταλλο πρωταθλητισμού.
Στοιχεία σημαντικά πέραν των καθαρά αγωνιστικών, η απίστευτη γροθιά που έδειξε πως παραμένει η ΑΕΚ. Ο πανηγυρισμός παικτών και Αλμέιδα, ολόκληρου του πάγκου, της 11άδας και των συνεργατών, έδειξε πως υπάρχουν δουλεμένοι ισχυροί δεσμοί που δεν μπορούν να διαταραχθούν εύκολα. Μαζί και ο κόσμος, που όσο και εάν αμφέβαλε δικαίως για πράγματα που συνέβαιναν, στήριξε με πάθος την ομάδα του τραγουδώντας στη βροχή.
Η ΑΕΚ μπορεί να βγει και πιο δυνατή στο τέλος απ’ όλο αυτό. Εάν δηλαδή, η απογοητευτική εικόνα και η πανωλεθρία στο «Καραϊσκάκης», σταθεί ως αφορμή για να αποτελέσει το τέλος των ψευδαισθήσεων. Εάν γίνει απόλυτα κατανοητό, πως με την ενότητα που παραμένει αδιασάλευτη εδώ και χρόνια και συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, η ΑΕΚ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Βρίσκεται ήδη στην κορυφή, περιμένει τα αποτελέσματα των τριών και βλέπουμε.
Η αλλαγή της ΑΕΚ
Βέβαια, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, εδώ δεν υπάρχουν μόνο αντιδράσεις ψυχής. Όλα ξεκίνησαν και κατέληξαν στην εφαρμογή ενός αγωνιστικού σχεδίου, που για κάποιον ανεξήγητο στο δικό μου μυαλό λόγο, ο Αλμέιδα δεν είχε εμφανίσει σχεδόν σε κανένα σημείο της σεζόν. Η 11άδα που παρατάχθηκε χθες, ενδεχομένως με 2-3 διαφοροποιήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία, αποτελεί ό,τι καλύτερο μπορεί να παρουσιάσει η ΑΕΚ από το ξεκίνημα της σεζόν.
Αν δει κάποιος στυγνά το παιχνίδι, αν σταθεί στους αριθμούς, ενδεχομένως να μην εντυπωσιαστεί. Στο πρώτο ημίχρονο ουσιαστικά η ΑΕΚ είχε δύο φάσεις, έκανε περισσότερες όταν ο Αρης πια ανοίχτηκε. Αλλά τα έχουμε πει. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Οι αριθμοί είναι σημαντικά στοιχεία, αλλά όχι καθοριστικά. Αυτό που δεν μπορούν να αποτυπώσουν είναι πως η ΑΕΚ έπαιξε ως ομάδα. Και παίζοντας με αυτόν τον τρόπο, δεν άφησε κανένα περιθώριο στον Αρη. Εβγαζε σιγουριά, έκανε και τους παίκτες που δεν πατούσαν καλά να «πετάνε».
Ο μάγος Πινέδα
Αρχή και τέλος βέβαια, ο μάγος Πινέδα. Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Πρόκειται για τον κορυφαίο χαφ του πρωταθλήματος, ένα φαινόμενο που έχουμε χρόνια να δούμε στα ελληνικά γήπεδα. Δίπλωμα προπονητικής δεν έχω, αλλά με το φτωχό μου το μυαλό εκτιμώ πως κάθε εβδομάδα στον πίνακα της 11άδας θα έπρεπε να βρίσκεται ο Πινέδα και άλλοι δέκα. Μπορώ να συζητήσω για όλες τις άλλες θέσεις, αλλά δεν μπορώ να διανοούμαι πως αν δεν είναι τραυματίας ή τιμωρημένος, αυτός ο παικταράς δεν θα είναι βασικός.
Για ακόμα ένα παιχνίδι, ο μέγας Πινέδα τους περνούσε από πάνω. Σολάριζε, έτρεχε πάνω κάτω, έδινε πάσες, προσέφερε ρυθμό, μάρκαρε, έκανε κλεψίματα, κέρδισε πέναλτι, έκανε τελικές. Ο ορισμός του μοντέρνου χαφ κυρία μου, που θα έλεγε και ο Γιάνναρος Ζουγανέλης. Ο άνθρωπος είναι το κάτι άλλος. Ακρογωνιαίος λίθος για την εικόνα της ΑΕΚ, μια ομάδα που είχε νεύρο και ρυθμό στο παιχνίδι της, ζωντάνια στη μεσαία γραμμή.
Άλλο επίπεδο ο Μουκουντί
Άλλο θέμα ο Μουκουντί. Είναι ολοζώντανη τώρα που γράφω το κείμενο η σκηνή που ο Μουκουντί στο δεύτερο ημίχρονο κάνει ντρίπλα μέσα στην περιοχή της ΑΕΚ σε αντίπαλο του, κάνει εκπληκτική αλλαγή παιχνιδιού για τον Ρότα και ο Αλμέιδα πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές. Και πώς να μην πανηγυρίζει δηλαδή; Ο Καμερουνέζος κάνει όσα χρειάζεται από ένα καλό κεντρικό αμυντικό, ώστε κόβει, αλλά και να ράβει μοιράζοντας σωστά την μπάλα.
Και να σας πω και το άλλο; Μαζί με τον Μουκουντί, παίζει πιο αρμονικά και ο Βίντα. Που ήταν ξανά καλός, γιατί δεν ήταν επιφορτισμένος να κάνει κάτι που αποδεδειγμένα δεν μπορεί. Ο Κροάτης έκοβε και άφηνε την μπάλα στον «Μούκου». Που έδινε και βοήθειες, έβαλε και γκολάρα, έκανε και κοψίματα μέσα στην περιοχή της ΑΕΚ. Επίσης δεν χωράει η γκλάβα μου, πως είναι δυνατόν ο Μουκουντί να μην είναι βασικός στην ΑΕΚ.
Ο Αντωνάκης και η συνέχεια
Με τούτα και με εκείνα, όλοι ήταν καλοί. Με τους ρόλους τους και τους χρόνους τους. Ο Σιμάνσκι εξαιρετικός, ο Λιούμπισιτς όσο περνούσε ο χρόνος καλύτερος, με ασφυκτικό πρέσινγκ και πολλά κλεψίματα που έβγαλαν οφ τον Αρη. Ο Λιβάι ήταν μπροστά εκείνος που έκανε τη διαφορά, τα μπακ δούλεψαν καλά και μπράβο στον Αλμέιδα που έβαλε τον Ρότα μέσα στα Φιλαδέλφεια, για να μπορέσει να τελειώσει άμεσα με τη σπέκουλα.
Για το φινάλε, ο Αντωνάκης. Ακούω και διαβάζω μαγικά. Δεν τρέχει λένε. Εγώ στα τρεξίματα τον βλέπω μια χαρά. Πάντα συνεπής στις λίγες φορές που ανεβαίνουν τα μπακ. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το πιο σπουδαίο; Με τον Μαρσιάλ, δεν τολμούν να ξεμυτίσουν τα μπακ. Είτε λέγεται Μάγιο, είτε Ροντινέι, μένουν πίσω. Γιατί είναι και αυτά τα αγγίγματα στην μπάλα, αυτά τα αγγίγματα. Το ποδόσφαιρο σε άλλο επίπεδο.
Η ΑΕΚ έκανε το πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό βήμα. Δεδομένα δεν πέτυχε τίποτα και έχει να κάνει πολλά ακόμα για να αισθάνεται σίγουρη. Για αρχή την πρόκριση στη ρεβάνς κυπέλλου της Τρίτης και έπειτα νίκη στο Ηράκλειο στην αυλαία του δεύτερου γύρου. Ετσι κι αλλιώς, όπως τα έκαναν, πρέπει να πηγαίνουν με το μαχαίρι στα δόντια σε κάθε ματς. Αλλά εάν παίζουμε με σχέδιο, είναι μια γροθιά, στο τέλος η ΑΕΚ θα νικήσει.
