"Με την πλάτη στον τοίχο και τρελές παραισθήσεις..." έτσι λέει ο Νότις Σφακιανάκης σε ένα τραγούδι του. Έτσι παίζει και ο Άρης ή...αρέσκεται να παίζει, μέχρι να πάρει μπρος και να αποδώσει αυτό το "κάτι λίγο" από τις δυνατότητες του.
Τα "έχουμε ποιότητα" προσωπικά δεν τα πολυγούσταρα και δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ. Ούτε ως δικαιολογία, ούτε ως υπόσχεση για το μέλλον. Αν έχεις ποιότητα απόδειξε το. Που, έχεις, οκ. Δεν το αμφισβητεί κανείς. Τι να το κάνω όμως να περνούν οι αγώνες, να περνούν "πεταμένα" ολόκληρα ημίχρονα, μέχρι να αρχίσει η ομάδα να αποδίδει;
Πως θα απαντήσουμε/σουν στον κόσμο όλοι όσοι ευθύνονται για αυτή την απόδοση, όταν η εικόνα μιλάει από μόνη της;
Πάμε να τα εξετάσουμε από την αρχή'
Στο πρώτο μέρος η ομάδα έμεινε στα αποδυτήρια, προς τέρψιν της γνωστής τακτικής, που ακολουθεί στα εκτός έδρας παιχνίδια, που την θέλει να παίζει άψυχα και χωρίς κίνητρο, επειδή λείπει ο κόσμος (;) να της θυμίζει πως είναι φαβορί και θα έπρεπε να "καθαρίζει" όλα αυτά τα ματς.
Αποτέλεσμα; Ένα άγουρο κέντρο, ελλείψει Μόντσου και παρουσία Νταρίντα (που του λείπει ρυθμός), με έναν Μανού να κουβαλάει μπάλες από την περιοχή του Κουέστα ή να τρέχει αλαφιασμένος να πιέσει την αντίπαλη άμυνα, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Στο επιθετικό πρέσινγκ ο Άρης παίρνει μονίμως κακό βαθμό και οι αντίπαλες άμυνες βρίσκουν το καθαρό μυαλό για να δημιουργήσουν. Κακώς. Ταχύτητα έχεις, απόδειξε πως έχεις και πνευμόνια και είσαι δουλεμένος στο να πιέζεις ασφυκτικά για τις δεύτερες ευκαιρίες και την πρώτη πάσα του αντιπάλου.
Αναφορικά με τον Νους, ένας και μόνο παίκτης κατάφερε να κάνει κουλουβάχατα όλο τον Άρη για 60'+ λεπτά. Χωρίς οι κιτρινόμαυροι να βρουν αντίδοτο. Όσες προσπάθειες και να έκαναν ή να μην έκαναν. Απέναντι μάλιστα σε έναν Μοντόγια, ο οποίος, ενώ ξέραμε πως ανασταλτικά είναι μανούλα και δυσκολεύεται μόνο λίγο στην δημιουργία και τα ανεβάσματα, φέτος μας τα έχει φέρει όλα τούμπα. Ήταν που ήταν και ο Φαμπιάνο αποπροσανατολισμένος... ε, δεν θέλει και πολύ.
Μιλώντας για αποπροσανατολισμό, μέχρι και ο Ντιαντί απόψε βρήκε να κάνει το κακό του παιχνίδι. Απρόσεκτες ενέργειες, ασύνδετος με τους υπόλοιπους και με επιλογές που δείχνουν πως θέλει ακόμη αρκετή δουλειά, για να θεωρούμε πως πρέπει να έχει την φανέλα βασικού σπίτι του.
Από την άλλη πλευρά ο Σίστο μια απ' τα ίδια. Αν εξαιρέσει κανείς την φάση με το δοκάρι στην αρχή, η συνέχεια του δεν έχει κάτι ιδιαίτερο για να μας απασχολήσει. Με την είσοδο μάλιστα του Σαβέριο από την αριστερή πλευρά να κάνει εμφανή αντίθεση και να δείχνει πως ο Δανός θέλει μια ένεση αδρεναλίνης για να παίξει αυτό που μπορεί και αυτό για το οποίο τον απέκτησε ο Άρης.
Επιθετικά δεν χρειάζεται να αναλωθούμε περισσότερο, για ακόμη ένα παιχνίδι, ο Μορόν έμοιαζε ολομόναχος, όταν το ματς έκαιγε και ο Άρης μπορούσε να διεκδικήσει πράγματα. Όλα άλλαξαν μόνον όταν η ομάδα βρέθηκε πίσω με δύο τέρματα και χρειάστηκε να τρέξει και να παίξει πιο άναρχα και με ρίσκο. Αν φορτώσεις περιοχή ο Μορόν θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Όμως αν δεν φορτώσεις...
Σημείωση: Μην γελιέστε, δεν είναι το ίδιο να είναι διεκδικήσιμο το παιχνίδι και να παίζεις καλά, με το να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και να παλεύεις για την ζωή σου. Προφανώς και ο Άρης θα έπαιζε "κάτι" εκεί που φτάσαμε. Αυτό όμως, σε συνδυασμό με την οπισθοχώρηση και κούραση του ΟΦΗ δεν μπορεί να ληφθεί ως ασφαλές δείγμα.
Τέλος, περνώντας στον προπονητή της ομάδας, δεν είμαι σίγουρα από εκείνους που μοιράζουν αναθέματα και ζητούν το "κεφάλι" του καπετάνιου στον πάγκο, όμως και απόψε φέρει ευθύνες για την δουλειά που (δεν) έγινε στην διακοπή και για τις επιλογές του εντός παιχνιδιού. Πρέπει να διορθώσει πράγματα, κυρίως όμως πρέπει να ορθώσει ανάστημα και να ωθήσει τους παίκτες του να παίζουν ως φαβορί και με όρεξη στα παιχνίδια. Ο Άρης έχει βλέψεις και προοπτικές μόνο αν το καταλάβει και ο ίδιος ως οργανισμός.
Η συνέχεια, εκτός από απαιτητική είναι και δύσκολη. Αυτή η εικόνα αδιαφορίας και όλος ο αδούλευτος χαρακτήρας που έβγαλε ο Άρης απόψε πρέπει να μπουν σε ένα συρτάρι και να κλειδωθούν για πάντα.
Αλλιώς δεν πάμε μακριά...
