Ο Ηρακλής ως σύλλογος πέρασε πολλά. Δύσκολα. Βίωσε εξωαγωνιστικούς υποβιβασμούς, restart που έμειναν… στη μέση και πολλές ακόμα δύσκολες καταστάσεις. Υπήρξαν και στιγμές που ενδεχομένως να πλήρωσε δικά του λάθη. Να προδόθηκε από δικά του πρόσωπα. Ποτέ του όμως δεν έπαψε να θυμίζει σε όλους το πόσο μεγάλη ομάδα είναι. Γιατί εκτός από τους τίτλους, μεγάλη ομάδα σε κάνει η προσήλωση, η αγνή αγάπη, η πίστη ενός κόσμου, ακόμα και αν η ομάδα σου αγωνίζεται στη Β’ τη Γ’, τη Δ’ Εθνική ή την Α2 σε μπάσκετ και βόλεϊ. Αυτό το απέδειξε περίτρανα ο Ηρακλής όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί με ελάχιστες εξαιρέσεις από την εποχή του Μυτιληναίου και έπειτα ο φίλαθλος του Ηρακλή έγινε νομικός, οικονομολόγος, λογιστής και πολλά ακόμα επαγγέλματα, αφήνοντας στην άκρη την ιδιότητα του φιλάθλου.
Και όλα αυτά όχι με τη θέλησή του.
Επειδή όμως η ιστορία γράφεται σε παρόντα χρόνο, η εποχή Μονεμβασιώτη που αρχίζει και επίσημα από την Τρίτη, είναι τέτοια που μπορεί να αλλάξει την ιστορία όλου του συλλόγου. Μετά από πολλά χρόνια, δικαίως ο Ηρακληδέας μπορεί να αισθάνεται και πάλι πως ήρθε η ώρα να επιστρέψει στον παλμό της κερκίδας και στη λαχτάρα του αγώνα. Χωρίς τίποτα άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού του. Γιατί τόσα χρόνια το αγωνιστικό περνούσε σε δεύτερη μοίρα.
Η ισχυρή οικονομική επιφάνεια του Παναγιώτη Μονεμβασιώτη δημιουργεί όχι απλώς ελπίδα, αλλά προσμονή και λαχτάρα για καλύτερες ημέρες. Πλέον αυτό που χρειάζεται απ’ όλους είναι συσπείρωση, θετική αύρα και στήριξη στη νέα προσπάθεια. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει συνάψει κανείς. Για αρχή απαιτείται το πρώτο και κύριο βήμα, να επιστρέψει η ομάδα στη Super League. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Σε ό,τι αφορά τον Παναγιώτη Μονεμβασιώτη είναι βέβαιο πως γνωρίζει καλά τη δυναμική της ομάδας που πλέον ηγείται και αυτή τη στιγμή αποτελεί το πρόσωπο της ελπίδας και το «όχημα» της δικαίωσης για ολόκληρο τον σύλλογο.
Το… μπλε «ηφαίστειο» έχει ζεσταθεί για τα καλά και το μόνο σίγουρο είναι πως το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από έναν ισχυρό Ηρακλή.
