Δεν είναι καλά ο Παναθηναϊκός. Δε θα μπορούσε να είναι καλά μετά από μία νίκη. Δεν ευθύνεται ο Ρουί Βιτόρια για αυτό. Όμως κανείς μα κανείς, δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζει αυτή τη νοοτροπία σε ευρωπαϊκό ματς του Τριφυλλιού. Όσο κι αν δεν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό όπως τον είχαμε μάθει κάποτε.
Βλέπετε κάποτε θα είχαμε αυτό το αίσθημα απογοήτευσης και τα νεύρα, σε περίπτωση που είχε κάνει ανατροπή η ανατροπή και θα θεωρούσαμε ανεπίτρεπτο να μη γίνει μισή ευκαιρία, απέναντι στην Μπαρτσελόνα ή την Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League. Όχι κόντρα στην Τζουργκάρντεν στο Conference League.
Όσο κι αν έχει χαμηλώσει το στάτους των Πράσινων και φυσικά πρέπει να το αναφέρουμε και να μην εθελοτυφλούμε, είναι ανεπίτρεπτο να δείχνουν αυτή τη χαλαρή αντιμετώπιση ενός ματς τόσο κρίσιμου και τόσο βατού. Ποιοτικά η Τζουργκάρντεν ίσως να μην διαθέτει έναν ποδοσφαιριστή που θα μπορούσε να μπει στο γκρουπ των… κομμένων του Παναθηναϊκού, δε συζητάμε για αποστολή. Παράλληλα, είναι και ζήτημα εγωισμού, αποφασιστικότητας. Μπες στο γήπεδο και πάρε ένα ματς. Ειδικά όταν αυτού σου στρώνεται.
Οκ, η Τσέλσι είναι Τσέλσι την αφήνουμε στην άκρη. Με την Μπάνια Λούκα προηγήθηκες, σε ισοφάρισαν. Εκεί έκανες ευκαιρίες τουλάχιστον, αλλά και πάλι δε νίκησες. Πας στη Σουηδία, καλύτερη αντίπαλος αυτή τη φορά, αλλά σε καμία περίπτωση η Τζουργκάρντεν δεν είναι ομάδα που μπορεί να μπει στην ίδια συζήτηση με τους Πράσινους. Πάλι μπροστά στο σκορ, πάλι… αλλού γι’ αλλού στο δεύτερο μέρος.
Ακόμη κι αν μπούμε σε λογικές έλλειψης ενέργειας, δεν μπορεί να μην υπάρχει καθόλου ενέργεια στο 46’ μετά από 15 λεπτά ημίχρονο. Γιατί απ’ το 46’ και μετά, είναι ζήτημα αν οι Πράσινοι ακούμπησαν 2-3 φορές την μπάλα μέχρι να δεχτούν την ισοφάριση.
Δε θα σταθούμε καθόλου στη φάση του Ιωαννίδη. Φάουλ ήταν, δεν έπρεπε να μετρήσει το γκολ. Τί να το κάνεις όμως, όταν δεν έχεις απειλήσει καθόλου στο ματς μια αντίπαλο όπως η Τζουργκάρντεν. Με τον Παναθηναϊκό να φαίνεται να έχει… κρεμαστεί ολοκληρωτικά στο να κάνει θαύματα ο Τετέ όποτε παίρνει την μπάλα και στο πότε θα είναι σε καλό βράδυ ο Ιωαννίδης. Ήρθε το ματς που ο Βραζιλιάνος ήταν κακός, ο Έλληνας στράικερ δεν ξέφυγε απ’ τα συνηθισμένα του τελευταίου καιρού και έμοιαζε το Τριφύλλι χωρίς να μπορεί να απειλήσει έστω.
Ακόμη κι όταν ποδοσφαιρικά δε σου «βγαίνουν» τα ματς, δεν είναι δυνατόν να δείχνεις απλά πως περιμένεις να έρθει η μοίρα να σου δώσει ένα χαστούκι και να πας σπίτι σου με κατεβασμένο το κεφάλι. Προσπαθείς να «πολεμήσεις», βγάζεις λίγο νεύρο.
Να ήταν το ματς στο 1-0 για τους Σουηδούς και μετά να μην κατόρθωνε ο Παναθηναϊκός να βγάλει φάσεις ενώ είχε κλείσει την Τζουργκάρντεν, θα υπήρχε μεγαλύτερη λογική στο ματς ποδοσφαιρικά. Αυτή η κατάρρευση απ’ το 46’ και μετά, δείχνει μια φοβική αντιμετώπιση της κατάστασης. Σα να περιμένει το Τριφύλλι να ισοφαριστεί και μετά να τρέμουν τα πόδια του. Ενώ αυτό έχει και την πιο βαριά φανέλα και φυσικά τους ποιοτικότερους παίκτες.
Η συγκομιδή του ενός βαθμού σε αναμετρήσεις με Μπόρατς Μπάνια Λούκα και Τζουργκάρντεν, είναι ντροπιαστική ακόμη και για εκτός έδρας αναμετρήσεις. Φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε για το αν ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να βρίσκεται έστω στους πρώτους 24, ενώ οι αντίπαλοι ήταν δρόμος στρωμένος για 8άδα.
Το θέμα δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικό. Είναι καθαρά ζήτημα νοοτροπίας. Λες και έχει μια μεγαλοσύνη ο Παναθηναϊκός μόλις του πάει καλά ένα ματς και ακολούθως όταν δεχτεί ελάχιστη πίεση, γυρίζει αυτό σε φοβία και «λυγίζουν» τα πόδια. Τίποτα απ’ τα δύο δεν είναι ανεκτό. Όπως λέγεται χρόνια σε τέτοιες περιπτώσεις, ας χάσετε αλλά τουλάχιστον παλέψτε το.
Και δεν είναι μόνο η πρόκριση, αλλά κυρίως η ευκαιρία που πετιέται τόσο εύκολα στα σκουπίδια, αναφορικά με το να πάρει κάποιους βαθμούς η ομάδα για να ανέβει ενόψει των κληρώσεων της επόμενης σεζόν. Τί συζητάμε όμως τώρα; Εδώ φτάσαμε αρχές Νοέμβρη να ψάχνουμε αν θα είναι στα πλέι οφ του πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός κι αν θα μπει στους 24 του Conference League. Που αν ρωτήσεις φίλαθλο να σου πει έστω 24 ομάδες απ’ αυτές που συμμετέχουν στην League Phase, δύσκολα θα στις βρει χωρίς να έχει σκονάκι.
Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική, η νοοτροπία ήταν ανεπίτρεπτη όμως. Το πρώτο πες θέλει δουλειά, θέλει χρόνο, το δεύτερο δε δεχόμαστε έμπειροι ποδοσφαιριστές, παιδιά που έχουν παραστάσεις, εμπειρία και ποιότητα, να μην το διαθέτουν.
Το πλέον προβληματικό πέραν όλων των άλλων που αναφέραμε, είναι η διαρκής κατρακύλα μόλις αρχίσει να αισθάνεται ελάχιστη ελπίδα αυτή η ομάδα. Πάντα ακολουθεί ένα… χαστούκι που ουσιαστικά σε επαναφέρει στο σημείο απ’ το οποίο πας να ξεκινήσεις. Μετά τί μπορείς να περιμένεις όμως; Απαιτείται ένα σερί επιβλητικό, εντυπωσιακό, για να βγει η κατάσταση απ’ τη… μηχανική υποστήριξη.
