ΟΦΗ και Πανσερραϊκός. Να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Όποια ομάδα κι αν υποστηρίζει ο καθένας, δεν μπορεί παρά να χαμογελά έστω και δειλά-δειλά, βλέποντας τα παιχνίδια αυτών των δύο επαρχιακών κλαμπ. Τα οποία… τράβηξαν κουπί, επανήλθαν σε διαφορετικές στιγμές προφανώς και τώρα τα βλέπεις και τα χαίρεσαι.
Η ποδοσφαιρική ελληνική επαρχία, όπως την μάθαμε κι όπως πρέπει να τη μάθουν οι νεότερες γενιές. Αυτές που είναι μεγαλωμένες με ομάδες… φωτοβολίδες, σύνολα που παίζουν μπροστά σε άδεια καθίσματα και βλέπουν κάνα φίλαθλο μόνο αν επισκεφθούν τα γήπεδά τους μεγάλοι αντίπαλοι. Κι αυτό μόνο αν είναι στο… φιλικό περιβάλλον της ομάδας, καθώς διαφορετικά θα έχουν δικαίωμα μόνο οι κάτοχοι διαρκείας να πλησιάσουν. Δηλαδή 50 νοματαίοι κι αυτοί με το ζόρι.
Κρήτη και Σέρρες, γεμάτα γήπεδα, φανέλες με ιστορία, ομάδες με ξεχωριστή πορεία στα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα. Έδρες που αν δεν παίξεις, δε νικάς. Γιατί και οι δύο έχουν συνδυάσει την ιστορία και τον κόσμο τους, με τις καλές ομάδες που δημιούργησαν. Θυμίζοντας σε όλους τι θα πει να πηγαίνεις εκτός Αθηνών ή Θεσσαλονίκης και να ξέρεις πως αν δεν παίξεις καλά, θα χάσεις. Θα ταλαιπωρηθείς. Θα δεινοπαθήσεις γιατί κανείς δε θα σε περιμένει με… ανοιχτές αγκάλες.
Οι ομάδες που… ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, προερχόμενες από χωριά χωρίς κόσμο και χωρίς να τις γνωρίζει κανείς, είχαν ευκολότερη και την… καλή φιλοξενία. Με άκοπες επικρατήσεις αυτών που επισκέπτονταν τα γήπεδά τους, προφανώς για να μην τους… προσβάλλουν. Μέχρι να εξαφανιστούν και να μην τις ξανακούσουμε σχεδόν ποτέ. Αυτό το φαινόμενο που βασίλευσε την εποχή του σκοταδισμού στο ποδόσφαιρο.
Αφού… γλυκοχάραξε ξανά, έστω με αρκετή συννεφιά που πρέπει να φύγει για να χαρούμε τον ποδοσφαιρικό ήλιο, βλέπουμε έστω και σιγά-σιγά να επανέρχονται ποδοσφαιρικά ονόματα της επαρχίας που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Μαζί με τον ΠΑΣ Γιάννινα που είναι φυσικά μια σταθερή δύναμη, ο ΟΦΗ και ο Πανσερραϊκός έρχονται να ομορφύνουν το πρωτάθλημά μας. Για το «πακέτο» που διαθέτουν.
Είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε αυτές τις ιστορικές ομάδες να φυτοζωούν, να «σβήνουν» ανάμεσα στα οικονομικά προβλήματα και την αγωνιστική ανυπαρξία στις χαμηλές κατηγορίες. Έχοντας απλά το όνομα να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν.
Στη λίστα είναι πολλά κλαμπ ακόμη. Παναχαϊκή, Δόξα Δράμας, Καλαμάτα, Διαγόρας, φυσικά η ισχυρή ΑΕΛ κι όχι με τη μορφή που την βλέπαμε στα τελευταία της χρόνια στη «μεγάλη κατηγορία». Ένα πρωτάθλημα με ισχυρές τέτοιες επαρχιακές ομάδες, αλλάζει άρδην το σύνολο του ποδοσφαίρου στη χώρα μας.
Φανταστείτε να υπήρξε και μια σοβαρή προσπάθεια στη Super League 2. Ένα πρωτάθλημα που θα ευνοούσε την επένδυση για την επιστροφή στα… σαλόνια. Οι φετινές προσπάθειες του ΟΦΗ και του Πανσερραϊκού φέρνουν χαμόγελα. Μακάρι αυτά να γίνουν πιο πλατιά, με τον ερχομό κι άλλων εκπροσώπων της επαρχίας με ιστορία στο άθλημα, δυναμική και κόσμο. Πόσο θα ανέβει το επίπεδο δυσκολίας του πρωταθλήματος.
Ομάδες όμως, που δε θα έχουν κανενός είδους εξάρτηση από κανέναν. Ούτε θα γίνονται παιχνιδάκι επειδή έχουν ανάγκη τα λεφτά απ’ το στοίχημα ας πούμε. Αυτά τα στοιχεία της «εξάρτησης», έφεραν είτε την εξαφάνιση ιστορικών επαρχιακών κλαμπ, είτε την παρουσία τους σα… φαντάσματα στο ποδόσφαιρο, χωρίς να θυμίζουν σε τίποτα τη δόξα του παρελθόντος.
