Καλύτερος ο Άγιαξ, ποιοτικότερος ο Άγιαξ, πολύ βαριά φανέλα ο Άγιαξ, θα έχει τα πάντα υπέρ του ο Άγιαξ. Δε διαφωνούμε πουθενά, σωστά όλα αυτά. Ίσως όμως να τα παραλέμε λιγάκι αναφορικά με την ομάδα που είδαμε στο πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό. Απ’ την άλλη, δε γίνεται να… πανηγυρίζουμε κιόλας επειδή έχασε το Τριφύλλι αλλά στάθηκε επάξια σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Το ζητούμενο είναι η πρόκριση πάντα, όχι τα εύσημα στην αποτυχία.
Παρά την ποιότητά του, ο Άγιαξ είναι ξανά στη διαδικασία επανέναρξης του γνωστού και δοκιμασμένου επί δεκαετίες project. Ανάδειξη ταλέντων, χρησιμοποίηση νέων παιδιών χωρίς να ενδιαφέρει κανέναν αν θα... φάνε τα «μούτρα» τους ποδοσφαιρικά. Με
μαθηματική ακρίβεια γνωρίζουν πως σε 2-3 χρόνια από τώρα, θα παραμιλά η Ευρώπη με το ποδόσφαιρο που θα παρουσιάζουν και θα κοστίζει ο καθένας μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Για τον Παναθηναϊκό βέβαια, μικρή σημασία έχουν αυτά. Το σήμερα τον ενδιαφέρει και κατά συνέπεια αυτή η διαδικασία του Άγιαξ έπρεπε να δουλεύει υπέρ των Πράσινων. Έτσι θα ήταν αν δεν υπήρχε ο Φραντσέσκο Φαριόλι στον πάγκο των Ολλανδών. Μέσα σε όλη την γκαντεμιά που έχει να αντιμετωπίσει ο Αλόνσο από τότε που ανέλαβε την ομάδα, του «έκατσε» μέχρι κι αυτό.
Σε αυτή τη διαδικασία της εξέλιξης, συνήθως ο Άγιαξ έχει κάποιον Ολλανδό. Με προπονητή έναν… Φαν κάτι λοιπόν, τα πάντα θα ήταν διαφορετικά. Γιατί θα επέμενε στη γενική φιλοσοφία του ποδοσφαίρου της χώρας, το οποίο κι έχει διδάξει ο Άγιαξ φυσικά. Δηλαδή η λογική του δεν ασχολούμαι και τόσο με τον αντίπαλο, κοιτάω τον εαυτό μου, παίζει με τον ίδιο τρόπο ανεξάρτητα από εποχές, συνθήκες και απαιτήσεις αγώνα. Επιθετικά στο φουλ, χωρίς σκοπιμότητες, υπηρετώντας το πατροπαράδοτο ποδόσφαιρο της σχολής Άγιαξ.
Η παρουσία του Φαριόλι τα άλλαξε όλα αυτά. Πηγαίνοντας τους Ολλανδούς στο άλλο άκρο. Γι’ αυτό και όπως είδατε, τον επικρίνουν παρά τη νίκη του στο ΟΑΚΑ. Γιατί έπαιξε σχεδόν φοβικά στο δεύτερο μέρος, γιατί έκανε παιχνίδι σκοπιμότητας, γιατί δεν ανέβασε ψηλά τις γραμμές και πάει λέγοντας. Από παλαιμάχους μέχρι δημοσιογράφους τα ίδια επιχειρήματα.
Πάλι λέμε πως εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο Παναθηναϊκός. Εκεί λοιπόν, ακριβώς αυτή η φιλοσοφία του Ιταλού προπονητή που μετατρέπει τον Άγιαξ σε ομάδα σκοπιμότητας για το αποτέλεσμα, είναι μεγάλο… αγκάθι για το Τριφύλλι. Ο Φαριόλι «διάβασε» σούπερ τους Πράσινους και φάνηκε στο παιχνίδι του. Δε δίστασε να χρησιμοποιήσει τακτικές που βλέπουμε από μικρότερες ελληνικές ομάδες όταν αντιμετωπίζουν το Τριφύλλι, με σκοπιμότητα, καθυστερήσεις, για να σπάει ο ρυθμός.
Θα έλεγε κανείς πως έδειξε να υπολογίζει τον Παναθηναϊκό ή και να τον φοβάται, σχεδόν υπέρμετρα. Μόνο που όταν αυτό συμβαίνει τη στιγμή που έχεις ανώτερη ποιοτικά ομάδα και αυτό που χρειάζεται είναι να ακυρώσεις τη νεανική αφέλειά της σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, τότε δύσκολα δε θα σου βγει σε καλό. Ή σε κακό, μια και μιλάμε απ’ την πλευρά του Παναθηναϊκού πάντα.
Ένας Άγιαξ κανονικής νοοτροπίας και φιλοσοφίας, μακροπρόθεσμα ίσως να είχε καλύτερα αποτελέσματα σε επίπεδο εξέλιξης και ανάδειξης ταλέντου. Τώρα ίσως να αποτύχει στο τέλος γιατί αλλάζει εντελώς τη λογική και τη φιλοσοφία που είναι στο dna του. Όμως στο άμεσο αποτέλεσμα, δηλαδή τα ματς με τον Παναθηναϊκό, δεν εξυπηρετεί τους Πράσινους αυτή η διαδικασία.
Μακάρι αυτό να αλλάξει στο Άμστερνταμ και να προσπαθήσουν οι Ολλανδοί να παίξουν φουλ επιθετικά όπως ξέρουν και τους αρέσει διαχρονικά. Δε νομίζουμε να συμβεί όμως και γι’ αυτό ευθύνεται ο προπονητής του.
Πάντα για να πετύχεις κάτι σπουδαίο απέναντι σε ιστορικά κλαμπ όπως είναι οι Ολλανδοί, πρέπει να έχεις και υποτίμηση απ’ τον αντίπαλο. Εδώ μιλάμε για… υπερτίμηση, άρα το επίπεδο δυσκολίας πέρα απ’ την ίδια την ήττα στο ΟΑΚΑ, είναι τεράστιο. Τα υπόλοιπα στο χορτάρι, όπου ελπίζουμε να δούμε κάποια πρόσωπα που θα αλλάξουν τα δεδομένα, όπως ο Ιωαννίδης, ο Μαξίμοβιτς και ό,τι άλλο επιλέξει ο Αλόνσο. Ειδικά ο Σέρβος είναι ο μόνος χαφ που έχει ταχύτητα στη μεσαία γραμμή, στοιχείο που απέναντι στον Άγιαξ χρειάζεται όπως φάνηκε. Βέβαια και τον Αράο που είδαμε στο ΟΑΚΑ, τί κάνεις; Τον βγάζεις απ’ τα χαφ;
Δεν τον βγάζεις…
Υ.Γ. Τα 35.000 εισιτήρια σε 35 ώρες που πουλήθηκαν για το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», είναι ένα επίτευγμα που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη το μέγεθός του. Όπως συμβαίνει πάντα σε κάτι κολοσσιαίο την ώρα που εξελίσσεται.
