Παρωπίδες, για να μη κοιτάζουν το σκορ

Το δοκάρι του Παναθηναϊκού στην αρχή, είναι η αδυναμία του Εκονγκ στο ξέφωτο να παίξει στα ίσα τον Τζούριτσιτς με το σώμα. Αμέσως μετά, ψηλά ο Μπερνάρ κλέβει στον Κεντζόρα μία μπάλα και ανανεώνει επίθεση. Χαμηλά, ο Χουάνκαρ ένας-με-ένα κόβει τον Ζίβκοβιτς δίχως βοήθεια. Αυτά...ως το 3'. Είναι, εικόνα ομάδας που δεν ρωτά τον εαυτό της εάν μπορεί εφέτος να βγει πρωταθλήτρια. Είναι ομάδα, που εννοεί να βγει εφέτος πρωταθλήτρια.
     
Ο ΠΑΟΚ καθηλώθηκε αμέσως, υπό πίεσιν. Αντί να ξεφεύγει από την πίεση με την αυτοπεποίθηση ενός passing game, οδηγήθηκε σε κακό "άμεσο παιγνίδι". Μία μεγάλη, συνήθως σκοτωμένη, μπαλιά από πίσω προς τα εμπρός. 'Η μία πάσα πανικού, σε κλεισμένο συμπαίκτη. Ο,τι χρειαζόταν, για να του ξανάρχεται δριμύτερη η πίεση κοντά στα καρέ. Ολα τα φίφτι-φίφτι, πράσινο ή μαύρο, διεκδικήσεις, μονομαχίες, κόντρες, έβγαζαν πράσινο. Πράγμα που είχε λείψει στον Παναθηναϊκό, με την ΑΕΚ. Εδώ, χρησίμευσε στον Παναθηναϊκό (και) στο να ισοφαρίσει γρήγορα.
     
Η διαφυγή του Δικέφαλου από όλο αυτό, ήταν το συνειδητό και ευδιάκριτο επιθετικό σχέδιό του. Ηξεραν ότι μόνον η μία πτέρυγα, θα ήταν επιθετικά ενεργή. Μπάμπα, Τάισον. Η άλλη, δεν ήταν πτέρυγα. Ηταν...ο Ζίβκοβιτς. Το πλάνο συνεπώς, ήταν να ξεκινά η επίθεση από αριστερά και, καθ' οδόν, να πηγαίνουν στην αλλαγή πλευράς ώστε να έρχεται στη δράση και ο Ζίβκοβιτς. Σημαντικός σε αυτό, σαν γέφυρα σύνδεσης Μπάμπα/Τάισον με τον Ζίβκοβιτς, υπήρξε το αριστερό εξάρι. Ο Σβαμπ.
     
Το πλάνο, πράγματι δούλεψε. Και μία, και δύο, και τρεις φορές. Στο μηδέν-ένα, Μπάμπα/Τάισον προσπερνούν τον Ουίλιαν Αράο, έπειτα ο Σβαμπ αναλαμβάνει και μεταφέρει τη δράση απέναντι, ο Ζίβκοβιτς βάζει τη μπάλα εκεί που ήδη έχουν εφορμήσει ο Κωνσταντέλιας με τον Μπράντον, και ο Κωνσταντέλιας και ο Μπράντον φτάνουν στη μπάλα πρώτοι, πάρ' το.  
     
Η απόδειξη πως ήταν πλάνο και όχι μία στιγμή, ήλθε στο τετ-α-τετ του Κωνσταντέλια με τον Μπρινιόλι μετά την ισοφάριση του Παναθηναϊκού. Ο Κωνσταντέλιας τελειώνει τη φάση, σε διάδρομο που τον ορθάνοιξαν, με τη συνέργειά τους, πάλι Μπάμπα/Τάισον. Το χέρι που καταλογίστηκε εις βάρος του Κωνσταντέλια εκ των υστέρων, και στέρησε στον ΠΑΟΚ ένα κόρνερ, δεν έγινε ποτέ. Αν ο Κωνσταντέλιας περνούσε τη μπάλα από τον Μπρινιόλι, φυσιολογικά θα έβλεπαν το βίντεο και θα μετρούσε γκολ.
     
Και βέβαια, η αποθέωση της ιδέας να έρχεται ο Ζίβκοβιτς από την επιθετικά ανενεργή πτέρυγα, κατεγράφη στο ένα-δύο. Αλλη μία φορά με σημαντικό τον Σβαμπ, που χαμηλά δραπέτευσε από την παγίδα προτού πάρουν τη σκυτάλη Μπάμπα/Τάισον. Μέσα από την αλληλουχία των φάσεων λοιπόν, σιγά-σιγά ο ΠΑΟΚ ανόρθωνε την αυτοεκτίμησή του και έβγαζε τη μπάλα από τη φωτιά, όπως έπρεπε. Με μικρές, στοχευμένες πάσες.
     
Ομάδα που εννοεί να αναδειχθεί εφέτος πρωταθλήτρια, σημαίνει τι ακριβώς; Σημαίνει πρωτίστως, ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε να κρατά την απόδοσή του στο πάνω-κάτω ίδιο επίπεδο...ό,τι και να έγραφε το ταμπλό. Μηδέν-μηδέν; Μηδέν-ένα; Ενα-ένα; Ενα-δύο; Η απόκλιση στην απόδοση ανάλογα με την εξέλιξη στη ροή, έμοιαζε απειροελάχιστη. Η προσήλωση αντιστοιχούσε, σε άλογα με παρωπίδες οι οποίες τους εμπόδιζαν να κοιτάζουν το σκορ. Εβλεπαν μονάχα, τι είχαν μπροστά να κάνουν.
     
Ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε την παρτίδα από πίσω, για 12 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο και για 37 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, το όλον σχεδόν 50. Δεν είναι λίγα. Κατέληξε σε ένα τελευταίο εικοσάλεπτο, όσο στενόχωρο ήταν και εκείνο με την ΑΕΚ. Ενα-δύο τότε μες στο σπίτι, ένα-δύο τώρα μες στο σπίτι. Κι όμως, στο παιγνίδι δεν υπήρξε ένα καθαρό κενό απώλειας του συναισθηματικού αυτοελέγχου. Μπορεί κανείς να σταθεί σε 10, το πολύ 15, λεπτά μουδιάσματος αμέσως μετά το ένα-δύο. Εκεί ο Γιοβάνοβιτς βοήθησε το γκρουπ να ξεπεράσει το μούδιασμα, με τους άφθαρτους από τον πάγκο. Οι άφθαρτοι από τον πάγκο του ΠΑΟΚ, επίσης βοήθησαν να ξεπεράσει το μούδιασμα...ο Παναθηναϊκός. Κανείς δεν στάθηκε στο ύψος, εκείνου που είχε αντικαταστήσει.
     
Η κατακλείδα είναι, ότι ο ΠΑΟΚ έφερε τον Παναθηναϊκό στα ακραία όριά του. Διότι "ακραία όρια" είναι, ότι έφτασε στο τέλος ο Παναθηναϊκός να παίζει με ντουέτο στους σέντερ-φορ τον Γερεμέιεφ και τον...Γέντβαϊ. Για να το πετύχει αυτό ο ΠΑΟΚ, δεν γινόταν αλλιώς εναντίον αντίπαλου που συνολικά έπαιξε το ποδόσφαιρό του καλύτερα, ακούμπησε σε τρεις σπουδαίους πυλώνες αντίστασης. Κουλιεράκης, Κοτάρσκι, Κεντζόρα. Οσο κυλά ο χρόνος στη σεζόν δε, όλο και το σιγουρεύω μέσα μου ότι (πέρα από το να αναχαιτίζουν τους άλλους) κομμάτι της υπερασπιστικής δουλειάς του Κουλιεράκη και του Κεντζόρα είναι να "έχουν από κοντά" τον Εκονγκ, ένας εκ δεξιών ένας εξ αριστερών, συν Κοτάρσκι από πίσω, ώστε να μαρκάρουν...και τον Εκονγκ. Να καλύπτουν τρύπες, από τις δικές του παραλείψεις.
     
Να μη ξεχάσω, την περίπτωση Μπράντον. Ο, κατ' εμέ, πιο πολύτιμος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η δουλειά του στο καθήκον, υπήρξε απίθανη. Απίθανα πολλή. Από χάρισμα, ο Μπράντον υστερεί έναντι όλων των σέντερ-φορ του big-5 της Σούπερ Λιγκ. Ελ Κααμπί, Γιόβετιτς, Γκαρσία, Πόνσε, Ιωαννίδης, Σπόραρ, Λορέν. Από εργατικότητα για την ομάδα, υπερτερεί έναντι...του αθροίσματος όλων αυτών. Τυπάρα!