Κάπου εδώ, μέσα (ή κόντρα) στο περιρρέον κλίμα των αφόρητων αντεγκλήσεων (για διαιτησίες, πανό, φονικά κ.λπ.) που έλκει τα κλικ, έρχεται η...αντιεμπορική στιγμή να εστιάσουμε στην αληθινή Ομάδα του Μήνα. Περίπου ενάμισι χρόνο πίσω, νεοφώτιστος στη Β' Εθνική, ο Πανσερραϊκός ήταν η τελευταία ομάδα που σώθηκε (στον +1 πόντο από τον υποβιβασμό). Ενάμισι χρόνο μετά, νεοφώτιστος στην Α' Εθνική, μονάχος ο Πανσερραϊκός γεφυρώνει στον χάρτη της Σούπερ Λιγκ ολόκληρο το κενό που χάσκει, ανατολικά των Ιωαννίνων, απ' άκρου εις άκρον της Εγνατίας. Εκεί που μια φορά κι ένα καιρό ευδοκιμούσαν η Καστοριά, ο Εδεσσαϊκός, ο Πιερικός, η Βέροια, η Νάουσα, η Δόξα, η Καβάλα, η Ξάνθη, ο Πανθρακικός. Ενα πρότυπο λειτουργίας, για όλους εκείνους που αναπολούν τα παλαιά και αναρωτιούνται πώς θα γίνει να τα αναβιώσουν.
Ο Πανσερραϊκός έκανε πάλι τις Σέρρες, τον βορειοελλαδικό βραχίονα, must προορισμό ποδοσφαίρου. Με ομάδα που τη βλέπεις να παίζει, την πίνεις στο ποτήρι, έπειτα μπαίνεις στο πρόγραμμα να μάθεις πότε είναι το επόμενο ματς για να τη δεις ξανά. Κίνησε την προσοχή για αρχή, στο Καραϊσκάκη και στη Φιλαδέλφεια. Αλλ' ακόμη και εκείνα, ήταν...τα εύκολα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο, στατιστικά και ποδοσφαιρικά, από 2/2 διαδοχικές νίκες στο σπίτι με Λαμία και ΠΑΣ. Ενόσω έχουν προηγηθεί 2/2 ισοπαλίες, με Παναιτωλικό και Κηφισιά, στις οποίες η νίκη ξεγλίστρησε μετά το 90'. Νομοτελειακά όμως, ό,τι ξεγλιστρά μετά το 90' εν συνεχεία "επιστρέφεται" σε νίκες στο 90'. Ηδη, η μία επεστράφη.
Η διακριτή ταυτότητα, διότι περί αυτού πρόκειται ασχέτως αποτελεσμάτων, είναι η αντανάκλαση του Πάβλο. Οχι του (σπουδαίου) ποδοσφαιριστή. Είναι η αντανάκλαση της ωρίμανσης, του προπονητή που μεταβαίνει από το youth football στο επίπεδο ανδρών. Αλλά, στη μετάβαση, διατηρεί απείραχτο το...χούι από το youth, δηλαδή το να υποστηρίζει το ταλέντο. Να εμπιστεύεται (και τους) Ελληνες. Με τον ΠΑΣ επτά ελληνόφωνοι ξεκίνησαν, άλλοι τρεις ήλθαν από τον πάγκο, επίσης δύο ήταν στον πάγκο και δεν χρησιμοποιήθηκαν. Για ορισμένους από αυτούς, επαναλαμβάνω Ελληνες, όχι ξένους, καταφεύγεις στη Μηχανή Αναζήτησης προκειμένου να μάθεις ποιοι είναι και πούθε βαστά η σκούφια τους. Ενώ υποτίθεται ότι στη Σούπερ Λιγκ, τους...λιγοστούς Ελληνες τους γνωρίζουμε, μέσες-άκρες, όλους.
Ο Πάβλο εκπαιδεύει και καθοδηγεί στο γρασίδι, μια ομάδα που δεν φοβάται, δεν κρύβεται, τρέχει σαν τρελή, θέλει τη μπάλα, επιτίθεται, τελειώνει φάσεις, ζει την αλεγρία. Μια ομάδα, που σκοράρει και ξανασκοράρει. Για την ώρα, μόνον ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχουν σκοράρει πιο πολύ από τον Πανσερραϊκό. Μια ομάδα που βάζει τον εαυτό της, και τους πρωταγωνιστές της, ψηλά σε όλες τις παραγωγικές στατιστικές κατηγορίες του πρωταθλήματος. Ο Πάβλο δεν έγινε καλός προπονητής όταν/επειδή, υπηρεσιακά, πήρε με τον ΠΑΟΚ το Κύπελλο Ελλάδος (το μπάζερ-μπίτερ του Κρμεντσικ) το 2021. Τότε, έδειξε ελλιπής στο να διαχειριστεί τον θρίαμβο. Ο Πάβλο είναι καλός προπονητής, τώρα. Δείχνει υπερεπαρκής, να πάρει μία καλή ομάδα και να τη βάλει "με το σπαθί" στον πανελλαδικό χάρτη.
Πάμε, αν στο μεταξύ έχει απομείνει...αναγνώστης να τα δει, και στα εμπορικά. Παναθηναϊκός. Ενα, ο Κώτσιρας. Αξιος, για το γαλόνι του κάπτεν. Ο ένας από τους μόλις δύο που εξαιρέθηκαν του rotation μετά την ΑΕΚ, έβγαλε ενέργεια σαν να μη είχε παίξει με την ΑΕΚ, έκανε καλό tandem με τον ουσιαστικό Παλάσιος, ήταν εκεί για όλους και για όλα, αποτελεσματικός και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Αλλά ο Πογέτ, δεν καλεί τον Βαγιαννίδη! Οτι δεν καλεί (αυτόν) τον Κώτσιρα, περνά και χάνεται. Επί τη ευκαιρία, να σημειώσω και αυτό. Στα πολλά για τα οποία ο προπονητής της Εθνικής επικρίνεται ως προς τις επιλογές των προσώπων, μείζον είναι το εξής ένα. Οφειλε να έχει βρει τρόπο, ενσωμάτωσης του Φορτούνη. Ας μη παίζει πάντοτε, απαραιτήτως βασικός. Να είναι εκεί, όμως. Στο γκρουπ. Game-changer. Τσιάρτας, είκοσι χρόνια μετά τον Τσιάρτα.
Δύο, επιστρέφοντας στα Παναθηναϊκά, ο Γέντβαϊ. Συν τω χρόνω, φαίνεται να εξελίσσεται από αμυντικός του Παναθηναϊκού σε εγκέφαλο της άμυνας του Παναθηναϊκού. Καθαρές λύσεις παντού, σιγουριά, εύστοχο μοίρασμα της μπάλας από πίσω, ψήγματα leadership. Με νωπή αφορμή τον Σιμάνσκι δε, το επισημάναμε ότι δεν είναι να κλαις για κανένα σέντερ-μπακ που χάνεις. Θα παίξει εν ανάγκη, ένας Κουρμπέλης. Επαιξε, σε σημαντικό κομμάτι της διαδρομής του, ο Κατσουράνης. Αν πάμε στα 80s και στα 70s του Παναθηναϊκού, θα βρούμε καταπληκτικές καριέρες ποδοσφαιριστών που...δεν είχαν ιδέα ότι θα παίξουν σέντερ-μπακ. Κώστας Μαυρίδης, με σημείο εκκίνησης ένα Ανφιλντ. Ανθιμος Καψής, με σημείο εκκίνησης ένα Γκούντισον Παρκ.
Αν το υπονοούμενο του rotation ήταν ότι μπαίνουν εννέα φρέσκοι, λίγο ως πολύ άφθαρτοι, που θα πιάσουν τον Αστέρα "από τον λαιμό", δεν μπορώ να πω ότι η πραγματική ζωή, ας αφήσουμε το σκορ κατά μέρος, το επιβεβαίωσε. Συνολικά η προσέγγιση του Παναθηναϊκού ήταν κάπως μουδιασμένη, σιγά-σιγά τους ξεμούδιαζε η ίδια η ροή της αναμέτρησης, φυσικά είχαν φοβία όσο έβλεπαν πως δεν ερχόταν το ένα-τρία (λόγω του γκολκίπερ) και ο Μλαντένοβιτς έμοιαζε τόσο ευάλωτος (ψηλά, στα ίσα, στην πλάτη) σε μια μετάβαση, φυσικά είχαν τύχη ότι η μπάλα ακούμπησε το χέρι του Καλτσά στο δύο-δύο που δεν μέτρησε. Η φοβία βέβαια, είναι ανθρώπινη όσο με κάποιον τρόπο η απόσταση, παρά την υπεροχή, εξακολουθεί να είναι +1 γκολ. Την πέρασε και η ΑΕΚ, την πέρασε και ο Ολυμπιακός ένα βράδι πριν.
Και μόνο ν' αναρωτιόταν κανείς αν ο Παναθηναϊκός είναι ανταγωνιστικός διεκδικητής του τίτλου επειδή ηττήθηκε από την ΑΕΚ, ήταν έως αστείο. Εκείνο που δεν είναι αστείο, είναι ένα σημείο-ντεζαβαντάζ του Παναθηναϊκού έναντι του ανταγωνισμού. Ο χρόνος, στον οποίον εκδηλώνει και ολοκληρώνει τις επιθέσεις του. Είναι όσο αργός, και ο τρόπος αρκετά στατικός, για να έχει ο αντίπαλος όλο το περιθώριο οργάνωσης. Το σημείο χρήζει δουλειάς, για βελτίωση των δεικτών. Δεν θα μπαίνουν εσαεί, freak γκολ σαν του Τζούριτσιτς στη φωλιά της αράχνης ή του Ουίλιαν Αράο με την κοιλιά ή του Ιωαννίδη από το κέντρο της πόλης. Θέλει, πιο πολλά γκολ σαν το ένα-δύο του Βέρμπιτς στην Τρίπολη. Πιο γρήγορες αποφάσεις, πιο γρήγορες επιθέσεις. Και άστοχη να είναι η εκτέλεση στο τέλος, θα είναι εύστοχη η επόμενη.
Ακριβώς αυτό που είχε, με τον Αρη, ο Ολυμπιακός. Μία, δύο, τρεις, θα μπει. Το μοτίβο είναι, άμεσο κλέψιμο και επίθεση-αστραπή. Η ορμή στην πίεση, γεννά ευκαιρίες. Δεν έχεις ανάγκη, να τις γεννήσει δεκάρι. Η πίεση έρχεται και γίνεται...ο πλέι-μέικερ της ομάδας. Στο δεκάλεπτο κιόλας, ο Κίνι είχε πάει μισό γήπεδο πίσω τον Οντουμπάτζο ώσπου τον έσπρωξε στο λάθος. Δεν το 'βαλε, ο Ελ Κααμπί. Μετά ο Χέσε, ένα τυπικό "πέντε" του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, πήρε τη μπάλα από τον Σουλεϊμάνοφ. Δεν το 'βαλε, ο Φορτούνης. Εν τέλει, σε μετάβαση-μπλίτσκριγκ από ένα ψόφιο σουτ του Ντάριντα, το 'βαλε...ο Μπράμπετς. Ο προπονητής είπε "φτάνουμε σε αυτό που θέλουμε να παίξουμε". Εικόνα ομάδας, που εμπνέει την εμπιστοσύνη.
Το προφίλ της υψηλής έντασης. Η ένταση, τα περικλείει όλα. Τη δύναμη στη μονομαχία, την προσήλωση να παλέψεις για την κάθε μπάλα που κινείται, το επίπεδο της συγκέντρωσης σε διάρκεια. Αυτό που λέμε συνήθως, να δείξεις ποιος κάνει κουμάντο. Φτάνει να θυμηθούμε, τι ποδοσφαιρικό ξύλο μάζεψε στην κάθε μπάλα ο Λορέν. Το νόημα του παιγνιδιού είναι, δώσ' τα όλα σαν να μη υπάρχει αύριο. Δώσ' τα όλα, δίχως δεύτερη σκέψη. Τίμα, τον θεατή. Το λεγόμενο, μη σταματάς. Κι άσε στον κόουτς την έγνοια, να κατανείμει το καύσιμο για να βγει η απαιτητική παρτίδα. Αυτό είναι μία, πέρα ως πέρα, επαγγελματική νίκη. Βοηθά εννοείται, ο σέντερ-φορ να ξετρυπώνει φίδια. Βοηθούν εννοείται (δηλαδή, τι βοηθούν, είναι θεία ευλογία...) αποφάσεις ζωής όπως η απόφαση της οικογένειας Φορτούνη, παρόμοια με του Μάνταλου παλαιότερα, να μείνουν εδώ.
Ο Αρης μέρα-μέρα ανακαλύπτει όρια, δυνατότητες, εαυτόν. Ο Μάντζιος μίλησε, για εγκατάλειψη πεδίου μάχης στο φινάλε. Θα πρόσθετα πως και το σήμα καπνού που ο ίδιος εξέπεμψε με αποδέκτη την ομάδα, δεν ήταν εποικοδομητικό. Μπακ (μπροστά από τον άλλον μπακ) σε θέση εξτρέμ, μπορείς να το κάνεις σε "ειδικές συνθήκες" στη ροή του ματς. Μπακ για εξτρέμ ευθύς εξαρχής, πίσω Μοντόγια μπροστά Οντουμπάτζο, κάνεις την ομάδα να νιώθει δεύτερη. Παθητική. Ψαρωμένη. Υπάρχει ποτέ περίπτωση η ΑΕΚ να ξεκινήσει παιγνίδι, με Ρότα πίσω Σιντιμπέ μπροστά; Ο Ολυμπιακός, με Κίνι και Ροντινέι; Ο ΠΑΟΚ, με Κεντζόρα και Σάστρε; Ο Παναθηναϊκός, με Κώτσιρα και Βαγιαννίδη; Το άλλαξε στην ανάπαυλα, ο Αρης έπαιξε "κανονικά", ισοφάρισε αμέσως. Υστερα, από κόρνερ του Ολυμπιακού έφτασε "παρά ένα δοκάρι" στο ένα-δύο.
Στο επόμενο κόρνερ του Ολυμπιακού, ξετρύπωσε το φίδι ο σέντερ-φορ.
