Αγώνας με μόνο 1.000 άτομα στη Λεωφόρο, στο πρώτο φιλικό στην Αθήνα. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, είναι τέτοιο το κλίμα που κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Τα συναισθήματα που επικρατούν στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού είναι η οργή, η αμφιβολία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, το αίσθημα της κοροϊδίας, η απόλυτη απογοήτευση. Αυτή η κατάσταση αρνητισμού και η απουσία ελπίδας, αφορά τη διοίκηση. Δε θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά όταν 15 Ιουλίου ακόμη δεν έχει γίνει μεταγραφή πλην των δύο που ήρθαν νωρίς (Μαξίμοβιτς, Μπάλντοκ).
Το έχουμε αναφέρει ξανά, η προσπάθεια για Σάρι που έμεινε προσπάθεια, τα λεφτά για μπάτζετ που είναι μια φήμη μέχρι τώρα, οι μεταγραφές που θα γίνουν κι ακόμη δεν έχουν γίνει, το από βδομάδα σε βδομάδα, πλέον έχουν περάσει στην κατηγορία ανεκδότου. Τα αναφέρουν ως… πικρά αστεία οι Παναθηναϊκοί μεταξύ τους. Κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο απ’ την οργή. Το θα έρθουν για την προετοιμασία που έγινε θα έρθουν για τα πρώτα ευρωπαϊκά ματς, μετατράπηκε στο… θα έρθουν σκέτο και στο βασικό στάδιο δουλειάς μιας ομάδας με πολλές ελλείψεις. Στοιχείο που δυσκολεύει τον προπονητή φυσικά. Εκείνον που πρέπει σε μικρό χρονικό διάστημα να περάσει τη φιλοσοφία του.
Στον Ντιέγκο Αλόνσο εν μέσω όλου αυτού του αρνητισμού που υπάρχει στην Παναθηναϊκή ατμόσφαιρα, μπορεί κανείς να διαπιστώσει κάτι θετικό. Το μοναδικό σε αυτή τη χρονική στιγμή, γιατί αύριο μεθαύριο ίσως αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Ο Ουρουγουανός με τη στάση του, με τα λόγια του, με τον τρόπο που έχει κερδίσει τους παίκτες – όπως φανερώνουν οι δηλώσεις τους – αλλά και με την αγωνιστική φιλοσοφία που έδειξε η ομάδα στο φιλικό με την ΑΕΚ Λάρνακας, έχει θετικό αντίκτυπο στον κόσμο. Τον ίδιο κόσμο που τα βλέπει σχεδόν όλα αρνητικά.
Ακόμη και ένα τόσο πρόωρο συμπέρασμα, δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση. Ο Αλόνσο να θυμίσουμε είναι αυτός που ανέλαβε αφού για εβδομάδες ο κόσμος περίμενε τον Σάρι. Άρα αυτόματα ο Ουρουγουανός είχε μειονέκτημα το οποίο δεν ήταν ευθύνη του αλλά το φορτώθηκε. Το προφίλ του, η παρουσία του, ο χαρακτήρας που δείχνει, η θετικότητά του, η όρεξή του, αλλά και το πλάνο που έχει αναλύσει για την ομάδα, κάνουν… γκελ στον κόσμο. Στο Παναθηναϊκό σήμερα αυτό το λες και μίνι θαύμα.
Εδώ όμως ερχόμαστε και στο βασικό ζητούμενο πλέον. Ο αρνητισμός δεν μπορεί να βοηθήσει ποτέ κανέναν. Για να φύγει απ’ τον Παναθηναϊκό ως ένα βαθμό έστω, πρέπει να έχουμε πράξεις και όχι… θα και θα. Άρα, το… ψεγάδι θετικότητας γύρω απ’ τον Αλόνσο επιβάλλεται να το δει η ίδια η διοίκηση ως ευκαιρία. Να επενδύσει σε αυτό. Έμπρακτα να στηρίξει τον προπονητή, αυτόν που η ίδια διάλεξε για να την… ξελασπώσει. Τόσο την ίδια όσο και την ομάδα το οποίο είναι και το βασικότερο.
Η εύλογη σκέψη που κάνει ο καθένας, όσο καφενειακή κι αν ακούγεται δεν μπορεί να θεωρηθεί και υπερβολικη: Δηλαδή αν είχε έρθει ο Σάρι τελικά, θα είχαμε φτάσει μέσα Ιουλίου με μηδέν μεταγραφές (οι δύο είχαν γίνει ήδη) πριν έρθει προπονητής); Έμπρακτη στήριξη στον προπονητή λοιπόν. Με το επίπεδο που αξίζει για την ενίσχυση της δουλειάς του. Με την ποιότητα που αρμόζει στις φιλοδοξίες που πρέπει να έχει ο Παναθηναϊκός του Αλόνσο.
Αυτό που θέλει να παρουσιάσει, είναι δύσκολο και θέλει χρόνο. Όμως είναι υπερβολικά θελκτικό. «Δένοντάς» το με παικταράδες, θα ενισχύσεις τον άνθρωπο που καλείται να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος στο ποδόσφαιρο είναι ένας οργανισμός που ο τεχνικός του πρέπει να είναι περισσότερα από καλός κι εργατικός προπονητής. Καλύπτει ανάγκες οι οποίες έπρεπε να καλυφθούν διαφορετικά, αλλά δε γίνεται εδώ και χρόνια. Οπότε τουλάχιστον ας του δοθούν τα εχέγγυα.
Ο προπονητής δεν είναι… ανακούφιση για να «δείξουμε» κάποιον ως φταίχτη στην αποτυχία. Είναι η… αιχμή του δόρατος όλης της προσπάθειας. Σε ένα «πόλεμο» με ισχυρούς αντιπάλους και με έναν λαό που δεν πείθεται να γυρίσει το βλέμμα του να κοιτάξει την ομάδα. Μόνο μια φωνή θα τον κάνει να ακούσει έστω. Αυτή του Ντιέγκο Αλόνσο. Και είναι υπερβολικά αισιόδοξη η αντιμετώπισή του που έρχεται έστω δειλά-δειλά, γιατί προφανώς είναι πολύ νωρίς ακόμη.
Αν ο Ουρουγουανός «δέσει» με παίκτες που θα είναι θετικά επιδραστικοί, τότε ίσως να υπάρξει το πρώτο ψεγάδι ελπίδας έστω. Γιατί ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι σημαντικό: Ο κόσμος μέσα στην οργή, την απογοήτευση, την απόλυτη δυσπιστία του, «διψά» για ελπίδα. Μόνο το αγωνιστικό τμήμα μπορεί να του τη δώσει. Για να γίνει αυτό πρέπει να φροντίσει η διοίκηση φυσικά, κάνοντας αυτά που φημολογείται πως έχει όρεξη να κάνει. Καιρός να αρχίσουμε να τα βλέπουμε όμως. Χρόνος δεν υπάρχει… λέγαμε πριν εβδομάδες. Φανταστείτε τώρα σε τί κατάσταση είναι ο οργανισμός.
