Ένα Σαββατοκύριακο θα περνούσαμε ήρεμοι, χωρίς την ένταση και τον εκνευρισμό που ενίοτε μας προκαλεί η μπάλα και εμφανίσθηκε ο καλός κύριος Γιώργος Κομίνης περίπου από το πουθενά, για να στείλει την πίεσή μας στην στρατόσφαιρα.
Δεν ήθελα και δεν θέλω και να επανέλθω στα περιστατικά μιας αναμέτρησης που μας πληγώνει όλους. Άλλωστε έχω αρθρογραφήσει πολλές φορές για εκείνο το καταραμένο παιχνίδι και έχω διαβάσει έκτοτε μερικές χιλιάδες κατάρες.
Ως εκ τούτου το πρώτο πράγμα που σήμερα νιώθω την ανάγκη να γράψω είναι: αφήστε τους betarades ήσυχους. Δεν γνωρίζω τα παιδιά, αλλά δεν μου φταίνε και σε τίποτα. Οι συνεντεύξεις τους είναι πάντα έτσι – όχι σκληρές του στιλ «σε κολλάω στον τοίχο», αλλά φαινομενικά χαλαρές με τρόπο που οδηγούν τον συνεντευξιαζόμενο να ανοιχτεί και να πει πράγματα τα οποία συνήθως δεν λέει. Κατά την γνώμη μου κάνουν την δουλειά καλά, έχουν δημιουργήσει ένα επιτυχημένο brand από το πουθενά, μόνοι τους και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι εν προκειμένω λειτούργησαν ως «πλυντήριο» για τον Κομίνη. Επειδή έχω βαρεθεί να εισπράττω ψόφους, με εξοργίζει διπλά όταν βλέπω να συμβαίνει σε άλλους. Ειδικά χωρίς λόγο – όχι ότι υπάρχει ποτέ πραγματικός λόγος για να ευχηθείς σε κάποιον που δεν ξέρεις αρρώστιες και πόνο.
Από εκεί και πέρα, για ποιο «πλυντήριο» μιλάμε; Ο Κομίνης με τις ανοησίες και τις ασυναρτησίες και τις δήθεν εξυπνάδες του για τον Μαουρίτσιο που πήγε να κάνει «τέχνη» εκτέθηκε, δεν ξεπλύθηκε. Επιβεβαίωσε την πλήρη ανικανότητά του να σταθεί σε παιχνίδι τέτοιας κρισιμότητας και ταυτόχρονα επιβεβαίωσε και την άποψη που μπορεί να συνοψιστεί στην φράση «ξένοι διαιτητές μέχρι να σβήσει ο ήλιος». Ήταν θλιβερός και λίγος το βράδυ του αγώνα με τις παλινωδίες του, ήταν θλιβερός και λίγος και στην συνέντευξή του.
Δεν πιστεύω έτσι κι αλλιώς ότι περιμένει κάποιος τον Κομίνη, το 2023, να του πει αν το γκολ ήταν οφσάιντ ή όχι. Όσοι πιστεύουμε ότι ήταν καθαρό, δεν αλλάξαμε άποψη. Όσοι πιστεύουν ότι δεν έπρεπε να μετρήσει, θα το πίστευαν ό,τι κι αν έλεγε ο διαιτητής – απλώς τώρα κάνουν ότι βρήκαν κάποιο επιπλέον επιχείρημα, λες και το χρειαζόταν. Και μετά υπάρχουν και όσοι θα πίστευαν ότι ακριβώς η ίδια φάση, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, είναι καθαρό γκολ ή καθαρό οφσάιντ, ανάλογα με το ποιος το πέτυχε και ποια ομάδα υποστηρίζουν – αποτελούν την πλειονότητα.
Άρα για ποιο λόγο να το συζητάμε τόσα χρόνια μετά; Τι νόημα έχει; Τι καινούργιο μας είπε για τη φάση ο Κομίνης; Ότι ο Μαουρίτσιο δεν ήταν πίσω από τον Μπάρκα, αντιθέτως τον ενοχλούσε; Υπάρχει το βίντεο, υπάρχουν τα μάτια μας, υπάρχει και η νοημοσύνη του καθενός. Αν ο Κομίνης θεωρεί ότι μπορεί να παίζει με αυτήν, τότε η δική του πιθανότατα δεν βρίσκεται και στα ύψη. Ότι ο Βραζιλιάνος πήγε να παίξει την μπάλα, επειδή …είναι Βραζιλιάνος; Αστειότητες επιεικώς – μόνο ο Μαουρίστσιο ξέρει πραγματικά τι πήγε να κάνει, οι υπόλοιποι δεν θα μάθουμε ποτέ.
Ότι στα αποδυτήρια δέχθηκε εκατοντάδες απειλητικά μηνύματα ενώ το κινητό του δεν είχε σήμα; Ασχολίαστο.
Κοιτάξτε: Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Κομίνης πέρασε πράγματι πολύ δύσκολα και το βράδυ του ματς και μετά, για πολύ καιρό. Του έκατσε η στραβή στην βάρδια του, την διαχειρίστηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, βρέθηκε στο στόχαστρο χιλιάδων ανθρώπων. Δυστυχώς και κακώς – το είπα από την αρχή, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να είναι αφορμή για απειλές και κατάρες.
Αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αποτελούν πλέον κομμάτι της μυθολογίας των δυο ομάδων και των πρωταγωνιστών τους – για τους ΠΑΟΚτσήδες το πρωτάθλημα εκείνο θα είναι πάντα κλεμμένο, για τους ΑΕΚτσήδες πανάξιο. Ας το αφήσουμε εκεί το θέμα, δεν βοηθά κανέναν να επανέλθει στην επικαιρότητα.
Και πρωτίστως δεν βοηθά τον Κομίνη. Ο οποίος ίσως είχε ανάγκη να μιλήσει. Επί της ουσίας όμως, το μόνο που πέτυχε είναι ότι αν είχε αφήσει πίσω τους τις κατάρες, τώρα θα τις ξαναβρεί στο κινητό του, έχει, δεν έχει σήμα.
