MENU

Τι να πεις και τι να γράψεις; Και τι να πρωτοσκεφτείς; Τα δάχτυλα κοκάλωσαν όταν διάβασες την είδηση στο κινητό χθες βράδυ. Τα μάτια πετάχτηκαν έξω κι ευχήθηκες να είναι δημοσιογραφικό, τραγικό λάθος. Ψέλλισες μαζί με τη μισή Ελλάδα «όχι ρε, τι λες τώρα, τι έγινε;».

Και ήταν αλήθεια. Η χειρότερη αλήθεια που μπορούσαμε να μάθουμε για ένα παλικάρι 31 ετών. Ένα «παιδί» που τα ακούει από τον κάθε έναν (να μην τον χαρακτηρίσω αυτόν τον κάθε έναν) που κάθεται στην εξέδρα και κάνει τον προπονητή, τον γυμναστή. Τον κλασικό τον μ@@@α τον Έλληνα, που θα ‘λεγε κι ο Γεωργίου.

Ο θάνατος του Μπάλντοκ είναι από τις στιγμές που η αλήθεια εύχεσαι να είναι ψέμα. Το ακούς σα φήμη και μετά το ΣΟΚ κάνεις τάμα να ακούσεις ότι έγινε θαύμα. Μάταια. Ήταν νεκρός ώρες πριν. Τι έγινε με λεπτομέρειες, θα το μάθουμε, ενδεχομένως να το έχουμε ήδη μάθει την ώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο.

Το -αβάσταχτο- θέμα είναι ότι ο Τζορτζ Μπάλντοκ που ήρθε το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ένα παιδί, ξαναλέω, ένα παιδί που με την τραγική κατάληξή του βύθισε στο σκοτάδι την οικογένειά του. Την ελληνική κοινωνία την αφήνω απ’ έξω και τα συλλυπητήρια των ομάδων που η αλήθεια είναι πως έδειξαν αντανακλαστικά… formula 1.

Και για να αποδείξουν ότι εκτός από αντανακλαστικά, έχουν κύριο μέλημα να στείλουν το σωστό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις,καλά θα κάνουν οι ομάδες της Λίγκας να συμφωνήσουν πως αυτό το πρωτάθλημα θα απονεμηθεί στη μνήμη του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή. Να χαραχτεί πάνω στην κούπα το «Τζορτζ Μπάλντοκ».

Η βαθύτερη ουσία, ωστόσο, είναι άλλη: να σοβαρευτεί η εξέδρα. Να κόψει να εύχεται καρκίνους και θανάτους. Φοβάμαι πολύ ότι από την επόμενη αγωνιστική κιόλας, θα κάνεις μια «βόλτα» στα social media και θα δεις τύπους να ξερνάνε μίσος για μια λάθος πάσα, μια σέντρα «στα πουλιά», μια κακή τοποθέτηση που άφησε τον αντίπαλο να φύγει ή μια χαμένη ευκαιρία για γκολ.

Δυστυχώς τα ίδια πάνω-κάτω ακούμε και από την εξέδρα. Πού να φανταστούν όλοι αυτοί οι «εγκέφαλοι» ότι ΜΟΝΟ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΚΟΛ, μόνο τη ζωή πρέπει να πανηγυρίζουμε και τίποτα άλλο. Τα γκολ στο γήπεδο και τα πρωταθλήματα πάνε κι έρχονται όπως και όλα τα άλλα. Δύο πράγματα/έννοιες/αγαθά (πείτε τα όπως θέλετε) δε γυρίζουν: η ζωή και ο χρόνος.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ρίξετε τη σχετική κατάρα για το πλασέ που δε μπήκε και για το πέναλτι που στέρησε από την ομάδα σας τη νίκη, θυμηθείτε να σκεφτείτε. Σήμερα είμαστε κάτοικοι αυτού του πλανήτη, σήμερα. Κανενός το «ενοικιοστάσιο» δε γράφει «για πάντα».

ΥΓ. Μπράβο στον Γιώργο Λιάγκα. Εδειξε δημοσιογραφική αντίληψη και προχώρησε ακόμα πιο κάτω. Μετά το πανελήνιο ΣΟΚ, μάθαμε και τον αριθμό των υπνοδωματίων και των WC του σπιτιού που έμενε ο εκλιπών. Το καζανάκι δεν ξέρω ποιος θα τραβήξει…

«Πρωτάθλημα Τζορτζ Μπάλντοκ» να χαραχτεί στην κούπα του πρωταθλητή