Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Ξέρουμε πια καλά, πως η ψυχολογία είναι μεγάλο πράγμα στο ποδόσφαιρο. Ειδικά σε μια ομάδα με εύθραυστη ψυχοσύνθεση, αρκεί πολλές φορές ένα αποτέλεσμα για να σε απογειώσει και ένα αρνητικό για να σε χαντακώσει. Από το βράδυ της Κυριακής η ΑΕΚ βρίσκεται στην… μαύρη πλευρά του φεγγαριού. Όχι πως υπήρξαν και πολλές φορές φέτος που να διάβηκε στην απέναντι άκρη, αλλά το έκτρωμα που εμφανίστηκε στο Φάληρο έριξε σε μελαγχολία μεγάλο μέρος της «κιτρινόμαυρης» κοινωνίας.
Ωστόσο, ακόμα και σε τέτοιες ζόρικες στιγμές, πάντα υπάρχει και κάτι χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Οποιος κινείται γύρω από την ΑΕΚ, μιλά με κόσμο, δέχεται μηνύματα, συμμετέχει σε συζητήσεις ιδιωτικές ή δημόσιες, εκτιμώ πως αρχίζει να το αντιλαμβάνεται. Για την ΑΕΚ, αυτές τις μέρες αναπτύσσεται μια φάμπρικα που μπορεί να στοιχίσει πολύ περισσότερο από το τετράμπαλο στο Φάληρο. Και αφορά τα διχαστικά φαινόμενα που εμφανίζονται σε διάφορες καταστάσεις.
Τα διχαστικά φαινόμενα
Ξάφνου, ο κόσμος της ΑΕΚ έχει χωριστεί σε Αλμειδομάχους και Αλμειδολάγνους. Σε Ηλιοπουλικούς και Μελισσανιδικούς. Σε υποστηρικτές Ρότα και haters Ρότα. Σε υπερασπιστές του Περέιρα και εκείνους που μιλούν απαξιωτικά για τον Αργεντινό. Σε Μανταλομάχους και Μανταλολάγνους. Σε Μαρσιαλικούς και Κοϊταικούς. Σε Βιντικούς και Μητογλικούς. Σε, σε, σε. Κάθε κουβέντα, προξενεί κι άλλη κουβέντα. Ατέρμονες, συχνά ανούσιες, σίγουρα επικίνδυνες.
Ποιος είναι ο ορατός κίνδυνος; Αυτός που εμφανίστηκε, έστω και εάν έσβησε πολύ γρήγορα, σε κάποια από τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Να αρχίσουν οι καρεκλιές στο γήπεδο, ΑΕΚτζής να συμπλέκεται με ΑΕΚτζή. Ο σίγουρος δρόμος για την αποτυχία. Οσάκις κατά το παρελθόν, η ΑΕΚ μπήκε σε φάσμα διχασμού, ήταν νομοτελειακό πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση ούτε να… τρακάρει με την επιτυχία. Η χαρά των αντιπάλων της, να βλέπουν τους ΑΕΚτζήδες να τρώγονται.
Σε κάποιες από αυτές τις κουβέντες, όταν έχω κουράγιο, θέλω να παρέμβω και να ρωτήσω: Με την ΑΕΚ είναι κανείς; Υπάρχει κανείς που να μη σκέφτεται και ενεργεί εγωιστικά, να ψάχνει τη δική του αλήθεια, να πηγαίνει με τα θέλω του ή όσα θα ήθελε να συμβούν και όχι με όσα πραγματικά συμβαίνουν; Ρητορικά ερωτήματα, αλλά θα προκαλούσα να τα θέσει ο καθείς στον εαυτό του και να κάνει τη δική του αυτοκριτική.
Τα πάθη και οι ατζέντες
Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα με έντονα πάθη. Ισως τα πιο έντονα που έχουν εμφανιστεί στον ελληνικό αθλητισμό. Πολλές φορές είναι παραδομένη σε αυτά τα πάθη. Ο Ενωσίτης αγαπά και μισεί έντονα. Πολλές φορές μοιάζει σαν το έξυπνο πουλί που πιάνεται από τη μύτη. Οντας σκεπτόμενος σε μεγάλο βαθμό, διυλίζει και εμβαθύνει τόσο πολύ στα πράγματα, που στο τέλος γίνεται έρμαιο σε εκείνους που θέλουν να βάζουν την ατζέντα με όσα επιθυμούν εκείνοι.
Το παρελθόν είναι φισκαρισμένο από τέτοιες καταστάσεις. Από εκείνα που διαβάζαμε σε βιβλία για τους Νεγρεποντικούς και τους Μαροπουλικούς. Για τους Μπαγεβιτσικούς και τους αντίΜπαγεβιτσικούς. Για τους Ντεμικούς και τους Μελισσανιδικούς. Και τα χρόνια περνούσαν και κάποιοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και η ΑΕΚ συνέχιζε να ολισθαίνει και να χάνει το πραγματικό νόημα. Τα πρόσωπα είναι εκείνα που συνθέτουν και αποτελούν την ομάδα, αλλά η ομάδα (πρέπει να) είναι πάνω απ’ όλα.
Δηλαδή, αναλογιστείτε πως εδώ και μέρες, είναι αντικείμενο συζήτησης και έντονων προστριβών, τα λάθος θέματα. Ποιος είναι μπεσαλής ή προδότης, ποιος είναι καθαρός ή ύποπτος, αν είναι ο Αλμέιδα γκουρού ή έκλεισε τον κύκλο του, αν, αν, αν. Εκτιμώ πως είναι λανθασμένες όλες αυτές οι κουβέντες, γιατί σε οδηγούν σε λάθος δρόμους και είναι μοιραίο να εμφανίσουν λάθος συμπεράσματα. Γιατί σκληραίνουν και φουντώνουν τον εγωισμό, γιατί αφορούν θέματα που δεν μπορούν να λυθούν στη δημόσια σφαίρα.
Η ουσία και η νέα εποχή
Οσο και εάν κάποιοι το υποτιμούν, το άπαν για την ΑΕΚ οφείλει να είναι ο σύλλογος. Μπορεί να σας φαίνεται ρομαντικό, ουτοπικό, αλλά είναι απολύτως πραγματικό. Τα τρία γράμματα, η «κιτρινόμαυρη» θεά, η φανέλα με τον δικέφαλο που τραγουδά και ο τεράστιος Παντελής. Και πως η ΑΕΚ θα είναι πρώτη. Πρώτη και καλύτερη, όπως αξίζει στην ομάδα με την πλουσιότερη ιστορία σε αυτόν τον τόπο. Δεν μπορεί να λοξοδρομείς από αυτήν την πορεία.
Δεν έχει νόημα να ακούω ατάκες του στυλ με τον Αλμέιδα και στη Γ’ Εθνική. Γιατί η ΑΕΚ θέλει τον Αλμέιδα που την καθιστά ανταγωνιστική και νταμπλούχο. Δεν ήρθε στην ΑΕΚ επειδή μεγάλωσε με την αφίσα του Θωμά στο δωμάτιο του, αλλά δέθηκε με αυτόν τον οργανισμό και φαίνεται πως είναι πια κομμάτι του. Το ζητούμενο από τον προπονητή Αλμέιδα ήταν και είναι μόνο ένα: πως θα κάνει την ΑΕΚ πρώτη και πως θα φέρνει τίτλους και διακρίσεις. Αυτό σαφέστατα αποτελεί κριτήριο και για όλα τα μέλη της ομάδας.
Οσον αφορά τη νέα διοίκηση. Αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι εύκολο για πολλούς να βγουν από την περπατησιά που έμαθαν (μάθαμε) επί δεκαετίες με τον Μελισσανίδη. Όπως είπε και ο ίδιος, όλα έχουν ένα τέλος. Η νέα εποχή έχει αρχίσει. Η ΑΕΚ του Ηλιόπουλου έχει πολλές μάχες να δώσει και είναι ανυπόφορο να φορτώνεται και με εσωτερικές έριδες. Οσοι χάνονται στις δικές τους σκέψεις, απλά δεν θέλουν να αποδεχθούν την εξέλιξη. Λίγη υπομονή και όλα θα γίνουν όπως πρέπει.
