Τα πάντα στην ζωή και στον αθλητισμό, χρειάζονται ρεαλισμό. Ούτε υπεραισιοδοξία, ούτε υπερβολικό αρνητισμό. Φυσικά στην Ελλάδα βρισκόμαστε και τα δύο άκρα υπερισχύουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως συμβαίνει εντελώς άδικα. Απλά είναι στο χαρακτήρα του καθενός τί θα επιλέξει την κάθε στιγμή. Σε κάθε περίπτωση όμως, την ώρα που τίποτα δεν είναι εύκολο και απλό, καλό είναι να υπερισχύει ο ρεαλισμός.
Προφανώς και δεν κάνουμε μάθημα σε κανέναν. Απλά το θέμα του προπονητή… άδειασε ψυχολογικά τον κόσμο. Δεν εννοούμε το αποτέλεσμα, εννοούμε κυρίως την αναμονή, το περίμενε, το σήμερα, αύριο, τέλος εβδομάδας, αρχές της άλλης και πάει λέγοντας. Να πούμε τα αυτονόητα δεν υπάρχει λόγος. Προφανώς και έγινε μεγάλη προσπάθεια για τον Μαουρίτσιο Σάρι, προφανώς και καλώς έγινε, προφανώς και έπρεπε να ξοδευτεί ένα τσουβάλι λεφτά όπως ανέφεραν όλοι όσοι είχαν πληροφορίες για την υπόθεση. Από Ελλάδα και Ιταλία.
Ο Σάρι, όμως, δεν ήρθε. Ιστορία δεν γράφεται με το ποιον ήθελες και δεν ήρθε, αλλά με το ποιος ήρθε. Οπότε το όνομα του Ιταλού θα μας επιτρέψετε να το διαγράψουμε απ’ τη μνήμη μας. Δεν βοηθά σε τίποτα απ’ όποια πλευρά κι αν το σκεφτόμαστε. Η επόμενη λύση που προκρίθηκε, ήταν ο Ντιέγκο Αλόνσο.
Ήταν δύο μήνες στη Σεβίλλη. Για να τον πάρουν εκεί, κάτι θα είδαν, κάτι θα ξέρουν. Δεν πέτυχε, πράγμα όχι περίεργο για οποιοδήποτε προπονητή σε οποιαδήποτε ομάδα. Αυτό δεν τον καθιστά κακό προπονητή προφανώς. Ούτε τον καθιστά υπερπροπονητάρα η επιτυχία του στο Μεξικό. Το μεγαλύτερο παράσημο που εμείς θα μπορούσαμε να βρούμε στην καριέρα του, είναι πως τον επέλεξε η Ουρουγουάη για αντικαταστάτη του μυθικού Ταβάρες. Επίσης όμως δε λέει κάτι για τον Παναθηναϊκό αυτό.
Ο κόσμος έχει μια κάποια… παγωμάρα. Δεν πέταξε και τη σκούφια του εδώ που τα λέμε και είναι δικαιολογημένο ως ένα σημείο. Προφανώς και δεν χρειαζόταν να περιμένουν Σάρι αφού άλλος Σάρι δεν υπήρχε, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς στην κλίμακα από Σάρι σε Αλόνσο υπάρχουν αρκετές διαβαθμίσεις.
Δε θα εξασφάλιζαν καμία επιτυχία επίσης. Και θα το λέμε συνέχεια αυτό, γιατί οι προπονητές δεν είναι σαν τους παίκτες. Είναι πολλά που κρίνουν την επιτυχία τους. Η φιλοδοξία τους, η όρεξη που έχουν, το πώς θα «δέσουν» με τη χώρα, με την ομάδα, πώς θα τους υποδεχτεί και πώς θα τους δει το γκρουπ των παικτών, πώς θα τους πάνε τα αποτελέσματα κυρίως στη δύσκολη περίοδο που δεδομένα θα έχουν.
Γι’ αυτό να σας πούμε την αλήθεια, μας φαίνεται χαζό να αναλυθεί ο Αλόνσο. Πρώτα απ’ όλα γιατί ήταν προπονητής κυρίως στην άλλη άκρη του πλανήτη. Στα αυτιά μας δεν ηχεί ωραία και η σύγκριση του στυλ «είναι σαν τον Αλμέιδα». Οκ. Και γιατί αυτό είναι καλό; Ο Αλμέιδα έχασε το πρωτάθλημα που ήταν στα χέρια του. Ο Αλμέιδα πήρε έναν τίτλο επειδή ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να αγωνιστεί με 20 και πλέον κρούσματα Covid. Ευτυχώς αυτά δεν τα έχει κάνει ο Αλόνσο. Οπότε μην μπαίνουμε σε τέτοιες συγκρίσεις.
Και για να μην λέμε μόνο τα αρνητικά και θεωρήσει κάποιος πως θίγουμε τον τεχνικό της ΑΕΚ. Προφανώς και ο Αλμέιδα ως προσωπικότητα από την εποχή που ήταν ποδοσφαιριστής, έχει άλλη δυναμική. Ο Αλόνσο πρέπει να μας το δείξει.
Ακόμη και ποδοσφαιρικά, άντε να καθίσει κάποιος να δει 2-3 ματς της Πατσούκα, άλλα τόσα της Μοντερέι. Έτσι θα καταλάβει πράγματα για τον προπονητή μεν, αλλά δεν θα μπορέσει να προβλέψει αν αυτά «κουμπώνουν» και θα πετύχουν ή θα αποτύχουν στον Παναθηναϊκό.
Με απλά λόγια, είναι μια επιλογή ρίσκο. Όπως θα ήταν κάθε προπονητής από τη στιγμή που δεν ανήκει στο γκρουπ των πολύ ξεχωριστών. Των «καθηγητών» του αθλήματος, των προσωπικοτήτων που εκπέμπουν ενέργεια η οποία από μόνη της αρκεί για να φέρει αποτελέσματα. Τέτοιο θα θέλαμε κι εμείς, όμως δεν γίνεται όπως αποδείχθηκε. Οπότε τώρα δεν χρειάζεται ούτε κλάψα, ούτε και αδικαιολόγητη ανύψωση του Αλόνσο. Αν είναι ωραίος τύπος, με ωραία εμφάνιση και ντύνεται καλά, δεν αποτελεί πόντο υπέρ του. Ο Σάρι για παράδειγμα είναι ένας φανατικός καπνιστής που δε γουστάρει να ντύνεται καλά και έχει διαρκώς μια… ξινίλα στα μούτρα. Είναι όμως και προπονητάρα. Άρα μην μπλέκουμε ανούσια πράγματα ως προς τον άνθρωπο Ντιέγκο Αλόνσο όταν μας ενδιαφέρει ο προπονητής.
Για να μην το κουράζουμε, το θέμα δεν είναι ο Αλόνσο. Ούτε το πώς τον αντιμετωπίζει ο κόσμος. Αυτά και τα δύο πρέπει να ήταν αναμενόμενα στην ομάδα. Η πίκρα της αποτυχίας δε θα επέτρεπε στον κόσμο να είναι απόλυτα θετικός σε οποιονδήποτε… μη επιπέδου Σάρι. Η ΠΑΕ και ο Παπαδημητρίου προσωπικά που επέλεξε τον Ουρουγουανό, επιβάλλεται να είναι έτοιμοι για να περιβάλλουν τον προπονητή με τη δέουσα στήριξη. Έμπρακτα και όχι στα λόγια.
Είμαστε σίγουροι πως ο 49χρονος έχει φιλοδοξία. Θέλει να πετύχει, είναι «διψασμένος». Δεν είναι ο προπονητής που έρχεται για τα λεφτά. Αυτό όμως, δεν πρέπει να τον μετατρέψει άλλοθι για κανέναν και για κανένα λόγο. Στο κάδρο των ευθυνών που ελπίζουμε να μην προκύψουν στο προσεχές μέλλον, δε θα είναι ο Αλόνσο. Στον Ουρουγουανό πρέπει να πιστωθεί ένα διάστημα προσαρμογής. Είναι θετικό γι’ αυτόν πως δεν ξέρει την ελληνική πραγματικότητα, δεν ξέρει τι έχει προηγηθεί στον απόλυτο βαθμό.
Απλά ο Ντιέγκο Αλόνσο δεν είναι κι αυτός που αυτόματα θα φέρει την ηρεμία σε όλο τον οργανισμό. Χωρίς να φταίει γι’ αυτό ξαναλέμε. Η ευθύνη είναι του Παναθηναϊκού. Σε κάθε περίπτωση! Ακόμη κι αν βγει… Φάμπρι (προφανώς και δε θα συμβεί αυτό) ο Παναθηναϊκός θα φταίει.
Οι «πράσινοι» είναι δύσκολος οργανισμός. Ειδικά αυτή την εποχή που τίποτα δεν είναι εύκολο. Ο Ντιέγκο Αλόνσο αποτελεί την επιλογή της ΠΑΕ και του τεχνικού διευθυντή. Αποτελεί την επιλογή της διοίκησης, γιατί κανείς δεν βάζει το μαχαίρι στο λαιμό κανενός για να υπογράψει κανέναν. Ευθύνη και υποχρέωσή τους, να τον στηρίξουν ποδοσφαιρικά. Μέχρι εκεί που δεν πάει.
Ακόμη και οικονομικά, για μεγάλο μπάτζετ γίνεται λόγος, στον Σάρι όντως τα εκατομμύρια ήταν πάρα πολλά. Άρα λεφτά… υπάρχουν για να το πούμε απλά. Ας χρησιμοποιηθούν ως βασικό εχέγγυο για τον Αλόνσο. Πόσες μεταγραφές θα θελήσει να κάνει; Ας είναι όλες τους… άλλου επιπέδου. Ας είναι οι παίκτες στο level που θα μας σοκάρει το γεγονός πως ήρθαν στην Ελλάδα. Κάτι που τελικά δεν έγινε με τον προπονητή.