Θα ακουστεί λίγο σαν την viral ατάκα γνωστής εκπομπής όπου φίλος του Άρη ρωτούσε κάποτε: «Ποιον θέλετε να σας φέρουμε; Τον Κούπερ θέλετε να σας φέρουμε προπονητή;». Βάζοντας κάτω τα δεδομένα όμως, εκεί καταλήγεις έστω και με εντελώς διαφορετική λογική προφανώς.
Οι πάντες τόνιζαν πριν κάποιες μέρες, πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται χαφ και θα είναι «έγκλημα» αν δεν τον αποκτήσει. Ε, ποιον θέλατε να σας φέρει για χαφ ο Παναθηναϊκός; Τον Ουναχί θέλατε; Τον έφερε. Συστάσεις δεν χρειάζονται, ηλικία, ταλέντο, ποιότητα, «δίψα» για το ποδόσφαιρο που του έχει λείψει η χαρά του αθλήματος. Αυτό το παιδί στα 24 του θα μπορούσε να πάει στη Σαουδική Αραβία ή στο Κατάρ με κάτι βαλίτσες εκατομμύρια.
Προτίμησε τον Παναθηναϊκό. Σπουδαία κίνηση. Προφανώς κανείς δεν τον ήθελε τώρα που δεν τον πήρε, τον είχαν «κόψει» λίγο πριν ανακοινωθεί απ’ το «τριφύλλι». Κι όμως, η ουσία είναι μία: Ο Ουναχί διάλεξε Παναθηναϊκό. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν διαλέγει η ομάδα, αλλά ο παίκτης. Αυτό φανερώνει και την αξία της κίνησης.
Αστερίσκους δε βάζουμε, με τα γνωστά αν παίξει καλά πώς θα αποκτηθεί στα 11.500.000, γιατί τον πήραμε δανεικό κι άλλα τέτοια. Τέτοιους παίκτες τους αποκτάς έχοντας στο μυαλό σου πρωτίστως πως πρέπει να τους δείξεις κι εσύ πως δεν είσαι αυτό που έχουν στο μυαλό τους πριν έρθουν. «Δένονται» και μετά είναι ευκολότερο να τους κρατήσεις κιόλας. Με δεδομένο πάντα πως υπάρχει και η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, γιατί κανείς δε θα μείνει για το τζατζίκι και τον ήλιο.
Οι κινήσεις ολοκληρώθηκαν και ειδικά αυτές των Ίνγκασον, Μαξίμοβιτς, Ουναχί, Τετέ, Πελίστρι, είναι πραγματικά άλλων εποχών. Άλλου επιπέδου αν θέλετε. Κάλλιστα θα μπορούσε να τις έχει κάνει η Ρεάλ Μπέτις και να συζητάμε πως ενισχύθηκε σημαντικά. Κάνεις λοιπόν την σύγκριση στο μυαλό σου με το τί σημαίνει για την Ελλάδα.
Φυσικά, επειδή μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, δεν τις έχει χαρεί ο κόσμος όσο πρέπει. Παρότι τις χάρηκε και με το παραπάνω, για να μην παρεξηγηθούμε. Απλά η συνολική ψυχολογία του κλαμπ, συν φυσικά τα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, «φρενάρουν» κάπως τους πάντες. Ενθουσιασμός όμως, υπάρχει. Κι όποιος δεν το βλέπει, απλά έχει αρνητισμό. Ενθουσιασμός για την ομάδα, για το ρόστερ της, για την ποιοτική της προοπτική. Ποιότητα, ταλέντο, ηλικίες, εμπειρία, παραστάσεις, φιλοδοξία. Ένα πακέτο όλα αυτά, γι’ αυτό και πληρώθηκαν ακριβά. Αν και έχουμε αναφέρει ξανά, τα ποσά είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει. Η ποιότητα όσων έρχονται είναι το ζήτημα. Δεν πανηγυρίζει κανείς για το πόσα ξοδεύτηκαν, αλλά μπορεί να το κάνει για το ποιοι ήρθαν.
Τώρα το θέμα είναι η συγκεκριμένη ποιότητα να γίνει… προϊόν εκμετάλλευσης απ’ τον προπονητή. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για τις μεταγραφές. Προφανώς και το ποιοι υπάρχουν πλέον στο ρόστερ, οι λύσεις που δίνονται στα χέρια του Αλόνσο, δημιουργούν μεγαλύτερες προσδοκίες και απαιτήσεις απ’ τον Ουρουγουανό. Τί να το κάνει κάποιος αν έχει αυτό το ρόστερ και παίζει όπως με την Καλλιθέα;
Ακόμη είναι νωρίς. Στην Ευρώπη υπάρχει αισιοδοξία, στην Ελλάδα όμως έχει περαστεί ήδη… θηλιά στο λαιμό. Με τα «υλικά» αυτά, ακόμη και μια απλή «ομελέτα» να μπορέσει κάποιος να φτιάξει, νόστιμη θα είναι. Με όσα αυτό συνεπάγεται. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες, μεγάλα και ποιοτικά ρόστερ, αντίστοιχες απαιτήσεις.
Σκεφτείτε απλά πως ο κάτοχος του Conference League έκανε τελευταίες κινήσεις με έναν βετεράνο στη δύση της καριέρας του με σπουδαίο βιογραφικό και έναν παίκτη με εξαιρετική καριέρα, αλλά προερχόμενο από κακή σεζόν και με την ομάδα που ήταν να πληρώνει για να τον… ξεφορτωθεί. Κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν απ’ τον Παναθηναϊκό προηγούμενων ετών.
Αντίθετα, οι παίκτες που πήρε το Τριφύλλι, αν είχαν πάρει κατεύθυνση προς λιμάνι μεριά, με υπνόσακους στο αεροδρόμιο θα την έβγαζαν. Απλά πάντα μπαίνει ο αστερίσκος των ετών χωρίς το βαρύτιμο τρόπαιο και φυσικά της κακής αρχής στο πρωτάθλημα. Απλά μια νίκη με την Καλλιθέα αν είχε έρθει, τώρα θα μιλούσαμε διαφορετικά. Δε φταίει κανείς στην ομάδα φυσικά, μόνη της τα έκανε… ρόιδο.
Πραγματικά έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός έμπαινε στην κουβέντα για τα 2-3 καλύτερα ρόστερ της χώρας. Ταπεινή μας άποψη πως με τις λύσεις που υπάρχουν πλέον και την ποιότητα βασικών μονάδων, το Τριφύλλι έχει το καλύτερο υλικό στη χώρα.
Ασφαλώς αυτό δεν το κάνει και την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι μεγάλη από το ένα στο άλλο. Και στο τέλος θα μετρήσει το δεύτερο. Όμως, πάντα είναι πιο εύκολος και πιο ήρεμος ο δρόμος για να πετύχεις τη δημιουργία μιας καλής ομάδας, όταν διαθέτεις τέτοιες μονάδες και λύσεις.
Το τέλειο ασφαλώς και δεν έχει επιτευχθεί… Μέχρι τώρα. Ένας ποδοσφαιριστής όπως ο Κορέα, με ικανότητα να παίξει σε κάθε θέση μεσοεπιθετικά, σου αλλάζει τις ισορροπίες. Γιατί καλοί-χρυσοί οι ταχυδυναμικοί, όμως αν δεν την… χαϊδεύεις κιόλας, περιορίζεσαι. Ο Αργεντινός είναι άλλο επίπεδο ποδοσφαιριστή. Εδώ που φτάσαμε, το πιθανότερο είναι να μη γίνει κάτι. Απλά τον αναφέρουμε ως παράδειγμα που πραγματικά θα σου άγγιζε το τέλειο, κυρίως γιατί καλύπτει παραπάνω από μία ανάγκη σου. Με ποιότητα που σε εκτοξεύει.
Ήδη βέβαια, η ομάδα έχει λύσεις που εύκολα μπαίνουν στη συζήτηση ως το top στην Ελλάδα. Αυτό αρκεί για να φανερώσει πολλά. Όμως απ’ τη στιγμή που έχεις κάνει τόσο ωραίο τραπέζι, από το ορεκτικό μέχρι τα κυρίως, δε θα ήταν ιδεατό να «δέσει» και με ένα επιδόρπιο επιπέδου; Για να μη σου μείνει η γεύση του ψητού στο στόμα και συγχρόνως μην την βγάλεις με σιμιγδαλένιο χαλβά.
Προσοχή όμως, για να μην μπερδευόμαστε. Αν δε γίνει μεταγραφή και μείνει ο Παναθηναϊκός με τον Σπόραρ, θεωρούμε πως δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε και αρμόζει με το σύνολο των ποιοτικών της χαρακτηριστικών στην ενίσχυση. Αλλά δε φταίει ο Σλοβένος. Το ανάθεμα το έχουμε εύκολο, αλλά με αυτή τη λογική κινδυνεύει να «καεί» τελείως μια λύση που είναι πολύ πιθανό να τη χρειαστείς στην πορεία της σεζόν.
Στο κάτω-κάτω ο Σπόραρ δεν πήρε τα λεφτά για την αγορά του απ’ τα ταμεία της ΠΑΕ, του τα έδωσαν. Δεν έβαλε νονούς της νύχτας να απειλήσουν για να πάρει το συμβόλαιο που πήρε. Και μια μεγάλη αλήθεια, είναι πως ο Παναθηναϊκός δείχνει δύσκολος στο να αποχωριστεί παίκτες που δεν υπολογίζονται.
Αυτό δεν είναι ευθύνη κανενός Σπόραρ. Αν εμείς θέλουμε τον Κορέα, τον Ιαπωνία ή τον Ινδονησία, δεν έχει καμία σημασία. Φτάνει λοιπόν με τον Σλοβένο, γιατί σχεδόν έχει γίνει στοχοποίησή του, στη λογική πως ο κόσμος στο μυαλό του τον βλέπει ως αυτόν που ευθύνεται και δεν βλέπει παίκτες επιπέδου Κορέα στην ομάδα του. Κάτι που σαφώς δεν ισχύει.
Υ.Γ. Το να μην είναι στην ευρωπαϊκή λίστα οι Μάγκνουσον και Πάλμερ-Μπράουν, δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς απ’ τον προπονητή. Απ’ τη στιγμή που ιατρικός λόγος δεν υπάρχει για κανέναν.
Υ.Γ.1: Μην «καίμε» παίκτες επειδή είμαστε της λογικής «καινούργιο κοσκινάκι μου». Ποδόσφαιρο είναι, όχι ποδοσφαιράκι στο PS να παίζουν μπάλα τα στατιστικά και μόνο.
Υ.Γ.2: Ακόμη και να μη γίνει άλλη κίνηση μέχρι 11 του μήνα, οι επόμενες μεταγραφικές περίοδοι μπορούν επιτέλους να γίνουν το διάστημα που θα ενισχύσεις με τεράστια ποιότητα συγκεκριμένη θέση που παίρνει βελτίωση. Αλλάζοντας ελάχιστα τη δομή σου. Άλλωστε το ρόστερ όπως διαμορφώνεται, έχει την ποιότητα να «κουμπώσει» με διάφορα ποδοσφαιρικά στυλ.
