Από τότε που άρχισαν να έρχονται ξένοι διαιτητές στο ελληνικό πρωτάθλημα και στο Κύπελλο, η γκρίνια των ντόπιων εκπροσώπων της διαιτησίας είναι έντονη. «Δείχνοντας» ως κακά παραδείγματα κάποιους ξένους… μαθητευόμενους μάγους που εμφανίστηκαν στη χώρα μας, αλλά ξεχνώντας πως στην πλειοψηφία τους οι ξένοι έχουν φέρει καλές διαιτησίες και κυρίως λιγότερη καχυποψία στον κόσμο.
Για τα ζητήματα με τους ρέφερι, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Αν σε κάτι δεν γίνεται να σταθεί ιδιαίτερα όμως, είναι σε κάποιο… μοτίβο αδικίας απέναντι σε συγκεκριμένη ομάδα. Η ΑΕΚ ας πούμε, φωνάζει αρκετά. Είναι η ίδια όμως που στην Λιβαδειά είχε τα αμφισβητούμενα σφυρίγματα υπέρ της, ενώ έγινε κι αυτό που έγινε στο παιχνίδι Κυπέλλου με τον Άρη.
Ο Παναιτωλικός έπεσε «θύμα»… σφαγής απέναντι στον Βόλο, όμως είναι η ίδια ομάδα για την οποία η ΑΕΚ ακόμη φωνάζει πως τη νίκησε λόγω διαιτησίας. Παράλληλα, βρίσκεται πολύ ψηλά στο βαθμολογικό πίνακα, άρα δεν δέχεται κανενός είδους «κυνηγητό» μεθοδευμένα από τη διαιτησία.
Το μόνο μοτίβο των περιπτώσεων που «φωνάζουν» για τα λάθη που έγιναν, έχει να κάνει με την προέλευση των διαιτητών που ευθύνονται γι’ αυτά. Στο Παναθηναϊκός-Αστέρας Τρίπολης, ήταν Έλληνας διαιτητής. Στο ΑΕΚ-Άρης ήταν Έλληνας. Στο Παναιτωλικός-Βόλος, Έλληνας διαιτητής. Στο ΟΦΗ-Παναθηναϊκός, Έλληνας βοηθός. Στο Πανσερραϊκός-ΑΕΚ, Έλληνας διαιτητής.
Η… σκόνη δεν έχει σηκωθεί για τα ντέρμπι δηλαδή, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων για αγώνες όπου σφυρίζουν Έλληνες. Το στοιχείο αυτό φανερώνει ανεπάρκεια των συγκεκριμένων διαιτητών/βοηθών. Καθώς από τις ομάδες που βρίσκονται μέσα στα περιβόητα φετινά ματς, παρατηρούμε πως ο ρόλος «θύμα»-«θύτη» αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα. Άρα το θέμα δεν είναι να ευνοηθεί ή να αδικηθεί κάποιος στοχευμένα. Το ζήτημα είναι τα λάθη.
Σε ένα πρωτάθλημα όπου όλοι κοντράρουν τους πάντες στο χορτάρι, δεν υπάρχουν εύκολα ματς για κανέναν, είναι λογικό να υπάρχουν αμφίρροπες αναμετρήσεις παντού. Δύσκολα βλέπουμε άνετες νίκες που ίσως να «σβήνουν» τυχόν λάθη που να έχουν συμβεί. Έτσι, χάνεται κατά κάποιο τρόπο το… άλλοθι για τους Έλληνες διαιτητές/βοηθούς. Επειδή σε κάθε «κλειστό» αποτέλεσμα, αυτόματα θα πέσει μεγάλο βάρος στο αν υπήρξε θέμα με διαιτητικές αποφάσεις.
Η γνωστή και φθηνή δικαιολογία πως είναι… άτυχοι οι Έλληνες ρέφερι, επειδή οι δύσκολες φάσεις «κάθονται» στα δικά τους ματς, είναι απλά το άλλοθι της ανεπάρκειας. Όχι όλων προφανώς, αλλά εκείνων που δεν επιτελούν σωστά τη δουλειά τους. Άνθρωποι είναι, λάθη θα κάνουν. Όχι όμως τόσο εξόφθαλμα και μάλιστα στην εποχή του VAR.
Θα ξαναπάμε στο σημείο που οι ομάδες θα ζητούν ξένους διαιτητές, ακόμη και σε αναμετρήσεις του πρωτοπόρου με τον ουραγό. Απλά και μόνο γιατί έτσι θα αισθάνονται μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Εκεί πρέπει να κοιτάξουν μόνοι τους οι Έλληνες στη διαιτησία, να λύσουν το πρόβλημά τους. Γιατί όσο δεν αυξάνουν το ποσοστό εμπιστοσύνης όλων απέναντί τους, τόσο και θα μειώνεται η ανεκτικότητα στην παρουσία τους σε αναμετρήσεις.
Η γκρίνια και οι φωνές για τους… κακούς ξένους που έρχονται και «παίρνουν τις δουλειές», ας μείνει στην άκρη κι ας κάνουν μόνοι τους την αυτοκριτική τους. Ίσως κάτι θετικό να βγει από εκεί.
