Βγείτε λίγο από την καθημερινότητα. Αφήστε όσα μας απασχολούν και φτιάχνουν ή χαλούν τη μέρα μας και δείτε τη μεγάλη εικόνα. Οσα συνέβησαν στην ΑΕΚ από την περασμένη άνοιξη μέχρι και τώρα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάθε φίλο της στα όρια νευρικής κρίσης. Απώλεια τίτλων, κατάκτηση ευρωπαϊκού από βασικό ανταγωνιστή μέσα στο «σπίτι» σου, αλλαγή του πιο σταθερού και ισχυρού διοικητικού στάτους που υπήρξε ποτέ, ευρωπαϊκός αποκλεισμός και γκέλες με μικρομεσαίους.
Σε άλλες καταστάσεις, όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν ασφαλή οδηγό καταστροφής. Θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον οργανισμό σε φαινόμενα διάλυσης. Εχει συμβεί άλλωστε στο παρελθόν, ποτέ ξανά οι ιδιοκτησιακές ανακατατάξεις δεν έγιναν τόσο ομαλά. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο άμεση απορρόφηση των κρίσεων και παράλληλα, δεν θυμάμαι ποτέ στη νεότερη ιστορία, τόσα χτυπήματα να λειτούργησαν συσπειρωτικά για τον οργανισμό.
Πάει η ΑΕΚ στις Σέρρες, δέχεται τιμωρία για έναν βλαμμένο που πέταξε κροτίδα και αμέσως μετά δρομολογεί τις καταστάσεις για να πάει ξανά έπειτα από πολλά χρόνια με κόσμο στο Περιστέρι. Εμφανίζεται σε μια εχθρική έδρα συντεταγμένα και απόλυτα συντονισμένα, παίρνει τη νίκη. Δέχεται επικοινωνιακό τσουνάμι για να αδικείται και να παρουσιάζεται ως ευνοημένη, αλλά η πλειοψηφία του κόσμου της δεν μασάει και βλέπει πως έχει διοίκηση που δίνει μάχες.
Ακόμα πιο ισχυρή η ΑΕΚ με Ηλιόπουλο
Εκεί είναι και το ζουμί της ιστορίας. Φαίνεται πως πολλοί πόνταραν στους κραδασμούς που θα ακολουθούσαν την αποχώρηση Μελισσανίδη. Εμοιαζε δεδομένο, πως όταν εκείνος που οδήγησε την ΑΕΚ στην πιο δυναμική και στιβαρή διοικητική περίοδο της ιστορίας της, θα έκλεινε τον κύκλο, ο οργανισμός θα έπεφτε σε οριακές καταστάσεις. Πιθανόν ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, δεν θα περίμεναν πως ο Ηλιόπουλος θα έπαιρνε τη σκυτάλη και θα ξεκινούσε με… σπριντ.
Επίσης, μη λησμονείτε πως το καλοκαίρι του ‘24 θα περάσει στην Ιστορία και ως το καλοκαίρι του αίσχους. Της σύμπραξης που θα έπρεπε να προκαλεί ντροπή, έστω και εάν φαίνεται πως τα συναισθήματα δεν είναι το φόρτε κάποιων. Ένα τοπίο που καθάρισε και μπήκε στο δρόμο της εξυγίανσης, όπως ειρωνεύονταν οι νέοι φίλοι και υπήρξε ξανά στο ελληνικό ποδόσφαιρο αίσθημα ισονομίας και πρωταθλήματα που κρίνονταν στο νήμα και μόνο με βάση όσα συνέβαιναν μέσα στο γήπεδο.
Συμμάχησαν με τον «διάβολο» για να θέσουν την ΑΕΚ εκτός. Πίστεψαν πως η νέα ιδιοκτησία, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Και βλέπουν, πως η ΑΕΚ είναι εμπόδιο που δεν μπορούν να ρίξουν. Συνειδητοποιούν πως με την ΑΕΚ δεν μπορούν να παίξουν και ο Ηλιόπουλος είναι πανίσχυρος παίκτης. Δεν τους αφήνει σε χλωρό κλαρί και τους βγαίνει συνεχώς από τη γωνία. Και όλο αυτό, δημιουργεί πίεση και πέφτουν οι μάσκες.
Τα όμορφα ψέματα
Είμαι πεπεισμένος, πως η πρόθεση τους ήταν να μην απαιτηθεί να εκτεθούν τόσο νωρίς. Αλλά δεν τους πηγαίνουν καλά τα πράγματα και αναγκάστηκε να βγει στη… γύρα ο Λανουά. Εμφανίστηκε στη ζωή μας μέχρι και ο Βάλερι. Είδαμε ξανά τον Τεροβίτσα. Και έρχεται η αλήθεια να τους διαψεύσει τόσο άμεσα. Κάθεσαι να δεις Champions League, βλέπεις τον νεαρό της Μπαρτσελόνα να αποχωρεί αιμόφυρτος και να τιμωρείται ο παίκτης που τον κλώτσησε με κίτρινη κάρτα.
Δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά σας τα έλεγα. Τα όμορφα ψέματα, όμορφα καίγονται και τελειώνουν. Πως θα δικαιολογήσεις μετά απ’ αυτό, πως έκοψες από τους ορισμούς μόνο τον διαιτητή που χρεώνεις με εύνοια της ΑΕΚ, ενώ την ίδια στιγμή όσοι (και με δική σου σφραγίδα πλέον) αδίκησαν την ΑΕΚ, συνεχίζουν να ορίζονται κανονικά και να πέφτουν τα χιλιάρικα; Φαίνεται πλέον προς κάθε κατεύθυνση, πως η μετατρέπεται σε κομμάτι του επικοινωνιακού συστήματος που στηρίζει τη νέα κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Εχουμε μέχρι τώρα τη μυθική αναφορά του Λανουά για την ανατροπή του Λιβάι Γκαρσία από τον Μπάμπα στο πρόσφατο ΑΕΚ – ΠΑΟΚ. Σε κάποιον άλλο πλανήτη, θα έλεγε κανείς πως ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα. Θέμα χρόνου είναι να τελειώσει η… επιμόρφωση μέσω βίντεο. Το έκανε και ο μέγας Κλάτενμπεργκ κατά το πρόσφατο παρελθόν. Όταν στριμώχτηκε υπερβολικά και βαρέθηκε να είναι ο γελωτοποιός της εβδομάδας, το κατήργησε με συνοπτικές διαδικασίες.
Σημαδεμένη αγωνιστική
Με αυτά και με τα άλλα, πάμε σε μια αγωνιστική που μοιάζει τόσο κρίσιμη, όσο ήταν και η 7η. Σας θυμίζω πως τότε ζήσαμε το… θαύμα του Αγρινίου, όπου ο Περέιρα άρχισε να πέφτει μόνος του όταν είδε κενή την εστία, το χέρι δεν χτύπησε ποτέ σε παίκτη του Παναιτωλικού, ο Βίντα δεν μάτωσε σε κανένα σημείο του ματς. Κατά σύμπτωση, στο ίδιο γήπεδο θα παρελάσουν ο γίγας Τσιμεντερίδης, 4ος σε εκείνο το θαύμα, με τέταρτο τον Τσιάρα. Στο VAR ο Ζαμπαλάς, που μπορεί να άκουσε τα μύρια όσα για τα αίσχη του Βόλου, αλλά την πλήρωσε ο Τσέτσιλας και AVAR ο Ευαγγέλου. Μπράβο, μόνο μπράβο.
Για την ΑΕΚ, το πρωτεύον είναι να εμφανιστεί όπως πρέπει. Αφ’ ενός για να ξεπεράσει το χάντικαπ του ματς κεκλεισμένων και αφ’ ετέρου, για να μην βάλει στο άγχος τον Τζήλο, που δεν αντιδρά καλά όταν αισθάνεται πίεση. Και να έχει όσο το δυνατόν λιγότερη ενασχόληση ο Γιάννης Παπαδόπουλος στο VAR, που δεν σταματά να χτυπά αλύπητα ο Ολυμπιακός μέσω των Μέσων του. Είναι αγωνιστική που τα παιδιά θα κοντραριστούν και θα έχουν απώλειες, ας προσέξουμε να μην υπάρξει τίποτε άλλο.
