Ένας μαγικός χρόνος συμπληρώνεται για την ΑΕΚ στην OPAP Arena, το σπίτι της, που της έλειψε όσο τίποτα για 19,5 σκοτεινά χρόνια προσφυγιάς και ταλαιπωρίας. Για όσους είχαμε μνήμες από το «Νίκος Γκούμας», η συγκίνηση το απόγευμα της 30ής Σεπτεμβρίου, που μπήκαμε για πρώτη φορά στο νέο γήπεδο ήταν απερίγραπτη. Το πρώτο σύνθημα που ακούστηκε από το πέταλο, η ιαχή ΑΕΚ-ΑΕΚ που απέκτησε άλλη δυναμική από την ακουστική του.
Στα εγκαίνια της «OPAP Arena» τα συναισθήματα ήταν πιο έντονα από τη χαρά ενός τίτλου, που το ζήσαμε κι αυτό στο τέλος της περσινής σεζόν. Το σύνθημα «γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια» δεν ήταν πια λόγια του αέρα, αλλά μια απτή πραγματικότητα. Ένα γήπεδο αντάξιο της ιστορίας της ΑΕΚ, αλλά και γεμάτη από αυτή. Στους πυλώνες τοποθετήθηκαν όσοι μεγαλούργησαν στα άγια αυτά χώματα, οι θύρες έχουν τα ονόματα από τις αλησμόνητες πατρίδες και κάθε γκολ που πανηγυρίσαμε στον πρώτο χρόνο στην «Αγια-Σοφιά», έσβηνε και μια κακή ανάμνηση των χρόνων της προσφυγιάς μακριά από τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Το πρώτο επίσημο παιχνίδι όμως είχε τη δική του ξεχωριστή σημασία και όσοι το έζησαν από κοντά δεν θα ξεχάσουν το πανό της Original Paradise, για όσους δεν πρόλαβαν να δουν το νέο γήπεδο να γίνεται. Για όσους έμειναν με το όνειρο της επιστροφής. Το καλωσόρισμα στο σπίτι μας ήταν το πιο θερμό συναίσθημα για όλους μας.
Από τα παιχνίδια που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν η νίκη επί του ΠΑΟΚ με 2-0, το πρώτο νικηφόρο ντέρμπι μετά από σειρά αποτυχιών για την ΑΕΚ, αλλά και το 3-0 επί του Ολυμπιακού για το Κύπελλο, μια κρύα βραδιά του Φεβρουαρίου, που ζεσταθήκαμε από την εικόνα της ομάδας.
Ακόμα και στην πρώτη ήττα από τον Ολυμπιακό με 1-3, η αύρα του γηπέδου δεν σε άφηνε να στενοχωρηθείς περισσότερο από όσο έπρεπε.
Το φινάλε της σεζόν ήταν ονειρικό, με τη φιέστα του πρωταθλήματος μετά το παιχνίδι με τον Βόλο. Όπου 32.000 φίλαθλοι της ΑΕΚ βρίσκονταν μέσα στο γήπεδο και πάνω από 50.000 έξω από αυτό, σε ένα πάρτι που δεν είχε προηγούμενο.
Γι’ αυτό η καταδρομική επίθεση των Κροατών χούλιγκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια και η δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη πλήγωσε βαθιά όλον τον οργανισμό της ΑΕΚ. Γιατί έγινε σε έναν χώρο που είχε συνδεθεί μόνο με χαρά και στιγμές που δεν είχαν να κάνουν μόνο με τις αγωνιστικές επιτυχίες της ομάδας, αλλά το συναίσθημα ότι η ΑΕΚ και ο κόσμος της βρίσκεται στο σπίτι.
Η ΑΕΚ όμως έχει μάθει να επιβιώνει και να βγαίνει πιο δυνατή από δύσκολες καταστάσεις και αυτή την πληγή θα την έχει παράσημο για τη συνέχεια.
