MENU

Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από την αρθρογραφία αθλητικών εφημερίδων και του διαδικτύου...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΑΛΟΥΠΗΣ - LIVE SPORT

Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις. Για τον Μπάλντοκ, γι' αυτά τα παιδιά, για τον Παυλίδη, που κράτησε δυο φορές το μαύρο περιβραχιόνιο ψηλά κοιτώντας προς τον ουρανό, για φανέλα του αδικοχαμένου φίλου τους που σήκωσαν οι διεθνείς. Είναι από αυτά τα παιχνίδια που δεν ξεχνιούνται. Είναι ένα έπος μέσα σε πένθος. Είναι μια βραδιά γεμάτη δάκρυα για έναν σκοπό. Για τον συμπαίκτη των διεθνών, που έπαιξαν για τον σύντροφό τους, για τον συνάνθρωπο τους, για τον συνοδοιπόρο τους. Για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που το πρόσωπό του ήταν «παγωμένο» όλη την ώρα. Ένας Θεός ξέρει με τι ψυχικά αποθέματα φορτίστηκαν οι ποδοσφαιριστές για να μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος μιας τέτοιας μέρας. Να μπουν στο γήπεδο, απέναντι σε μια Αγγλία που δεν την είχαμε νικήσει ποτέ εκτός έδρας, έχοντας χάσει τον συμπαίκτη τους για να κάνουν αυτό που έκαναν. 

Δεν γίνεται να μιλήσεις μόνο ποδοσφαιρικά γι' αυτή την τεράστια νίκη. Ένα απλό «διπλό» δεν ήταν, έτσι κι αλλιώς, απέναντι σε τέτοιον αντίπαλο. Ήταν πάνω από την μπάλα, πάνω από νίκες και ήττες, αυτό που έγινε χθες το βράδυ. Μαζί με τους παίκτες και τον Ιβάν ήταν και 4.500 άνθρωποι που ήθελαν να δουν στο τέλος τον βουρκωμένο Μπακασέτα να κρατά τη φανέλα του Μπάλντοκ. Γι' αυτή την Εθνική αξίζει μόνο περηφάνια. Γι' αυτά τα παιδιά αξίζει, πάνω από όλα, σεβασμός.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΛΑΚΗΣ - SPORTDAY

Ο ποδοσφαιρικός πλανήτης μας συζητά και όχι άδικα. Η Εθνική νίκησε τους Άγγλους μέσα στο σπίτι τους όχι γιατί η τύχη συμμάχησε μαζί της. Τη νίκησε γιατί την έπαιξε στα ίσα και της έδωσε να καταλάβει. Γιατί είχε ποιότητα και αξία που της έδωσε τη δυνατότητα να παίξει στο Γουέμπλεϊ χωρίς να φοβηθεί. Γιατί ο Βαγγέλης Παυλίδης πήρε παραμάζωμα την αγγλική άμυνα και με δύο ζωγραφιές έβαλε την υπογραφή του σε αυτό το γαλανόλευκο βράδυ που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Οι Άγγλοι δεν το περίμεναν κι όταν το έβλεπαν να συμβαίνει δεν είχαν ούτε τρόπο ούτε ιδέες για να το αποτρέψουν. Οι διεθνείς μας δεν καθηλώθηκαν στην άμυνα τους. Με σωστές τοποθετήσεις και έγκαιρες αμυντικές αντιδράσεις έβγαιναν μπροστά και μαχαίρωναν την άμυνα του σαστισμένου Πίκφορντ που δεν μπορούσε να καταλάβει πως κάθε λίγο και λιγάκι έβλεπε τους Έλληνες να εφορμούν στην περιοχή του. 

Αν οι η Αγγλία ήταν φιναλίστ στον τελικό του Εuro, τότε η Εθνική Ελλάδας με τη χθεσινή εμφάνιση δικαιούται να πάει στα τελικά του Μουντιάλ. Αρκεί βέβαια να επαναλάβει εμφανίσεις σαν τη χθεσινή. Είναι άδικο να ψάξει κανείς για κορυφαίους. Όλοι τους ήταν από συγκινητικοί ως θαυμάσιοι στο Γουέμπλεϊ. Εκτός από τον κορυφαία Παυλίδη αξίζει ειδική αναφορά στην αμυντική γραμμή και στον Τζόλη που με την ταχύτητα του ταλαιπώρησε όποιον πήγαινε πάνω του. Είμαστε στην κορυφή του ομίλου μιας αλλά αυτό είναι το λιγότερα. Ήταν κατάθεση ψυχής αλλά και επίδειξη ποιότητας. Ήταν ένα βράδυ που αφιερώνεται στον Τζορτζ Μπάλντoκ…

ΠΑΝΟΣ ΛΟΥΠΟΣ – ΩΡΑ

Η είδηση του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν πραγματικά σοκαριστική, αργά το βράδυ της Τετάρτης. Ήταν από αυτές που αρνείσαι να τις πιστέψεις. Ας είμαστε ειλικρινείς. Το χθεσινό ξημέρωμα βρήκε σε πραγματική και βαθιά θλίψη μόνο την οικογένεια του Τζορτζ Μπάλντοκ και τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν. Όλοι οι υπόλοιποι προφανώς σοκαριστήκαμε, προφανώς στενοχωρηθήκαμε, αλλά θα το ξεπεράσουμε γρήγορα και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Η οικογένεια της Εθνικής μας ομάδας, ωστόσο, όπως και ο Παναθηναϊκός, οφείλουν στη μνήμη του να αντιδράσουν και να κινηθούν νομικά σε όσους βρήκαν την ευκαιρία να κανιβαλίσουν την τραγική απώλεια ενός 31χρονου παιδιού.

Απανθρωπιά του χειρίστου είδους -και φυσικά ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε και μας προκαλεί καμία εντύπωση- επέδειξε και η UEFA, που έριξε χθες στην αρένα του «Γουέμπλεϊ» χθες βράδυ τους συμπαίκτες και φίλους του Τζορτζ Μπάλντοκ, για να παίξουν το ματς με την Αγγλία, δίχως να έχουν έστω το δικαίωμα να πενθήσουν τον φίλο και συμπαίκτη τους. Ακόμα και στον πόλεμο, υπήρχε ένα 24ωροπ εκεχειρίας, για να θάβουν οι δύο πλευρές τους νεκρούς τους. Αλλά το 2024 για την UEFA, σημασία έχει μόνο το… καλεντάρι. 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΕΓΓΛΙΔΗΣ – ΦΩΣ

Αυτή η νίκη στο «Γουέμπλεϊ» θα πρέπει να πανηγυριστεί όπως ακριβώς της αξίζει. Τώρα με σιωπή, κλάμα, ξέσπασμα. Και στη συνέχεια με μια παντοτινή επιβράβευση για τους διεθνείς και τον προπονητή τους, επειδή τίμησαν τη μνήμη του Τζορτζ Μπάλντοκ, όπως ακριβώς έπρεπε να κάνουν. Παίζοντας και νικώντας την Αγγλία στο σπίτι της. Μπράβο τους γιατί εκτός από ψυχή και πάθος έπαιξαν αληθινό ποδόσφαιρο. Ένα ματς που θα μείνει για πάντα στην Ιστορία, όπως θα μείνει για πάντα στις καρδιές τους ο αδικοχαμένος συμπαίκτης τους. Για πάντα η «ματσάρα» της Ελλάδας για τον Τζορτζ. Και τελικά ένα ματς που ΕΠΡΕΠΕ να γίνει…

Το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να τιμήσει τον Μπάλντοκ με… ποδόσφαιρο. Δεν το έκαναν γι’ αυτό οι αρμόδιοι. Άλλα σκέφτονταν και τους απέτρεψαν να πάνε σε αναβολή. Όμως κατά βάθος καλύτερα. Όλος αυτός ο κόσμος που έκλαψε για τον Μπάλντοκ στις εξέδρες του μυθικού γηπέδου, όσα συνέβησαν για να τιμηθεί η μνήμη του, ο αγώνας που έδωσαν οι δύο ομάδες των πατρίδων του, ήταν ίσως αυτό που έπρεπε συναισθηματικά να γίνει για τον άνθρωπο που όλοι θα θυμόμαστε. Άλλοι περισσότερο, οι δικοί του. Εμείς λιγότερο. Όμως όλοι θα θυμούνται τη χθεσινή βραδιά σαν την ιδανική τιμή στη μνήμη αυτού του παιδιού. Με ποδόσφαιρο. Αυτό που λάτρεψε και αφιερώθηκε σε ολόκληρη τη σύντομη ζωή του.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΑ ΝΕΑ

Ο θάνατος του Τζόρτζ Μπάλντοκ υπήρξε μια σοκαριστική είδηση. Αντιμετωπίζουμε τους αθλητές σα να είναι άτρωτοι. Μερικές φορές απορούμε ακόμη και με τους τραυματισμούς τους, τους θεωρούμε αδιανόητους. Όταν ωστόσο προκύπτει ένας θάνατος, αισθανόμαστε ένα συναίσθημα απερίγραπτο: το είδος της έκπληξης σε κάτι που δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει. Ενας συνάδελφος όταν το είδε μου έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο μου έγραφε πως πρόκειται δυστυχώς για κάτι αληθινό όσο και αν μοιάζει με fake news. «Το τσέκαρα, είναι αλήθεια» έγραφε και το έκανε με την αθωότητα του ανθρώπου που πίστευε πως ενας αθλητής 31 χρόνων δεν γίνεται να πεθαίνει. Ειδικά μόνος. Στην πισίνα του πολυτελέστατου σπιτιού του τη μέρα μάλιστα που είχε γενέθλια ο μονάκριβος γιος του. Πώς να τα πιστέψει κανεις όλα αυτά;

Ό,τι πέτυχε, το πέτυχε μόνος του ο Μπάλντοκ. Την αγάπη του για το ποδόσφαιρο του τη μετέδωσε ο πατέρας του: επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Σαμ Μπάλντοκ, που σήμερα αγωνίζεται στην Όξφορντ Γιουνάιτεντ, ενώ γιατρός στη συγκεκριμένη ομάδα είναι ο άλλος αδελφός του. Την πόρτα της Εθνικής του την άνοιξε το 2021 ο τότε μάνατζερ της ομάδας Κώστας Κωνσταντινίδης. Τον είχε δει στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ ο Τζον Φαντ’ Σιπ και είχε ενθουσιαστεί. Τον ίδιο καιρό το τιμ της Εθνικής είχε ανακαλύψει και κάποια άλλα παιδιά με ελληνική καταγωγή που αγωνίζονταν στο εξωτερικό.  «Ο έτοιμος καλός παίκτης είναι ο Μπάλντοκ» έλεγε ο Κωνσταντινίδης και είχε δίκιο. Τον κάλεσε τελικά στην Εθνική το 2022 ο Γκουστάβο Πογέτ όταν πήρε την ελληνική υπηκοότητα. Σε όσα ματς έπαιξε στην Εθνική ήταν σταθερότατος: πειθαρχημένος κι άψογος. Και τελικά άτυχος. Σοκαριστικά άτυχος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

*Για να διαβάσετε ολόκληρο ένα άρθρο θα πρέπει να απευθυνθείτε στο περίπτερο της γειτονιάς σας. Ενισχύοντας την εφημερίδα που εκτιμάτε περισσότερο, δίνετε πνοή στην πολυφωνία του Τύπου.

Πρωινός Τύπος (11/10): «Έπος μέσα στο πένθος - Βραδιά αφιερωμένη στον Μπάλντοκ»