Τα πράγματα στο ματς (όχι πάντοτε, αλλά μερικές φορές συμβαίνει να) φαίνονται από το πρώτο λεπτό. Εδώ, το "πρώτο λεπτό" δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι κυριολεξία. Από παλαιές συζητήσεις με ανθρώπους του ποδοσφαίρου, διδάχθηκα να αποδίδω ιδιαίτερη σημασία στα δρώμενα του πρώτου λεπτού ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Εάν βαριέστε να ξαναδείτε σε replay tv τι έγινε στο πρώτο λεπτό της αναμέτρησης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-ΠΑΟΚ, να διευκολύνω:
* Στα 15 δευτερόλεπτα, αμυντικός της Γιουνάιτεντ σηκώνει τη μπάλα ψηλά. Ντιαλό/Μπάμπα κοντά στη μεσαία γραμμή, διεκδικούν τη φίφτι-φίφτι κεφαλιά. Την κερδίζει ο Ντιαλό.
* Στα 30 δευτερόλεπτα, πάλι κοντά στη μεσαία γραμμή, δίπλα στο πλάγιο, ο Ντιαλό κλέβει μια κατοχή μες από τα πόδια του Μπάμπα και αμέσως πασάρει με τακουνάκι.
* Στα 50 δευτερόλεπτα, ο Ντιαλό παίρνει φάουλ από τον Μπάμπα.
Το πρώτο λεπτό είναι η περίληψη της βραδιάς στο Ολντ Τράφορντ. Ο Ντιαλό ήταν boy on a mission. Σε άγρια πείνα, να δείξει και να πείσει. Ενας Σάκα, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο νούμερο-ένα μπελάς. Για να μη πω, ο μοναδικός μπελάς. Οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο, αυτά τα αντιλαμβάνονται αμέσως. 'Η απλώς, τα διαισθάνονται. Ενστικτωδώς. Οι συμπαίκτες του Ντιαλό, ο Μπρούνο Φερνάντες πρώτος, αυτομάτως μπήκαν στη λογική να τον ταίζουν όλη νύχτα. Εμμονικά! Ήταν ο ίδιος ο Ντιαλό που, με τη συμπεριφορά του, τους έβαλε σε αυτό. Ο Γαρνάτσο ας πούμε, στο απέναντι άκρο, με τη δική του αγωνιστική συμπεριφορά δεν τους έβαλε σε κάτι τέτοιο.
Από όσα έμελλε να ακολουθήσουν, τίποτα δεν ήταν παράξενο. Στο ένα-μηδέν, ο Μπάμπα είναι που κρατάει τον Ντιαλό onside. Στο τετ-α-τετ Ντιαλό/Κοτάρσκι λίγο αργότερα, ο Μπάμπα δεν τον προλαβαίνει ούτε με περιπολικό. Στο δύο-μηδέν πια, ο νεοσσός είχε πάψει να χρειάζεται τους μεγαλύτερους για να βρει "εκεί έξω" την τροφή του. Όρμησε και την άρπαξε, μονάχος. Σαν σε ντοκιμαντέρ του National Geographic.
Η προσέγγισή μας, δεν έχει έννοια επίκρισης του Μπάμπα. Πολύ περισσότερο, να φορέσουμε κουκούλα και να τον δείξουμε. Ο Μπάμπα είναι by far ο κορυφαίος αριστερός μπακ στη Σούπερ Λιγκ. Η έκρηξη του Ντιαλό, η φωτιά που ο Ντιαλό είχε μέσα του, υπερέβαινε την αντικειμενική δυνατότητα του άμεσου αντιπάλου, του Μπάμπα εν προκειμένω, να την κάνει καλά και να τα βγάλει πέρα. Αν έξω δεξιά έπαιζε ένας σαν τον Γαρνάτσο, είναι όσο απλό ακούγεται, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα νικούσε.
Η εικόνα του ΠΑΟΚ στο Ολντ Τράφορντ δεν ήταν, ακριβώς υψηλής ποιότητας. Η εικόνα του ΠΑΟΚ στο Ολντ Τράφορντ ήταν, υψηλής προσωπικότητας. Όταν έπρεπε να υποφέρει, ήξερε πώς να υποφέρει. Όταν έπρεπε να καλμάρει τους τόνους και να κοντρολάρει τις καταστάσεις, ήξερε πώς να το κάνει. Όταν έπρεπε να ενοχλεί, ήξερε πώς να ενοχλεί. Ο ΠΑΟΚ κρατούσε την πεποίθησή του, σε οποιαδήποτε διαφορετική συνθήκη, ακμαία.
Σε ολόκληρο παιγνίδι, μπορώ να θυμηθώ όχι περισσότερες από δύο καλές επιθέσεις (από πίσω, με σπάσιμο πίεσης, ανάπτυξη coast-to-coast) της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Επίσης, όχι περισσότερες από δύο-τρεις υποσχόμενες αντεπιθέσεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ έβγαζαν, απ' άκρου εις άκρον, τη βεβαιότητα ότι αργά ή γρήγορα η δική τους στιγμή θα έρθει. Δεν την εκβίασαν, ποτέ. Έπαιζαν, και την περίμεναν. Ήρθε, πράγματι. Αυτό που δεν έβαλε ο Τισουνταλί, ο Φαν Νίστελροοϊ θα το έβαζε (έτσι όπως είναι, πενήντα-παρά-κάτι ετών, σήμερα) και με σκαρπίνια.
Από το "πρώτο λεπτό", εδώ όμως σαν σχήμα λόγου, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε από το πρώτο δεκαπεντάλεπτο, καταλάβαινε κανείς και την περίληψη της παρτίδας Ολυμπιακός-Ρέιντζερς. Κάπως έτσι:
*Οι μεγάλες μεταφορές της μπάλας από τους σέντερ-μπακ, Νταβίντ Κάρμο για τον ακροβολισμένο Ελ Κααμπί ή Ρέτσος για τον Κοστίνια, οδηγούσαν στο πουθενά. Οι Ρέιντζερς, τις περίμεναν χαμηλά. Δεν πίεζαν τους σέντερ-μπακ. Αρχιζαν να μαρκάρουν, όποτε οι σέντερ-μπακ ακουμπούσαν ανενόχλητοι τη μπάλα στους κεντρικούς χαφ.
*Οι Ρέιντζερς, μία φορά επιχείρησαν build-up. Το φαί του Ολυμπιακού! Οι παίκτες του Ολυμπιακού, απευθείας τους την έπεσαν. Εκλεψαν, στο πι και φι έφτασαν στην καρδιά της περιοχής, τους ανακάτεψαν, κάποιες σπόντες έσωσαν τους Σκωτσέζους. Άλλη φορά, οι Σκωτσέζοι δεν το δοκίμασαν. Ποτέ ξανά!
*Οι Ρέιντζερς, δύο φορές στοχευμένα έψαξαν να βγάλουν τον σέντερ-φορ με κάθετη μεταβίβαση "στην πλάτη" του Ρέτσου. Η τρίτη, ίσως offside, ήταν τετ-α-τετ. Τζολάκης-Ντέσερς, ένα-μηδέν. Ωσπου ν' ανοιγοκλείσεις τα μάτια δε, ήρθε και το Τζολάκης-Ντέσερς δύο-μηδέν.
Αυτό το δύο-μηδέν ήταν που στήριξε τον Ολυμπιακό ώστε αργότερα, να προηγηθεί αυτός και όχι ο αντίπαλος. Πώς προηγήθηκε; Το να βάλει ένας κεντρικός χαφ τη μπάλα σωστά "μέσα στο ζωγραφιστό", φυσιολογικά στο ποδόσφαιρο είναι ρουτίνα. Στο παιγνίδι του Ολυμπιακού...δεν είναι. Γι' αυτό, μάτια γούρλωσαν όταν το έκανε ο Μουζακίτης με την πάσα-κλειδί πριν την ασίστ του Τσικίνιο στον βγάζω-και-το-ξίγκι-από-τη-μύγα-επειδή-μπορώ Ελ Κααμπί.
Η αίσθηση χωροχρόνου, η γρήγορη σκέψη και η ταχύτητα απόφασης για την εκάστοτε ενέργεια, η περιφερειακή όραση, το τέλειο timing στην πάσα-κλειδί ακριβώς όταν έκαναν ταυτόχρονη κίνηση στην περιοχή ο Τσικίνιο και ο Ελ Κααμπί. Είναι αμάχητα πειστήρια, ότι κανείς δεν χαρίζει κάτι σε κανένα. Κανείς δεν είναι τρελός να "παίζει με τη δουλειά του" για να κάνει δώρα δημοσίων σχέσεων και να γίνεται, προς στιγμήν, αρεστός. Ο Μεντιλίμπαρ ό,τι δίνει στον Μουζακίτη, είναι αυτό που αντιστοιχεί στον Μουζακίτη. Και ό,τι επιπλέον ο Γιοβάνοβιτς έδωσε στον Μουζακίτη, είναι αυτό που χρειάζεται ο Γιοβάνοβιτς από τον Μουζακίτη. Θα το έδιναν, είτε είναι 17χρονος είτε ήταν 37χρονος.
Ναι, αλλά ο μικρός φταίει για το ένα-ένα. Κολοκύθια με τη ρίγανη! Όντως, υπό πίεσιν ο Μουζακίτης έφαγε ένα κλέψιμο και έδωσε μία λανθασμένη πάσα. "Φταίει" μόνο και μόνο επειδή η φάση, ειδάλλως θα είχε παραγραφεί και δεν θα το θυμόταν άνθρωπος, κατέληξε σε γκολ. Στο πρώτο τετ-α-τετ Τζολάκη-Ντέσερς ας πούμε, οι Ρέιντζερς πίεσαν και έκλεψαν τη μπάλα μες από τα πόδια του Ροντινέι. Παρεγράφη και δεν το θυμάται άνθρωπος "εις βάρος" του Ροντινέι, επειδή το 'σωσε ο Τζολάκης. Ο νυσταγμένος Ντέσερς, κάποτε ξύπνησε. Ο Τζολάκης ήταν αδύνατον, να του κάνει και το τρία-μηδέν.
Για Παναθηναϊκό, δεν προκύπτει κάτι καινούργιο να το προσθέσουμε εδώ. Στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα είχαμε εξηγήσει πόσο εύκολα θα μπορούσε σήμερα, Ρούι Βιτόρια να είναι ο Αλόνσο. Επικουρικά και στην τηλεόραση μετά, όταν μου τέθηκε ερώτημα τη Δευτέρα, ανέφερα πως (αν δεν ξέρεις) δεν καταλαβαίνεις από την εικόνα στο τερέν, δεν πάει το μυαλό να σκεφτεί, ότι άλλαξε ο προπονητής.
Ένα ευτράπελο μου έκανε εντύπωση, και το καταγράφω...έτσι για να χαλαρώσουμε, στη Σουηδία. Πριν το ματς, οι φίλοι της σουηδικής ομάδας "διαδήλωσαν" εναντίον του var. Κορεό, μπάνερ, σημαία, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Μετά το ματς, η πραγματικότητα είναι ότι δεν θα χαίρονταν τη νίκη της ομάδας τους εάν δεν υπήρχε var! Το λεγόμενο, το διαχρονικό στη ζωή, πρόσεχε τι εύχεσαι.
