Η επομένη του αγώνα με τον Βόλο μας άφησε με συναίσθημα. Όλα... πολύ, όπως σημειώσαμε από το SDNA, από τις φορές που ελάχιστη σημασία είχε το ματς στην τακτική του ανάγνωση, οι παίκτες, οι αριθμοί τους, η διαχείριση του ρόστερ, το rotation. Η Τούμπα «χόρευε» στους ρυθμούς ενός 35αρη, χάρηκε με τη χαρά του, ταξίδεψε με το χαμόγελό του, νιώθοντας «ζωντανή» μαζί του. Αλλά ταυτόχρονα συγκινήθηκε και έκλαψε με ένα δικό της παιδί. Ένιωσε δέος στην κίνησή του να βγάλει το περιβραχιόνιο, κινούμενος μπροστά στον εμβληματικό αρχηγό της ομάδας από σεβασμό στο πρόσωπό του. Ήθος, παιδεία, συναίσθημα. Λέξεις που δεν συναντάς στην ουσία τους στο ποδόσφαιρο.
Και κάνοντας ένα μικρό flashback, ευτυχώς για όλους μας, η φετινή σεζόν του ΠΑΟΚ κινείται σε μία τέτοια κατεύθυνση. Μόνο το συναίσθημα αλλάζει. Από το άγχος και την αγωνία των προκριματικών, στην ανακούφιση, στη χαρά και στο «χιλιόμετρα κάναμε πάλι», με highlight της διαδρομής την πορεία στην Bolt Arena, με καμιά 500αρια «τρελούς» να έχουν ανέβει ακόμη και οδικώς στο Ελσίνκι, τραγουδώντας στους δρόμους της Φινλανδίας για εκείνους που δεν «έφυγαν» ποτέ...
Όχι πως δεν υπήρχαν αποφάσεις και σφυρίγματα εις βάρος του ΠΑΟΚ σε αυτές τις 6 πρώτες αγωνιστικές, νωρίς νωρίς κιόλας, όχι πως δεν θα χρειαστεί να ξαναμιλήσουμε για διαιτησία, αλλά κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, είναι λυτρωτικό το συναίσθημα να μπορείς να απαντάς με ποδόσφαιρο στην τοξικότητα.
Ο ΠΑΟΚ το χρέος του απέναντι στο ελληνικό ποδόσφαιρο το έκανε και με το παραπάνω, αφήνοντας μία σπουδαία παρακαταθήκη με τη στάση και τον αγώνα του για VAR και ξένους διαιτητές. Το πώς εργαλοποιήθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, είναι κάτι που δεν αγγίζει στο ελάχιστο τον ΠΑΟΚ... Άλλωστε η ιστορία του καθενός γράφεται καθημερινά.
Γι΄αυτό και μπορεί να αναλώνεται σε λιγότερο - πιθανότατα για την πλειονότητα του κόσμου- ουσιώδη πράγματα, όπως για τη σταθερά που ψάχνει ο Λουτσέσκου στα χαφ, για το αν ο Σαμάτα αξίζει φανέλα βασικού στο ντέρμπι της Κυριακής, για τα... καψόνια του προπονητή στον Κωνσταντέλια και άλλα πολλά. Τουλάχιστον αυτά αποπνέουν ποδόσφαιρο. Οξυγόνο. Και είναι σίγουρο ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί που ασφυκτιούν.
Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ρομαντικός/ή (sic), ζώντας από μέσα μια κατάσταση με βαθιές ρίζες, αλλά η αλήθεια είναι πως κάπου ξεχάσαμε να μιλάμε για ποδόσφαιρο. Πόσοι μιλούν σήμερα για ποδόσφαιρο; Οπότε όσοι έχουμε την ευκαιρία, και ο ΠΑΟΚ μας την δίνει από την αρχή της σεζόν απλόχερα, ας το κάνουμε...
Κι αν το ξεχνάμε ενίοτε, ίσως αυτό το αφοπλιστικό, αυθεντικό χαμόγελο του «Ντέλια» να λειτουργεί ως «καμπανάκι» ή έστω αυτή η ανάρτηση του μαθητή Τζίμα έξω από το σχολείο καθ΄υπόδειξιν του Τάισον να μην αμελήσει τις υποχρεώσεις του. Στηρίγματα πάντα υπάρχουν. Το θέμα είναι από που επιλέγει ο καθένας να πιαστεί. Για τα υπόλοιπα, έχουμε μάτια και βλέπουμε.
