MENU

Μακρύς ο δρόμος στα εν Ελλάδι παιχνίδια για τον Άρη και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της σεζόν. Τα προηγούμενα χρόνια οι κιτρινόμαυροι είχαν έναν άχαρο ρόλο και ακολουθούσαν ένα ταξίδι ...αυτοαναζήτησης της ταυτότητας τους στην ιστορία του αθλήματος. 

Από την μία οι ακριβές και δυνατές ομάδες που πρωταγωνιστούσαν και σημείωναν επιτυχίες, από την άλλη οι μικρομεσαίες, που είχαν στόχο την επιβίωση και την παραμονή τους στα "μεγάλα σαλόνια". Στη μέση ο Άρης. Μόνος του! Ίσως ως κάποια χρονιά και ο ΠΑΟΚ μαζί του, πριν την έλευση του Ιβάν Σαββίδη, πλέον όμως όχι. 

Η ομάδα της Θεσσαλονίκης έψαχνε κάθε Αύγουστο τους στόχους που θα μπορούσαν να θεωρούνται ρεαλιστικοί και δεν θα πιέσουν το ρόστερ, οδηγώντας το σε αποτυχίες. Άλλοτε υποτιμώντας τις δυνατότητες τους, άλλοτε υπερεκτιμώντας τες. Πάντα υπήρχε όμως μια κοινή γραμμή, ένας μίζερος μπούσουλας στην πορεία που χαράσσονταν. Ο μπούσουλας του "ε μην τα θέλουμε και όλα δικά μας". 

Τη μια χρονιά ο Άρης έχτιζε καλό ρόστερ και κέρδιζε αρκετά από τα φαινομενικά "μικρά" παιχνίδια, όμως όταν έφτανε στα ντέρμπι έπεφτε σε ψυχολογία και υποτιμούσε τις δυνάμεις του, κρατώντας τον εαυτό του σε παθητικό ρόλο και πετούσε ευκαιρίες και βαθμούς. Την άλλη, χωρίς να έχει θέσει σαφείς στόχους, περίμενε τα ντέρμπι για να δείξει τις ικανότητες του και βρίσκονταν από το πουθενά με σημαντικές νίκες, που έπειτα θα τις πετούσε επίσης στα σκουπίδια, χάνοντας βαθμούς απέναντι σε μικρότερης δυναμικής αντιπάλους. Το απόλυτο μηδέν εις το πηλίκον.

Φέτος βρίσκεται και πάλι σε αυτή την ενδιάμεση κατάσταση. Όχι, σε αυτό το κείμενο δεν θα υποκριθούμε και δεν θα πούμε πως ο Άρης άλλαξε και αφήνει πίσω του τον κακό του εαυτό. Δεν θα πούμε ψέματα στον εαυτό μας και στους έξωθεν παρατηρητές, πως πάνε οι κακές εποχές και ο Άρης θα τα πάρει όλα ως το φινάλε, με στόχο τον τίτλο. 

Θα θέσουμε απλώς την σκηνή για την επόμενη λήψη...

Ο Άρης βρίσκεται στο σταυροδρόμι των επιλογών, στο παιχνίδι απέναντι στη Λαμία. Πιο ώριμος, πιο ταλαντούχος και αισθητά πιο..."ακριβός" σε σχέση με το παρελθόν. 

Από τη μια πλευρά υπάρχει ο δύσβατος δρόμος των νικών και της συνέπειας. Ένας δρόμος τον οποίο αν ακολουθήσει ο Άρης θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρός με τον εαυτό του και να πάψει να αρκείται στο να γίνεται ο "ρυθμιστής" των τίτλων. Που, πραγματικά, τι διάολο σημαίνει "ρυθμιστής" και το λέμε τόσο περήφανα τόσα χρόνια; Θα παίρνουν οι άλλοι τους τίτλους και θα γράφουν ιστορία και εμείς οι "ρυθμιστές" θα χτυπάμε παλαμάκι συγκινημένοι; 

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια ομάδα νιώθει ικανοποίηση απλώς και μόνο για το γεγονός πως βρέθηκε στη μεγάλη σκηνή και πήρε λίγη από την αίγλη των υπολοίπων. 

Στον πρώτο δρόμο επομένως ο Άρης θα πρέπει να μάθει να συντηρεί τις μεγάλες νίκες του στα ντέρμπι. Να τις θωρακίζει και να τις προστατεύει, παύοντας να ζει μόνο για αυτές! Γιατί μετά τον Ολυμπιακό πάντα θα έρχεται ένας Βόλος και μετά τον ΠΑΟΚ πάντα θα ακολουθεί μια Λαμία. Τρεις βαθμοι στο ένα παιχνίδι, τρεις και στο άλλο. 

Αν μαζεύεις βέβαια όντως βαθμούς και δεν παίζεις απλώς για την χαρά της συμμετοχής. Αν πραγματικά έχεις θέσει στόχους και δεν σου φτάνει το λίγο... 

Στο άλλο μονοπάτι υπάρχουν ανθισμένοι κήποι, φρέσκια άσφαλτος και ένας λαμπερός ήλιος. Το άλλο μονοπάτι το γνωρίζει καλά ο Άρης. Εκεί κάθε νίκη σε ντέρμπι αποτελεί μαλακό μαξιλάρι για να ξαποστάσεις και να ξεχάσεις τα υπόλοιπα. Ε, κι αν πετάξεις 2 ή 3 βαθμούς απέναντι στη Λαμία, τι έγινε; Ποιος θα σου γκρινιάξει; Ο κόσμος ζει για τα ντέρμπι βρε αδερφάκι μου. Κάτσε εδώ να πιούμε ένα τσίπουρο, και ξέχνα το τραίνο της ιστορίας που περνάει. Ποιοι στόχοι και αηδίες. Οι δικαιολογίες είναι πολλές και μας καλύπτουν. Μας αρκούν!

Η ομάδα του Μάντζιου, με τις δηλώσεις των παικτών της και με την νοοτροπία που προσπαθεί να μπολιαστεί από την διοίκηση στο έμψυχο δυναμικό, δείχνει πως φέτος θα επιλέξει το πρώτο μονοπάτι. Προς έκπληξη όλων φέτος ο Άρης "δείχνει" να κάνει την διαφορά στις επιλογές του. Θέλει! Έχει όλη την καλή διάθεση να μην γίνει κομπάρσος στο πάρτι των υπολοίπων. 

Στο χέρι του είναι να μην επαναπαυτεί και βυθιστεί για ακόμη μια χρονιά στην εσωστρέφεια. Στο χέρι του είναι να κοιτάξει ψηλότερα, χτίζοντας για το κοντινό μέλλον. 

Κι αν ακόμη δεν είναι έτοιμος και δεν έχει διάθεση και δυνάμεις για επιτυχίες, ας το κάνει με το ζόρι και με πίεση. Εξάλλου, τρώγοντας έρχεται η όρεξη... 

ΥΓ Για την κλήρωση του κυπέλλου και το μονοπάτι των ντέρμπι θα τα πούμε ξεχωριστά σε άλλο κείμενο. Προέχει η Λαμία!  

To δύσβατο μονοπάτι των πρωταγωνιστών...