Είναι ζόρικο όταν βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Όταν αισθάνεσαι πίεση και καταλαβαίνεις, πως δεν υπάρχουν πλέον πολλά περιθώρια υπομονής από κανέναν. Στην ΑΕΚ, ο οργανισμός συνολικά και ειδικότερα το ποδοσφαιρικό τμήμα, το εισέπρατταν όλο αυτό. Δεν ζουν σε άλλο πλανήτη, δεν είναι κάτι που θα τους έκανε να πέσουν από τα σύννεφα. Πάγια άποψη μου είναι πάντως, πως σε συνθήκες πίεσης, φαίνονται οι πραγματικά δυνατοί και σε αθλητικό επίπεδο, καθορίζονται οι πρωταθλητές.
Με τη φούρια και την αδημονία που υπάρχει στην Ελλάδα, το επικίνδυνο θα ήταν να επαναληφθεί κάτι από αυτό που είχε συμβεί στις Σέρρες, αλλά και σε κάποια ακόμα παιχνίδια της φετινής ΑΕΚ. Δηλαδή, να εμφανιστεί μια ομάδα με καλούς παίκτες, ατάκτως σκορπισμένους μέσα στο γήπεδο, να προσπαθεί να παίξει κάτι που δεν μπορεί να το κάνει, να ζητείται από παίκτες να γίνουν κάτι άλλο. Μοιραία, σε συνδυασμό και με τα καμώματα των πουλέν του Λανουά, έρχονταν οι κατραπακιές και τρέφονταν η αμφισβήτηση για το τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα.
Πλάνο και ποδοσφαιρική λογική
Ωστόσο, απέναντι στον Αρη, η ΑΕΚ κατέθεσε πλάνο. Ποδοσφαιρική λογική. Οι παίκτες μπήκαν στις θέσεις που ξέρουν και μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Το ζητούμενο μέσα στο γήπεδο ήταν απλό. Να επιβάλει η Ενωση το ρυθμό της, να παίξει το δικό της ποδόσφαιρο. Επιβεβαιώθηκε και σε αυτήν την κατάσταση, πως όταν η ΑΕΚ είναι καλά, δεν υπάρχει κανείς και τίποτα που να μπορεί να τη σταματήσει. Και όσο επιμένει με λογική, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα.
Τι εννοώ; Ο Αλμέιδα άλλαξε την 11άδα συγκριτικά με τις Σέρρες κατά τα 10/11. Ακραίο. Εμεινε βασικός μόνο ο Πιερό. Επαιξαν και ως βασικοί κάποιοι παίκτες που είχαν μπει ως αλλαγή. Κάποιος ενδεχομένως να περίμενε πως όλο αυτό θα έμπλεκε την ομάδα και θα δημιουργούσε θέμα ισορροπιών και συγκρότησης. Τι είδαμε; Μια ΑΕΚ που κυκλοφορούσε εξαιρετικά την μπάλα, είχε τις φάσεις της (όχι όσες μπορούσε είναι η αλήθεια) και είχε επιβάλει το ρυθμό της.
Ο καθένας στη θέση του
Γιατί δεν έκανε πολλές φάσεις μπορείς να το αναζητήσεις στο ό,τι αρκετοί παίκτες δεν έδωσαν το κάτι παραπάνω, όπως δεδομένα μπορούν. Ωστόσο, ακόμα και κόντρα σε μια ομάδα που διανύει τρομερή φόρμα, όντας πρώτη στο πρωτάθλημα και έχοντας νικήσει Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ (χωρίς να δεχθεί γκολ), ενώ πήρε και ισοπαλία (στο… σβηστό) από τον Παναθηναϊκό, δεν θα ήταν και το πλέον εύκολο. Αλλά το κρίσιμο είναι πως η ΑΕΚ ήλεγχε το παιχνίδι.
Η εξήγηση; Δεξιά έπαιξε κανονικός δεξιός ακραίος και δημιουργούσε ρήγματα, έστω και με ημιτελείς προσπάθειες. Αριστερά ήταν παίκτης που παίζει σε αυτόν το ρόλο (αν και φάνηκε να αποδίδει πολύ καλύτερα ως φορ), έστω και αν δεν πήγε τόσες πολλές φορές στο ένας με έναν. Στο κέντρο υπήρχε κόφτης και δύο χαφ, που έκοβαν και έραβαν. Για τον Πινέδα όσα και να πεις είναι λίγο. Μιλάμε για ΑΕΚ με Πινέδα και ΑΕΚ χωρίς Πινέδα, δύο διαφορετικές ομάδες. Εάν ο Λιούμπισιτς ήταν πιο καλός στις πάσες, πολλά θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.
Βρήκε και άλλους παίκτες
Κατά την εκτίμηση μου, οι κορυφαίοι της ΑΕΚ στο σύνολο της αναμέτρησης υπήρξαν οι Μήτογλου και Ρότα. Ο πρώτος είναι απορίας άξιον γιατί δεν χρησιμοποιείται περισσότερο, ο Ρότα είναι με διαφορά ο κορυφαίος της Ενωσης από το ξεκίνημα της σεζόν. Αμφότεροι ήταν καθοριστικοί, ώστε ο Αρης να μην… δει καν την περιοχή της ΑΕΚ μέχρι το τελευταίο 20λεπτο, που έκανε δύο επισκέψεις. Κρίσιμο να υπάρχει ισορροπία σε μια ομάδα.
Ο Αλμέιδα χειρίστηκε εξαιρετικά και τις αλλαγές, αν και έχω έναν ενδοιασμό για την αντικατάσταση του Πινέδα (για παράδειγμα, έβλεπα πιο λογικό να βγει ο Γιόνσον που μετά από μακρά αποχή, είναι λογικό να θέλει ανάσες). Εφερε παίκτες που όχι απλά ενίσχυσαν την ΑΕΚ σε σημείο που είχε ισορροπήσει ο Αρης και είχε κατοχή της μπάλας, αλλά την έκαναν ξανά αφεντικό στο παιχνίδι. Ο Φερνάντες κεντούσε από δεξιά, ο Τσούμπερ έκανε συνεχώς κινήσεις στο χώρο, ο Γαλανόπουλος έδωσε νεύρο στη μεσαία γραμμή, ακόμα και ο κακός Γκατσίνοβιτς, είναι κανονικός αριστερός χαφ.
Η ανάγκη της ΑΕΚ και η φάση με τον Μπρινιόλι
Μοιραία, ήρθε η νίκη. Την είχε μεγάλη ανάγκη η ΑΕΚ, δεδομένου πως δεν είχε και τόσες πολλές το τελευταίο διάστημα. Σε συνδυασμό με την αυτοπεποίθηση που δίνει η εμφάνιση, η Ενωση δείχνει μια ομάδα που έχει πολλά να δώσει. Σίγουρα δεν είναι τελειωμένη, δεδομένα μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα γιατί ακόμα είναι στο 40-50% όσων μπορεί να φτάσει στο φινάλε. Και όλο αυτό, δείχνει το δρόμο που θα πρέπει να κινηθεί. Επιλέγεις τους κατάλληλους για κάθε ματς, πας με αυτό που ξέρεις καλά και όλα θα έρθουν.
Οσον αφορά τη φάση του Μπρινιόλιο, που ξαφνικά είδα πυρ ομαδόν από πάνω, κάτω και πλαγίως για να βγάλουν αντίβαρο στα τρομερά που έχουν συμβεί σε βάρος της ΑΕΚ το προηγούμενο διάστημα. Αναμφίβολα πρόκειται για δύσκολη φάση, που θα μπορούσε να δοθεί και κόκκινη. Βρίσκει πρώτος την μπάλα, είναι φανερό πως δεν βλέπει καν τον αντίπαλο και είναι ακούσιο το χτύπημα. Πήρε ρίσκο ο Ιταλός, με βάση όσα έχω δει και σε άλλες ανάλογες καταστάσεις, δεν είναι αδικία η κίτρινη κάρτα και το φάουλ στον Αρη.
Απλά να ξέρουν όσοι βιάζονται να πάνε σε συμψηφισμούς και προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα βαίνουν καλώς και τα λάθη είναι «ανθρώπινα» και προς όλες τις ομάδες, θα έλεγα τα παιδιά να μην βιάζονται. Πρώτον, γιατί τα ακραία που έχουν ήδη συμβεί σε ματς της ΑΕΚ που επιχείρησαν να βγάλουν όλους τρελούς δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να θεωρεί πως βρήκε αντίβαρο. Κατά δεύτερον, επειδή έρχονταν και άλλα πουλέν του Λανουά στη σειρά και σε πιάνει ένα τρέμουλο για όσα θα υπάρξουν.