Η πιο δύσκολη δουλειά στον ελληνικό αθλητισμό, ήταν να κάνει το ποδόσφαιρο τους φιλάθλους να αγαπήσουν την Εθνική ομάδα. Ανέκαθεν την έβλεπαν ως προέκταση των οπαδικών τους προτιμήσεων, επειδή αυτή την εντύπωση τους είχαν δώσει. Σχεδόν πάντα λειτουργούσε ως πεδίο εξυπηρέτησης του εκάστοτε «δυνατού». Αυτό ήταν και το «δηλητήριο» στη σχέση φιλάθλου-Εθνικής.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες του πλανήτη που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο λοιπόν, η Ελλάδα είχε πρώτα τους συλλόγους και πολύ πίσω ερχόταν η Εθνική. Με τον κόσμο να τη «βλέπει» ως συνέχεια της αξιοπιστίας που βίωνε στις εγχώριες συλλογικές διοργανώσεις.
Το 2004 ήταν μια… έκρηξη από κάθε άποψη. Η δεκαετία που ακολούθησε έφερε σταθερότητα, βασιζόμενη σε εκείνη τη φουρνιά. Μια δεκαετία μπροστά στην ίδια την ιστορία όμως, δεν αρκούσε για να αλλάξει τη συνολική νοοτροπία. Ειδικά όταν τόσο μα τόσο βίαια ακολούθησε η απόλυτη κατρακύλα.
Σε κάθε περίπτωση, το σήμερα ήρθε παίρνοντας τη σκυτάλη όχι από τους θριάμβους του 2004 και των αμέσως επόμενων ετών. Ήρθε μετά την πλήρη απαξίωση της Εθνικής ομάδων. Ήρθε μετά τα κατορθώματα των Σαρρήδων και των Γκιρτζίκηδων. Τότε που η Ελλάδα από πρωταθλήτρια Ευρώπης, κατάντησε να χάνει απ’ τα Νησιά Φερόε. Να μην μπορεί να συναγωνιστεί την Βόρεια Ιρλανδία. Έβλεπε τον κόσμο να απομακρύνεται και οι λίγοι που πήγαιναν στα εντός έδρας πρωταγωνιστούσαν σε καταστάσεις… face control και επεισοδίων με συλλογικά οπαδικά κριτήρια.
Η συνέχεια ήταν εξίσου δύσκολη, με την Εθνική να μπαίνει στη μέση των παιχνιδιών εξουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμη και ποδοσφαιριστές ενεπλάκησαν σε αυτή την ιστορία. Μια κατάσταση που έμοιαζε μη αναστρέψιμη. Με τους αμυντικούς μας να κάνουν «μπου» για να σταματήσουν τους αντιπάλους και το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να έχει γίνει η χαρά όποιου έψαχνε να βρει βαθμούς.
Η «αρρώστια» είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο, που ακόμη και ελληνικά ΜΜΕ για συμφέρον συλλόγων έγραφαν πως ξένοι διαιτητές ευνόησαν την Εθνική μας. Ο ίδιος ο υφυπουργός αθλητισμού (Αυγενάκης) δεν έδωσε συγχαρητήρια στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα όταν εξασφάλισε την άνοδο στην League B του Nations League, επειδή δεν του ήταν αρεστή η τότε διοίκηση της ΕΠΟ! Καταστάσεις που δε συναντά κανείς ούτε σε Εθνικές ομάδες της Αφρικής ή της Νοτίου Αμερικής.
Κάπως έτσι κύλησε ο καιρός, ήρθε το σήμερα. Με μια Εθνική ομάδα προσπάθεια έχοντας νέα διοίκηση στην ΕΠΟ, νέο ομοσπονδιακό τεχνικό. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες έχει επιτευχθεί κάτι που έμοιαζε ιστορικά ακατόρθωτο στην Ελλάδα. Να γίνουν οι φίλαθλοι περισσότερο Εθνική παρά Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανοί κτλ. Ένα γκρουπ που έδωσε σε όλους να καταλάβουν τί πραγματικά έχει σημασία στο ποδόσφαιρο. Έπεισε τον κόσμο πως επικρατεί ο ρομαντισμός και η αγάπη για το εθνόσημο απ’ όλους. Έτσι «ζεστάθηκε» η καρδιά των φιλάθλων.
Τα αποτελέσματα σαφώς και βοήθησαν. Περισσότερο όμως βοήθησε η στάση και η συμπεριφορά όλων. Που έδινε να καταλάβει και ο τελευταίος φίλαθλος πως το μόνο συμφέρον εδώ, είναι το καλό της Εθνικής ομάδας. Το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχει κόκκινο, πράσινο, μαύρο, κίτρινο. Υπάρχει αποκλειστικά γαλανόλευκο. Δεν υπάρχουν υπουργοί, βουλευτές, πρόεδροι ΕΠΣ, παρατρεχάμενοι. Υπάρχει η ομάδα.
Σε λιγότερο από 24 ώρες εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια για το Ελλάδα-Αγγλία. Sold out το ΟΑΚΑ! Επίτευγμα που σύλλογος με λαό δε θα πετύχαινε εύκολα για αγώνα του κρίσιμο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Η Εθνική δεν το πετύχαινε ακόμη και στην «χρυσή» δεκαετία της.
Μετράει το ποια είναι η αντίπαλος σαφώς, όμως σπουδαίες Εθνικές έχουν έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια θέρμη, τέτοια «δίψα», λαχτάρα, τέτοια αγάπη για την Εθνική ομάδα. Ένα απ’ τα ελάχιστα επιτεύγματα της χώρας μας συνολικά τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο ποδοσφαιρικά.
Το διακύβευμα προφανώς και είναι μεγάλο. Όμως αλήθεια, ο φίλαθλος «καίγεται» για να πάρει την άνοδο η Εθνική μας στην League A του Nations League; Πολλοί ίσως να μην ξέρουν τί σημαίνει αυτό. Ο κόσμος περισσότερο ασχολείται με κάτι πιο χειροπιαστό. Πρόκριση σε Μουντιάλ ή Euro. Εδώ δεν υπάρχει τέτοιο κέρδος. Το να είμαστε στο 2ο Pot για την κλήρωση των προκριματικών του Μουντιάλ, έχει ήδη επιτευχθεί.
Ναι, η Αγγλία ως όνομα προσέλκυσε κόσμο. Ναι, η πρωτιά είναι κάτι που θέλει ο φίλαθλος. Όπως πρώτα και πάνω απ’ όλα, μέτρησε η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη που πλέον υπάρχει για την Εθνική ομάδα. Κάτι που πέτυχε το ελληνικό ποδόσφαιρο σε αυτή του τη μορφή. Επιτέλους μια ελληνική νίκη και επιτυχία σε κάτι!
