Κάποιες φορές, το αποτέλεσμα σε ξεγελά. Σας το λέω και εγώ, που είμαι καψούρης με τα αποτελέσματα και τις νίκες, πως υπάρχουν παιχνίδια που μπορεί η ΑΕΚ να κερδίσει αλλά συνολικά να μην πείθει. Ισχύει και το αντίστροφο. Και για να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια, περισσότερο ακόμα και από την ήττα στις Σέρρρες, με προβλημάτισε η αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ. Γιατί η ατυχία κάποια στιγμή γυρίζει. Με τη διαιτησία θα τη βρει την άκρη ο Ηλιόπουλος και ας του ρίχνουν συνεχώς μπανανόφλουδες. Αλλά με την εικόνα μιας ομάδας χωρίς αρχή, μέση και τέλος, υπάρχει θέμα.
Εχουμε φτάσει στα τέλη Οκτώβρη. Είναι γεγονός πως ήρθαν πολλοί και σημαντικοί νέοι παίκτες. Είναι αλήθεια, πως η ΑΕΚ επιχειρεί φέτος να παίξει κάτι διαφορετικό συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά αυτό που εμφανίζει ως τώρα ο Αλμέιδα, δεν είναι ικανοποιητικό και σαφώς δεν είναι αρκετό. Διότι από το ξεκίνημα της σεζόν, η ΑΕΚ ψάχνει απεγνωσμένα κάποιο ματς για να πιαστεί και καταλήγει να ψάχνει τρόπο να απορροφήσει τους κραδασμούς από τις αποτυχίες.
Η ευθύνη στον Αλμέιδα
Η ευθύνη γι’ αυτήν την εικόνα σαφέστατα ανήκει πρώτιστα στον Αλμέιδα. Δεν χρειάζεται αφορισμούς και κραυγές. Απαιτείται ψύχραιμη προσέγγιση, με καθαρό μυαλό και έχοντας όλα τα δεδομένα πάνω στο τραπέζι. Δεν είναι κακό να συζητηθούν θέματα που προκαλούν προβληματισμό στην εικόνα της ΑΕΚ, καθώς μέχρι πρότινος αυτό έμοιαζε απαγορευμένο. Το πρόβλημα δεν είναι να έχεις πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι να μην ξέρεις πως υπάρχει πρόβλημα και άρα να μην μπορείς να το λύσεις.
Σε μια απλοϊκή προσέγγιση, κάποιος μπορεί να πει πως η εικόνα της ΑΕΚ και ο τρόπος που προσέγγισε το παιχνίδι παρέπεμπε σε… τουρλουμπούκι. Παίκτες που θαρρείς και ήταν απλά «πεταμένοι» μέσα στο γήπεδο, για να χωρέσουν όσο περισσότεροι γίνεται από τους κλασάτους που διαθέτει το ρόστερ, χωρίς να είναι ξεκάθαρο πως θα φτάσουν στον στόχο τους. Η ΑΕΚ σταθερά από το ξεκίνημα της σεζόν, βρίσκεται σε αναζήτηση αγωνιστικής ταυτότητας.
Δεν βγαίνει αυτός ο σχηματισμός
Ο Αλμέιδα επέλεξε αυτό το 4-4-2 που να πω την αλήθεια, δεν βλέπω πως θα λειτουργήσει. Ειδικά όταν εφαρμόζεται με τον Λαμέλα να κινείται υποθετικά δεξιά, αν και κατ’ ουσίαν, έπαιζε συνεχώς σε θέση 10. Ή με τον Λιβάι να πηγαίνει στα άκρα, σε ένα σχέδιο που ο ίδιος ο Αλμέιδα το κατέστησε ανεπαρκές προ διετίας και το είχε τελειώσει. Γίνεται ακόμα πιο ζόρικο, έχοντας στα χαφ τον Σιμάνσκι που ζορίζεται να μοιράσει μπάλα και τον Περέιρα που προκαλεί πραγματικά απορίες για την επιμονή στη χρησιμοποίηση του.
Ξέρετε, το εύκολο είναι να τα βάλεις με τον Σιμάνσκι, τον Γκατσίνοβιτς, τον Οντουμπάτζο, δηλαδή παιδιά που έτσι κι αλλιώς δεν είναι οι μεγάλοι σταρ. Επιμένω στον Περέιρα, γιατί είχα μεγάλο ενθουσιασμό στο άκουσμα της απόκτησης του και βλέπω έναν παίκτη που είναι σκιά του εαυτού του. Χωρίς ένταση, δίχως να έχει κάνει ένα σπριντ σε όλα αυτά τα παιχνίδια, με έναν τρόπο παιχνιδιού που δεν έχει ρίσκα μεν στις μεταβιβάσεις, αλλά δεν δίνει ποτέ το κάτι διαφορετικό μέσα στην ομάδα.
Η κωμωδία με τις τελικές
Είναι φανερό επίσης, για να μη χανόμαστε σε ανούσιες κουβέντες, πως ο Πιερό είναι θωρηκτό, τανκς, τεράστιος, αλλά όσο φορμαρισμένος και εάν είναι δεν μπορεί να βρίσκεται μόνιμα ως βασική επιλογή. Όταν θα παίξεις με κλειστές άμυνες και ο Πανσερραϊκός ταμπουρώθηκε στην περιοχή του από το ημίωρο, εσύ πρέπει να βρεις χώρους και να τους ανοίξεις και όχι να γεμίζεις την περιοχή. Αφήστε, που και όταν έφτασε η μπάλα εκεί, φάνηκε πως δεν υπήρχε αυτοπεποίθηση και μυαλό για να πάει μέσα.
Είναι κωμικό αυτό με τις τελικές. Δεν θέλω να ακούσω καμιά εξυπναδιά πάλι για xgoals και άλλα ευφάνταστα. Η πραγματικότητα είναι πως η ΑΕΚ έκανε καμιά 25αριά τελικές και από αυτές, στην εστία είναι ζήτημα αν ήταν 3-4. Δηλαδή, θλίψη. Δηλαδή, βρείτε τέρμα ρε παιδιά. Για το θεό δηλαδή, πόσες ευκαιρίες πρέπει να κάνετε για να τη στείλετε μέσα. Λίγη σοβαρότητα και ψυχραιμία χρειάζεται, χάθηκαν ξανά τα άχαστα.
Οι στατικές φάσεις και ο Μαρσιάλ
Αδυνατώ να κατανοήσω τι δουλεύεται σε εβδομαδιαία βάση στις στατικές μπάλες και η ΑΕΚ δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί σχεδόν τίποτα. Δεν μπορεί να κερδίζεις δέκα κόρνερ και να μην κάνεις έστω μια φάση. Δεν μπορεί να κερδίζει ο αντίπαλος και πάλι από αυτήν την κατάσταση να βρίσκει τον τρόπο να βρεθεί σε τελική και τελικά στο πέναλτι. Αν δουλεύουν μία ώρα, θα πρέπει να το κάνουν δύο, τρεις, δεκατρείς, όσες χρειαστεί ωσότου η ΑΕΚ γίνει αποτελεσματική.
Όλα αυτά, προφανώς δεν είναι νέα. Είναι δεδομένο πως ακόμα η ΑΕΚ δεν έχει βρει τον τρόπο της. Δεν έχει ταυτότητα. Αλλά φάνηκε, πως έχει παίκτες που μπορούν να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους. Και αναμφίβολα στα λίγα θετικά σε μια κατάμαυρη βραδιά, είναι η εμφάνιση του Μαρσιάλ. Ο Γάλλος όσο περνούσε η ώρα ήταν καλύτερος, έπαιζε με τρεις και τέσσερις αντιπάλους και ήταν ο παίκτης που πήγε (μαζί με τον Πινέδα, που ακόμα δεν κατάλαβα γιατί δεν ξεκίνησε) να σώσουν το ματς για την ΑΕΚ.
Πέναλτι ποτέ στην ΑΕΚ
Κλείνω με το θέμα της διαιτησίας. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τον Τσιάρα. Παρόντος Λανουά, φαίνεται πως είχε πάρει τα καλά μηνύματα. Και ο Ευαγγέλου στο VAR, που δέχτηκε το πιο έντονο μπούλινγκ στη διάρκεια της εβδομάδας. Το πέναλτι που δίνει στον Πανσερραϊκό είναι ο ορισμός της ελληνικής πατέντας που ονομάζεται βαρίσιο πέναλτι. Στιγμιαίο κράτημα, ο Ντέλετιτς αρχίζει να βουτάει. Αλήθεια, όσοι είδαν τον Περέιρα να πέφτει στο Αγρίνιο, τώρα θα έχουν την ίδια εικόνα.
Πήγαν να ισοφαρίσουν το αυστηρό και ακραίο πέναλτι, με την αποβολή του Τέρζιτς. Σωστή, αλλά εδώ αρχικά πήγε να τη βγάλει χωρίς φάουλ καν. Και βέβαια, σιγά μην έδινε πέναλτι. Δεν θα σας πω για τη φάση που ο Φάρες σπρώχνει τον Οντουμπάτζο, ούτε για το πέναλτι μαρς στον Πινέδα στις καθυστερήσεις. Θα σας πω για τη φάση του Πιερό, που είναι ακριβώς ίδια με του Ντέλετιτς. Τον κρατά αρχικά, αλλά μετά τον αφήνει. Στον Πανσερραϊκό πέναλτι, στην ΑΕΚ ήταν απλά Σαββατόβραδο.
