Είναι ηλίθιο να πρέπει να εκφράσουν οι πάντες τη στήριξή τους για κάτι αυτονόητο. Απειλήθηκε η οικογένεια ενός ανθρώπου. Την ψυχική του κατάσταση μπορεί να φανταστεί κανείς αν απλά βάλει στο μυαλό του το ενδεχόμενο να συνέβαινε στον ίδιο. Ειδικά όταν υπάρχει σε ένα χώρο που συνήθως όσοι απειλούν, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν απ’ τον ηρωισμό ενός πατέρα, ενός συζύγου, ενός γιου.
Δε βάζουμε καν το όνομα αυτού που απειλήθηκε, δεν προσθέτουμε δίπλα καμία ιδιότητα. Εκ των πραγμάτων απέναντι σε κάθε τέτοια μορφή εκφοβισμού, με απειλές για μέλη οικογένειας και σωματικής ακεραιότητας. Τελεία και παύλα.
Φτάνουμε τώρα στη σφαιρική υπόθεση της ιδιότητας. Οι διαιτητές κάνουν αποχή. Καλά κάνουν αν θεωρούν πως αυτό θα λύσει κάποιο απ’ τα προβλήματά τους ως κλάδο. Βέβαια θα ήταν πιο αποτελεσματικό να ζητήσουν να «ανοίξουν» τηλέφωνα, να καταθέσουν κάθε μορφής εκβιασμό που ίσως να έχουν δεχτεί όσοι έχουν δεχτεί, να μιλήσουν ανοιχτά στη δικαιοσύνη για τα βιώματά τους. Αναλύοντας ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο και το πως οι ίδιοι επιβίωσαν και θέλουν να υπάρχουν σε έναν τέτοιο χώρο.
Στη ζωή υπάρχει μια άποψη που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους: Για κάθε κακό που έχει παγιωθεί ουσιαστικά, φταίει ο πρώτος που το ανέχτηκε. Ο Παπαπέτρου και μπράβο του, δέχτηκε απειλές και πήγε στις αρχές. Για να σηκωθεί όλη αυτή η σκόνη. Μόνο σε αυτόν έχει συμβεί; Μόνο αυτός θέλησε να το καταγγείλει πριν γίνουν πράξη οι απειλές και καθόμαστε ως κοινωνία και πάλι να κλαίμε για το κακό που μας βρήκε;
Θα θέλαμε όμως κι άλλες καταγγελίες. Θα θέλαμε να δούμε τους διαιτητές να καταγγέλλουν πρώην ή νυν συναδέρφους τους που τους βγάζουν στα… κάγκελα. Με τρόπο ο οποίος έρχεται να προστεθεί στην όποια «πολιτική» επιστρατεύει ο καθένας για να διαφυλάξει όπως νομίζει τα συμφέροντά του.
Θα θέλαμε να δούμε τους διαιτητές να καταγγέλλουν τους συναδέρφους τους, οι οποίοι χαλούν την εικόνα του κλάδου τους. Το ίδιο να κάνουν και οι δημοσιογράφοι αν δουν κάποιον διεφθαρμένο στον δικό τους κλάδο, οι οδηγοί ταξί για κάθε δικό τους συνάδερφο που «κλέβει» τουρίστες και πάει λέγοντας.
Η απαίτηση κάποιων να μην τους σφυρίζουν ποτέ έστω στο 50-50, η λογική τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας, υπήρξε για τόσα πολλά χρόνια με την ανοχή και τη συνενοχή θα μας επιτρέψετε να πούμε, πολλών ανθρώπων. Προφανώς μέσα σε αυτούς, όπως λέει η λογική τουλάχιστον, ήταν και διαιτητές. Εκείνους γιατί κανείς δεν τους κατήγγειλε;
Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα, έχει υποστεί τα πάνδεινα εδώ και τόσα χρόνια. Δεν του δινόταν όμως το δικαίωμα να πει «απέχω» και να είναι όλα καλά. Ούτε φυσικά θα τον χειροκροτούσαν όπως σωστά συμβαίνει τώρα με τη συσπείρωση των διαιτητών για το τραγικό φαινόμενο που κατήγγειλε ο Παπαπέτρου.
Χωρίς να το θέλουν, οι διαιτητές επέτρεψαν να φτάσουμε στο σημείο που είμαστε. Δεχόμενοι μέσω της σιωπής τους, διαιτητές οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για ιστορικές «σφαγές» να έχουν σφυρίχτρα και μια βδομάδα μετά σα να μη συνέβη τίποτα. Ακολουθώντας πολλές φορές τα χνάρια τους, για να «χτίσουν» καριέρα, να είναι στους πίνακες, να ορίζονται συχνά και έτσι να έχουν τα όποια οφέλη αυτής της διαδικασίας.
Το αυγό του φιδιού αν το αφήσεις να εκκολαφθεί, φτάνει η στιγμή που γίνεται απειλητικό προς όλους. Μια τέτοια διαδικασία βιώνουμε σε πολλούς τομείς του ποδοσφαίρου μας. Διαιτησία, αθλητική βία, αστυνομική κατάχρηση εξουσίας, απειλές κλάδων χωρίς την παραμικρή συνέπεια για τους υπαίτιους.
Καμία μορφή απειλών δεν γίνεται αποδεκτή. Αλλά ας κοιτάξουν όλοι το γιατί φτάσαμε ως εδώ και ποια διαδικασία δίνει το δικαίωμα σε κάποιους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, να συνεχίζουν αυτό το φαινόμενο. Κι ελάτε επίσης να μας πείτε πως ο Παπαπέτρου είναι ο μόνος που εδώ και πολλά χρόνια έχει δεχτεί τέτοιες απειλές. Οι άλλες γιατί δεν καταγγέλθηκαν; Ήταν τόσο δυνατοί χαρακτήρες όσοι τις δέχτηκαν και δεν… χαμπάριασαν; Μήπως έπιασαν τόπο οι όποιες απειλές και αυτό χωρίς εμείς να το ξέρουμε βγήκε στον τρόπο που σφύριξε κάποιος ή κάποιοι διαιτητές;
Ερωτήματα που ειδικά όσους έχουν ακόμη τα ράμματα και τις ουλές απ’ τα τόσα και τόσα χειρουργεία -βλέπε Παναθηναϊκός- δε γίνεται να μην τους βασανίζουν. Ούτε θα μπούμε σε καφενειακές συζητήσεις σιγουριάς για το ποιος φταίει, ποιος έκανε αυτό, ποιος κέρδισε εκείνο. Ποδόσφαιρο όλοι βλέπουμε. Τις φάσεις μπορεί να τις αναλύει ο καθένας ανάλογα με το σε ποια πλευρά γέρνει. Η ουσία και η σούμα των κεκτημένων μέσω αυτής της διαδικασίας, είναι προφανής και δεν μπορεί να αλλάζει ανάλογα τα χρώματα στα οποία πιστεύει ο καθένας.
Καλά κάνουν οι διαιτητές και προχωρούν σε αποχή. Θα αλλάξει κάτι; Θα πάψουν τα φαινόμενα αυτά; Δεν είμαστε αισιόδοξοι. Θα κάνουν οι ίδιοι οι διαιτητές την αυτοκριτική τους για να δουν πως έφτασαν ως εδώ, να βλέπουν μια ολόκληρη κοινωνία ανακουφισμένη που υπάρχει το VAR και έρχονται ξένοι συνάδερφοί τους; Ούτε σε αυτό αισιοδοξούμε.
Στην Ελλάδα το φαινόμενο αυτό θα συνεχίζεται. Ο Παναθηναϊκός έχει γίνει πλέον συνήθεια να είναι στο ρόλο του θύματος κατά κύριο λόγο. Να σας πούμε την αλήθεια το προτιμούμε να είναι εκεί παρά να γίνει θύτης απειλών και εκβιασμών. Από ένα σημείο και μετά, είναι ζήτημα ηθικής και όχι ποδοσφαιρικό/αθλητικό. Εδώ που ζούμε και μετά απ’ όσα έγιναν την προηγούμενη αγωνιστική, θα καταλήγουμε πως… δεν είναι πέναλτι του Ιωαννίδη. Το λένε πρώτοι-πρώτοι όσοι εκφράζουν τον Ολυμπιακό. Και μετά περιμένουμε να μην επηρεαστούν διαιτητές, να μην ζούμε σε ένα τοξικό περιβάλλον και φυσικά να μην μετρά ο Παναθηναϊκός το πόσα νυστέρια έκανε… συλλογή σε κάθε σεζόν.
