«Η ΑΕΚ πέτυχε ιστορική νίκη στο Μπράιτον με 3-2 επί των "γλάρων"». Όποιος πίστευε σ' αυτόν τον τίτλο στις 21:59 το βράδυ της Πέμπτης ήταν τρελός, παλαβός, άσχετος ή πιθανώς να είχε ξυπνήσει από κώμα, στο οποίο είχε περιέλθει τα τελευταία δύο χρόνια και δεν ήξερε τι εστί Μπράιτον.
Κανείς δεν το πίστευε πλην ελάχιστων ανθρώπων μέσα στην ομάδα μεταξύ των οποίων ο Ματίας Αλμέιδα και βέβαια οι ποδοσφαιριστές. Όλοι συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντα λέγαμε πριν τη σέντρα, το σημαντικό για την ΑΕΚ σ' αυτό το ματς είναι η ομάδα να είναι ανταγωνιστική, με δεδομένες και τις απουσίες των βασικών Βίντα-Μουκουντί και με κέντρο άμυνας τους Σιμάνσκι-Μήτογλου.
Σκάει το 1-0 στο 11' με την κεφαλιά «οβίδα» του Τζιμπρίλ Σιντιμπέ και λέμε τι γίνεται εδώ; Ας παραμείνουμε ψύχραιμοι, διότι ακόμα είναι πολύ νωρίς και έχει... δρόμο το ματς. Η ΑΕΚ αρχίζει να χάνει ευκαιρίες και για 2ο γκολ και αρχίζουμε από μέσα μας να λέμε: «Ρε, λες να μας αφήσει ξερούς η ΑΕΚάρα;».
Ισοφαρίζει η Μπράιτον με πέναλτι του Ζοάο Πέδρο και αρχίζουμε να λέμε ότι «τώρα θα αποκατασταθεί η τάξη, η Μπράιτον ισοφάρισε και λογικά θα το «γυρίσει» το ματς και θα πάρει το τρίποντο». Ποια τάξη όμως; Η τάξη που είχαμε στο μυαλό μας πριν το ματς... Ότι, δηλαδή, η ΑΕΚ θα χάσει, το θέμα είναι ο τρόπος και το σκορ.... Και από δω και πέρα αρχίζει ο Αλμέιδα να μας σερβρίρει... τη γλαρόσουπα.
Η ΑΕΚ όχι μόνο δεν τα χάνει, δεν πανικοβάλλεται, αλλά βλέπει τον προπονητή της από τον πάγκο να φωνάζει στους παίκτες: «Calma, Calma». Έδειχνε έναν άνθρωπο που ξέρει ότι έχει πετύχει τη συνταγή για να σερβίσει... γλαρόσουπα σε όλους μας.
Και στο 40' ήρθε η πρώτη επιβεβαίωση... Η ΑΕΚ παγώνει για 2η φορά το «AMEX» με τον Γκατσίνοβιτς και πάει στα αποδυτήρια προηγούμενη. Ο κόσμος στην εξέδρα σε παράνοια και όλοι υπόλοιποι στην Ελλάδα σε τηλέφωνα, βιντεοκλήσεις και chat. «Ρε μ#@$@#@, τι γίνεται; Αυτοί θα μας τρελάνουν απόψε...», ήταν η ατάκα που άκουγες, διάβαζες, έλεγες στο ημίχρονο.
Έρχεται το β' μέρος και μέχρι το 56' τα πάντα είναι σχεδόν σβηστά... Έρχεται η παγωμάρα του τραυματισμού του Χατζισαφί και η αναγκαστική αλλαγή. Η ΑΕΚ φαίνεται λίγο να χάνει το μυαλό της, τη συγκέντρωσή της, να δέχεται όπως είναι λογικό και πίεση από τον αντίπαλο και στο 67' ο μαγικός σε όλο το ματς, Νταμιάν Σιμάνσκι κάνει διπλή γκέλα σε μία φάση και έρχεται το δεύτερο πέναλτι και το 2-2 είναι γεγονός.
Λέμε, λέω αν θέλετε «όχι, ρε γαμ... Ας πάρουμε κάτι από το ματς, έχουμε κάνει μυθική εμφάνιση». Ο Αλμέιδα που πιστεύει στη νίκη δεν πάει σε αλλαγές τακτικής, αλλά αλλαγές προσώπων με Τσούμπερ και Πόνσε αντί Λιβάι και Αραούχο που τους είχε βγει η γλώσσα. Η ΑΕΚ ασφυκτιά, ίσως για πρώτη φορά στο ματς. Στο 78' ο Στάνκοβιτς την κρατά όρθια και στο 79' μπαίνουν τα κομάντα, οι Ελίασον-Μάνταλος αντί των Γκατσίνοβιτς και Πινέδα. Αμφότεροι είχαν κάνει καλό, μεστό, γεμάτο ματς. Λες η ΑΕΚ θα παλέψει να κρατήσει με νύχια και με δόντια, με ελληνικό ψυχισμό και αργεντίνικο ταμπεραμέντο το 2-2. Αμ, δε... Η ΑΕΚ του Αλμέιδα έχει μάθει να μπαίνει στο γήπεδο με πλάνο και στόχο τους τρεις βαθμούς. Και στο 84' έρχεται το 3-2 από τον Πόνσε σε μία φάση, όπου συνεργάστηκε άψογα με τον Ελίασον και στο πλασέ του δείχνει τόσο ήρεμος και ζεν που λες δεν γίνεται...
Η ΑΕΚ, λοιπόν, έφυγε από το Μπράιτον (3-2) με το τρίποντο με τον Αλμέιδα να σερβίρει την πιο ωραία... γλαρόσουπα σε όλους μας που πιστεύαμε ότι η Ένωση θα αποτελέσει εύκολη λεία ή τέλος πάντων θα είναι ανταγωνιστική έως ένα σημείο στο «AMEX» και μας έδειξε ότι «ένα ματς δεν κρίνεται στα λόγια, αλλά στις πράξεις και μέσα στις τέσσερις γραμμές» από 16 μαχητές.
