MENU

Η σταγόνα τι είναι; Μία σταλίτσα. Μία απειροελάχιστη ποσότητα ύλης, ανίκανη να ξεδιψάσει και ένα μυρμήγκι. Κι όμως, μία σταγόνα αρκεί καμιά φορά για να κάνει ένα ολόκληρο ποτήρι να ξεχειλίσει. Αν αυτό το ποτήρι έχει συσσωρευμένη οργή και θυμό, τότε μία σταγόνα αρκεί για να προκαλέσει ακόμα και ένα ολόκληρο τσουνάμι.

Όποιος θέλει, μπορεί να εστιάσει στην σταγόνα -δικαίωμα του. Το σημαντικό είναι να μπορέσει να καταλάβει κανείς, για ποιο λόγο το ποτήρι έχει φτάσει ως το χείλος του.

Το επιμύθιο από το ξέσπασμα του Λουτσέσκου είναι δύο μόνο λεξούλες: «Αλλάξτε, το». 

Αλήθεια, υπάρχει κανείς, που δεν θέλει να αλλάξει το παραμικρό από το ελληνικό ποδόσφαιρο; Υπάρχει, έστω και ένας, που να θεωρεί ότι όλα είναι ιδανικά, τέλεια, δίκαια, αμερόληπτα; 

Αν, ναι, τότε ο Ρουμάνος είναι είναι ψεύτης και λαοπλάνος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται καμία αλλαγή, καμία διορθωτική κίνηση, καμία προσπάθεια για ισονομία και κάθαρση. Και ως προβοκάτορας και εμπρηστής, πρέπει να… τιμωρηθεί.

Αν όχι, όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε τι κάνει έναν καταρτισμένο επαγγελματία 54 ετών, με επίπεδο, σπουδές, γνώσεις, έναν κοσμοπολίτη που έχει ταξιδέψει σε όλες τις γειτονιές του κόσμου, να βγαίνει από τα ρούχα του και να αποχωρεί από το γήπεδο, σχηματίζοντας νοητές χειροπέδες στα χέρια του; 

Τι είναι αυτό που τον κάνει να φθείρεται, να χαλιέται, να τσαλακώνεται, να οργίζεται, να θυμώνει, να χαλάει την σωματική και την ψυχική του υγεία, να καταστρέφει τα ζωτικά του όργανα; 

Το παιχνίδι της «Λεωφόρου Αλεξάνδρας» ήταν η σταγόνα. Ήταν ένα αλατισμένο φαγητό σε κάποιον που ήδη έχει ανεβάσει πίεση. Μία ομάδα που αισθάνεται στο εσωτερικό της, πως δεν μπορεί να πάρει ως σφύριγμα ούτε τον πυρετό της, κέρδισε στο πρώτο ημίχρονο ενός ντέρμπι, όπου έπεφταν κορμιά 2 (ολογράφως, δύο) ολόκληρα φάουλ. Δύο!

Είδε, στο πρώτο της τετ-α-τετ με τον Γιάννη Κωνσταντέλια να δίνεται ανύπαρκτο χέρι, το οποίο ανακάλυψε μόνο ένας διαιτητής 30 μέτρα μακριά με κακό οπτικό πεδίο.

Είδε ένα οφθαλμοφανές φάουλ σε ξεκίνημα κόντρας πάνω στον Τάισον που θα επέφερε πεντακάθαρη κίτρινη κάρτα στον Γέντβαϊ, να μετατρέπεται σε «παίζεται», κλασική ευκαιρία του Παναθηναϊκού, σε κίτρινη στον Βραζιλιάνο, σε κίτρινη στον Λουτσέσκου και σε νεύρα. Σε πολλά νεύρα!

Είδε σε ένα πρώτο μέρος που ο διαιτητής άφηνε τα σκληρά μαρκαρίσματα, τον Μπάμπα να παίρνει κάρτα για μία απλή επαφή στο κέντρο του γηπέδου, που οριακά ήταν φάουλ.

Είδε πολλά μαζεμένα μικρά-μικρά σφυρίγματα έδρας, που κάνουν μία καχύποπτη ομάδα να «βράζει» από θυμό. 

Ο Πορτογάλος ρέφερι το μάζεψε, το ισορρόπησε στο δεύτερο ημίχρονα. Τα παράπονα του ΠΑΟΚ για το γκολ ισοφάρισης του Γερεμέγεφ στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων είναι περισσότερο αυτό που οι Άγγλοι λένε sour grapes. 

Ξινίλες. Νεύρα. Τσαντίλα. Θυμός. 

Ο Δικέφαλος είχε αγκαλιά μία νίκη που θα μπορούσε να αλλάξει την θεώρηση του για όλο το πρωτάθλημα και την έχασε στο 95’:05’’. Πέντε δευτερόλεπτα δεν είναι λόγος να ψέξεις έναν διαιτητή ποδοσφαίρου. Ο διαιτητής, κράτησε -αυτό που λέμε λαϊκά- την φάση.

Τα πέντε δευτερόλεπτα δεν είναι, αλλά τα πέντε εκατοστά μπορεί και να είναι. Ποιος μπορεί να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα στον Λουτσέσκου, πως ο ίδιος κανονισμός μπορεί να γίνεται ακορντεόν;

Πως μπορεί οι χειριστές του ίδιου μηχανήματος του VAR να εκτιμούν ότι το μαρκάρισμα πάνω στον Τζούρισιτς στην Τρίπολη, που ξεκινάει εκτός περιοχής και καταλήγει εντός αυτής να είναι πέναλτι, αλλά το μαρκάρισμα πάνω στον Μπράντον Τόμας που επίσης ξεκινάει εκτός περιοχής, αλλά καταλήγει εντός να είναι… φάουλ; Μάνι-μάνι μία απόφαση που στην οικονομία  του πρωταθλήματος μπορεί και να είναι τρεις βαθμοί για τον ΠΑΟΚ.

Ποιος μπορεί να εξηγήσει στον Λουτσέσκου ότι το μπλοκάρισμα της μπάλας από έναν παίκτη δεν αποτελεί λόγο για δεύτερη κίτρινη και αποβολή στο ντέρμπι με τον Άρη, σε ένα παιχνίδι στο οποίο παίκτης του έκανε μανσέτα εντός περιοχής δίχως να τιμωρηθεί με παράβαση;

Κάτι, έχει δημιουργήσει αυτήν την καχυποψία, αυτόν τον συσσωρευμένο θυμό, από ομάδα και κόσμο.

Και μην ξεχνιόμαστε. Ο ΠΑΟΚ παραμένει η μοναδική ομάδα από την οποία η ΚΕΔ ζήτησε συγγνώμη για αλλοίωση αποτελέσματος εις βάρος του, όταν το VAR δεν είδε ποτέ το οφσάιντ στο 2-2 του Αστέρα Τρίπολη στις καθυστερήσεις του περσινού ματς, που άλλαξε όλο το μομέντουμ της σεζόν.

Ο Ατρόμητος, ακόμα περιμένει μια καλή κουβέντα από την ΚΕΔ, που παραδέχθηκε ότι οι VARίστες έβαλαν λάθος την γραμμή στο ακυρωθέν γκολ της ομάδας του Περιστερίου, αλλά λησμόνησαν / ντράπηκαν / αμέλησαν να μας ενημερώσουν αν θεωρούν το γκολ έγκυρο ή άκυρο.

Ο ΠΑΟΚ (και ο Λουτσέσκου) εκτιμά ότι το δικό του μονοπάτι είναι γεμάτο λακκούβες, παγίδες, φυσικά και τεχνητά εμπόδια, αντιθέτως με αυτό των υπολοίπων διεκδικητών του τίτλου, που «λειαίνεται» για να είναι ισιάδι. Θα ήταν υποκριτικό να το βλέπουν και να το κρατάνε μέσα τους.

Φταίει, όμως, εν μέρει και ο ίδιος ο Δικέφαλος για όλο αυτό. Δυο λεπτά νωρίτερα, ο Σαμάτα έχει καθαρή ασίστ για να γίνει το 1-3 και να τελειώσουν όλα. Επιλέγει την ατομική προσπάθεια, πάει να γίνει ήρωας. Ίσως να μην έχει το επίπεδο, την κλάση, την οξυδέρκεια να «δει» μία τέτοια πάσα. Η ποδοσφαιρική «τιμωρία» ήρθε σχεδόν στην επόμενη φάση.

Ίσως αν ο Λουτσέσκου να είχε κρατήσει μία αλλαγή για το τέλος -ίσως λέμε- όλα να ήταν διαφορετικά. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός «έντυσε» τον Γέντβαϊ σέντερ-φορ και έριξε μέσα τον δίμετρο Γερεμέγεφ, «γεμίζοντας» την περιοχή, ο ΠΑΟΚ ίσως να μπορούσε να βάλει τον Κεντζιόρα τρίτο στόπερ (και τον Βιεϊρίνια μέσα ως μπακ) ή να φέρει από τον πάγκο τρίτο στόπερ (Μιχαηλίδη). Μετά το τέλος ενός ματς πολλά μπορείς να πεις. Μπορεί ακόμα κι αυτό, να μην αρκούσε. 

Οσμίζομαι ότι ο Λουτσέσκου δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «δημοφιλής» (sic) στους οπαδούς των άλλων ομάδων. Μηδέ στους ουδέτερους. Ούτε στους μετριοπαθείς. Το ύφος, το στιλ, η φρασεολογία, η ωμότητα του, ενοχλεί. Ένα λεπτάκι όμως. Ας αφήσουμε τις κουβέντες για διαιτησία, για ανισονομία, για εύνοια.

Ποιος άλλος προπονητής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, μετά από θετικό αποτέλεσμα για την ομάδα του, βγήκε και είπε δημόσια ότι: «Στο πρώτο ημίχρονο μας διέλυσαν. Έπρεπε να χάνουμε 3-1»; Ποιος άλλος είναι τόσο σοκαριστικά ειλικρινής, τόσο αυτομαστιγωτικός, τόσο… κορόιδο που να έχει πει κάτι τέτοιο; Κανείς. 

Αν χρησιμοποιούσε «ξύλινη» γλώσσα, αν έλεγε κοινοτοπίες, αν ήταν ισορροπιστής, αν έκανε δημόσιες σχέσεις, αν γύριζε και το άλλο μάγουλο, ίσως τελικά να ήταν πιο αποδεκτός από την κοινή γνώμη.

Υπάρχει όμως και το ποδόσφαιρο. Αυτό το 2-2. Στην ποδοσφαιρική τους ανάλυση οι περισσότεροι εστιάζουν σε αυτό το 25-6 στις τελικές προσπάθειες. Δύο νούμερα χωρίς επεξήγηση δεν λένε ποτέ την απόλυτη αλήθεια. Σε αυτές τις 6 τελικές, ο ΠΑΟΚ έβαλε δύο γκολ από θέσεις καθαρής «εκτέλεσης», είχε ακόμα δύο φάσεις τετ-α-τετ (Κωνσταντέλιας, Σαμάτα), ένα δοκάρι (Μπράντον) και μία φαρμακερή παράλληλη σέντρα που χρειαζόταν ένα… φύσημα για να μπει μέσα.

Από αυτές τις 25 τελικές του Παναθηναϊκού, τα XGoals ήταν μόλις 1,54, η ψυχρή υπολογιστική μηχανή μας λέει ότι το τριφύλλι οριακά άξιζε δεύτερο γκολ με βάση την ποιότητα αυτών των τελικών. Τι μας λέει αυτό χοντρικά; Εκτελέσεις από δύσκολες θέσεις, από δύσκολες γωνίες, κακές επιλογές στην τελική απόφαση / ενέργεια. Α, και καλός αντίπαλος τερματοφύλακας. Είναι και αυτός μέρος του παιχνιδιού.

Το απόλυτο νούμερο όμως μας λέει και κάτι άλλο. Ο ΠΑΟΚ σε πολλά σημεία του ματς έπαθε ασφυξία, δεν μπόρεσε να απορροφήσει την πίεση. Υποχρεώθηκε να αμυνθεί πολύ χαμηλά μέσα στην περιοχή του, έπαιζε σε άβολα μέτρα, έμεινε πίσω από την μπάλα, υποχρεώθηκε να κολυμπήσει έξω από τα νερά του. Αν έπαιρνε το διπλό -που δεν ήθελε και πολύ- θα είχε «κλέψει» το ματς. Τακτικός πόντος και μάλιστα μεγάλος στον Παναθηναϊκό, που «διάβασε» σωστά σχεδόν τα πάντα, αλλά έμοιαζε μπλοκαρισμένος λίγο πριν την τελική απόφαση.

Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αν με ρωτούσε κάποιος αν ο ΠΑΟΚ έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει την φετινή Super League ή το Conference League, θα έγνεφα προς… το δεύτερο. 

 

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι…