Το 2019 ο ΠΑΟΚ ήταν ακόμη αήττητος στην επόμενη σεζόν απ’ τον τίτλο που πήρε. Ο Παναθηναϊκός πήγε στην Τούμπα και νικούσε 2-1. Σε μια εποχή που ο αντίπαλός του ήταν σαφώς καλύτερη ομάδα. Ποδόσφαιρο είναι, έτσι είχε έρθει το ματς μέχρι τότε και το σκορ ήταν αυτό. Τελικά στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων, ο Κουρμπέλης έπεσε άτσαλα πάνω σε αντίπαλο κι έκανε πέναλτι. 2-2 στο τέλος, κράτησε το αήττητο ο ΠΑΟΚ. Φώναζε ο Γιώργος Δώνης για τη διαιτησία.
Κάτι ανάλογο έγινε και τώρα. Με τη διαφορά πως ο Μλαντένοβιτς κάνει τη σέντρα για το κεφάλι του Γερεμέγεφ, ακριβώς με τη συμπλήρωση πέντε λεπτών έξτρα χρόνου. Όσα ακριβώς είχαν υποδειχθεί δηλαδή. Άρα, καμία καθυστέρηση στις καθυστερήσεις. Τα υπόλοιπα περί πειθαρχικού ελέγχου, αποφάσεων κτλ, είναι μάλλον… σάλτσες για να δικαιολογήσουν το ξέσπασμα του Λουτσέσκου. Ένα απ’ τα πολλά τέλος πάντων. Το γκολ του Γερεμέγεφ στο τέλος, ενόχλησε κι είναι λογικό. Μικρό πράγμα να είναι έτοιμος ο ΠΑΟΚ να φύγει απ’ τη Λεωφόρο με νίκη κι ενώ ήταν εμφανώς χειρότερος στο ματς και ακόμη κι η ισοπαλία είναι αποτέλεσμα που αδικεί τον Παναθηναϊκό;
Τα άλλα περί εύνοιας των «πράσινων» τα ακούμε βερεσέ. Τέταρτο σερί ματς στη Λεωφόρο που δε νικά ο Παναθηναϊκός τον ΠΑΟΚ. Ξέρουν καλά οι Θεσσαλονικείς τι σημαίνει διαιτητική αδικία εις βάρους κάποιου. Ξέρουν καλά γιατί βίωσαν κι αυτοί τι θα πει να πηγαίνεις σε άλλα γήπεδα και να φεύγεις ηττημένους επειδή έτσι γούσταρε η διαιτησία. Τέσσερα ματς χωρίς να χάσουν στη Λεωφόρο χωρίς να είναι η καλύτερη ομάδα, συγγνώμη αλλά δεν έχει λογική να μιλάμε για διαιτησία. Αν το κάνουν για τη συνέχεια του πρωταθλήματος, δικαίωμά τους. Τον Παναθηναϊκό να μην εμπλέκουν.
Στο αγωνιστικό σκέλος, δεν χρειάζεται καμία ανάλυση. Καλύτερη ομάδα ο Παναθηναϊκός στο ματς. Άδικη η ισοπαλία και φτάσαμε στο σημείο να φέρνει και ανακούφιση γιατί ισοφάρισες κυριολεκτικά στην τελευταία φάση του ματς. Απλά λόγω της εκνευριστικής σου αστοχίας. Γιατί πολύ απλά κανείς παίκτης σου δεν έχει καλή σχέση με το γκολ. Ο καλύτερος σε αυτό είναι ο Γερεμέγεφ, ο τρίτος φορ δηλαδή και ο Αϊτόρ πριν τον τραυματισμό του. Γι’ αυτό λέγαμε διαρκώς πως αυτό το ποιοτικό χαρακτηριστικό (εύκολο γκολ) έπρεπε με κάποιο τρόπο να το προσθέσεις στο ρόστερ.
Ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός αδικείται απ’ το αποτέλεσμα. Τιμωρείται παράλληλα, γιατί δεν έχει το εύκολο γκολ. Σε σημείο εκνευριστικό κάποιες φορές. Δεν έχει το εύκολο γκολ που έχει ο Ζίβκοβιτς για παράδειγμα, ένα εξτρέμ του αντιπάλου σου. Ο οποίος παραλίγο να κρίνει και το ματς.
Ως αποτέλεσμα καθαρά, ναι είναι θετικό το να παίρνεις βαθμό στο τέλος των καθυστερήσεων, να παίρνεις 1 πόντο που είναι καλύτερος απ’ τον κανέναν. Αλλά και πάλι χαμένος βγήκες. Ματς στην έδρα σου δε νίκησες. Δεύτερο σερί. Κι ακολουθεί ντέρμπι με τον Ολυμπιακό μετά από καιρό βέβαια. Παιχνίδι που αν δεν το πάρει ο Παναθηναϊκός, θα έχει μείνει πίσω αρκετά νωρίς στη σεζόν.
Μέχρι τότε έχουμε δρόμο βέβαια. Τώρα μπροστά υπάρχει ο βασικός στόχος. Η Ευρώπη. Το ματς με τη Μακάμπι Χάιφα. Πρώτος στόχος γιατί στην Ελλάδα δεν μετρά πάντα το ποδόσφαιρο και η απόδοσή σου. Δε μετρά έστω η τύχη ή η ατυχία σου. Μετρούν πολλά άλλα. Οπότε όντας και πίσω βαθμολογικά, η δυσκολία μεγαλώνει σημαντικά. Η Ευρώπη είναι Ευρώπη. Είναι το σαράκι του Παναθηναϊκού διαχρονικά. Η «κάψα» του.
Γιατί αν μείνουμε και στα εντός συνόρων, θα χάσουμε τα μυαλά μας. Ακούγοντας να λένε πως ευνοείται ο Παναθηναϊκός κιόλας. Παράγινε το κακό και το αστείο αυτό. Τα επικοινωνιακά ξεσπάσματα του καθενός, ας γίνουν στις πλάτες κάποιου άλλου. Χωρίς να έχουν να υποδείξουν ως «αδικία» κάποιες σημαντικές φάσεις, συζητάμε και θα συζητάμε για μέρες αυτή την ιστορία. Ευρώπη και πάλι Ευρώπη. Κι εδώ ας κάνουμε… την πλάκα μας, για να μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας άδικα.
