Ο,τι είδαμε να παίζει σε ταχύτητα και ένταση η Μπράιτον, είναι το πιο απτό δείγμα φίζικαλ ορμής. Ερχεται και επιβεβαιώνει "στον πόντο" γιατί, αυτό που ο Αλμέιδα δουλεύει από τη day-one στην ΑΕΚ είναι ο μόνος δρόμος προς την ανταγωνιστικότητα. Εάν κανείς εννοεί τα πράγματα στα σοβαρά, φυσικά. Σε κάποια άλλη σεζόν, μία άλλη ΑΕΚ, σε ένα άλλο όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, θα έπαιρνε στην Αγγλία ένα ξεκούραστο τρία-μηδέν, θα ήταν κι ευχαριστημένοι κατά βάθος ότι δεν ξέφυγε το έργο στο τέσσερα-μηδέν, και θα επέστρεφαν σπίτι για να αφοσιωθούν στο ντέρμπι της Σούπερ Λιγκ τη Δευτέρα.
Οχι, η ΑΕΚ με αυτόν τον προπονητή. Η ΑΕΚ με αυτόν τον προπονητή, έχει το 2-2 και διεκδικεί το 2-3. Οταν βγήκε ο Πινέδα, δεν έβαλε τον Γαλανόπουλο για να "κλειδώσει" τον ένα βαθμό. Μπήκε ο Μάνταλος, για μία ενδεχόμενη στιγμή δημιουργίας. Ενα ξεκάθαρο "σήμα καπνού" απέξω, προς την ομάδα μέσα. Το σήμα ελήφθη. Οταν η ομάδα είχε το 2-3, στο 90'+4' κερδίζουν φάουλ και ο Μήτογλου αντί να μείνει πίσω "στα αυγά του" ανεβαίνει στην αντίπαλη περιοχή. Σήματα λαμβάνονται, και αναλόγως μεθερμηνεύονται. Δεν είναι, τι έλεγε αποβραδίς ο προπονητής. Είναι, τι έκανε τη νύχτα της αναμέτρησης. Η απόδειξη αν πιστεύεις όσα λες, είναι αυτά που κάνεις. Τα σήματα.
Η νίκη, είναι μνημειώδης. Ομως εδώ δεν μιλάμε για το αποτέλεσμα, που θα μπορούσε και να μη έχει έλθει. Μιλάμε για αρχές, που δυνητικά οδηγούν (όχι σε ένα, ευκαιριακό, αλλά) σε αποτελέσματα. Πληθυντικός αριθμός. Οταν ξέρεις ότι έξω βρέχει (πίεση), το πρόσφορο στέγαστρο είναι να στηρίζεσαι στο πλάνο που έχεις, εκ προοιμίου, πιστέψει. Η ΑΕΚ μπήκε στη μάχη, με αέρα. Με προσωπικότητα. Με επιθετικότητα. Να βάλει γκολ. Ετσι την καθοδήγησε, ο προπονητής. Δίδυμο Γκαρσία/Αραούχο. Πάει...όπως με τη Χαλκιδική. Σαν το Γκαρσία/Αραούχο "δεν έχει". Και κοντά τους, ψηλά, ο Πινέδα. Η αρμονία, πώς συνυπήρχαν και συνεχώς εναλλάσσονταν στη θέση-οκτώ και στη θέση-εννιάμισι ο Αραούχο με τον Πινέδα, ήταν υπέροχη. Αλλα σήματα καπνού, του προπονητή προς την ομάδα, περίττευαν.
Η Μπράιτον δέχθηκε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο, ένα από κόρνερ ένα από φάουλ, και η τηλεοπτική παραγωγή αυτομάτως εστίασε (πλάνο στην κερκίδα) στον κάπτεν Λούις Ντανκ που έλειπε. Τα βρετανικά μίντια εν συνεχεία, παρέλαβαν τη σκυτάλη και αναπαρήγαγαν...το υπονοούμενο. Η Ενωση δεν είχε να διαχειριστεί την απώλεια ενός Ντανκ. Της έλειπαν, δύο! Ο ball-playing Σιμάνσκι δεξιός στόπερ, δίδαξε πώς παίρνεις την αναποδιά και την κάνεις (έως) αβαντάζ. Το μάθημα της ημέρας είναι, ποτέ μη κλαις για ένα σέντερ-μπακ που δεν μπορεί να παίξει. Ούτε καν, για δύο.
Σαν Γκαρσία/Αραούχο δεν έχει, και σαν το ποσοστό (μετατροπής ευκαιριών σε γκολ) του Γκαρσία...επίσης δεν έχει. Μετά την Αμβέρσα, το Μπράιτον. Πάλι η ομάδα ορθάνοιξε στον Γκαρσία τη λεωφόρο προς τη φήμη, πάλι ο Γκαρσία έμεινε στο ζερό. Ο Αραούχο τον βρήκε, και τον ξαναβρήκε. Τον έστειλε, τον κατευόδωσε αν θέλετε, προς το 0-2. Με ολόιδια πάσα, δύο φορές. Μηδέν, στα δύο. Δεν το έκανε ο Γκαρσία, το 0-2. Εγινε, 1-1. Η ΑΕΚ δεν βρήκε ποτέ στη ροή, ενώ δούλεψε γι' αυτό και το άξιζε, την "ευκολία" να παίξει το ματς από απόσταση +2 γκολ. Ο σέντερ-φορ Γκαρσία υπερτερεί του Πόνσε, του Σπόραρ, του Ιωαννίδη, του Ελ Κααμπί. Ο σκόρερ Γκαρσία, υστερεί έναντι όλων αυτών.
Δεν κόστισε. Συχνά, μετράει. Παναθηναϊκός-Βιγιαρεάλ, πρώτο μέρος. Ενα κομμάτι παιγνιδιού, με ισορροπία ισχύος. Αρα, με μετρημένες τις καθαρές καταστάσεις-γκολ. Ανοίγει θαυμάσια, νωρίς, τη μετάβαση ο Καπού, τρέχει μισό γήπεδο με τη μπάλα ο Μοράλες, τον τυφλώνει η ιδέα να πάει για τη δόξα, δεν βλέπει την εύκολη πάσα στον Ντένις Σουάρεθ, αστοχεί. Ενα λάθος...εμπειρίας (ο Μοράλες είναι 36 ετών). Αργότερα βρίσκει ο Κώτσιρας την πάσα που συστηματικά έψαχναν και ο Μπερνάρ με τον Μανσίνι "στην πλάτη" του Γκάμπια, εδώ ο Μπερνάρ αποσπά την προσοχή του Γκάμπια ενόσω ο Ιωαννίδης είχε προς στιγμήν "χαμηλώσει", κάνει το ξεπέταγμα μπροστά ο Ιωαννίδης επάνω στα αργά αντανακλαστικά του Γκάμπια, όλα σωστά, αλλά πρέπει και να το στάξει. Το έσταξε! Ενα 100% ελληνικό, ασίστ+γκολ, προϊόν.
Ο,τι μετέπειτα συνέβη, το καθόρισε (όλο, όμως!) η αντιδιαστολή Μοράλες/Ιωαννίδης. Ως τότε, ήταν εκκρεμές μεταξύ 0-1 και 1-0. Μετά, εκεί που η Βιγιαρεάλ ανέβηκε μέτρα και ο Παναθηναϊκός χτυπούσε κατά κόρον στην κόντρα, έγινε 2-0 και (εν τέλει) ήταν...λίγο. Οσο ο Παναθηναϊκός δεν "σκότωνε" με το δεύτερο γκολ και η Βιγιαρεάλ έφερνε βασικούς από τον πάγκο, το έργο γινόταν complicado που λένε οι Ισπανοί. Περίπλοκο. Θεωρητικά. Πρακτικά, οι βασικοί έμειναν (άπαντες!) αόρατοι. Ο Γιοβάνοβιτς δίχως να πειράξει τη δομή της ομάδας, ανέβασε τον Τσέριν να παίξει...ανασταλτικό δεκάρι. Κι έβαλε τον Σπόραρ, να ξεμπλέξει το complicado. Ο Σπόραρ το ξέμπλεξε πράγματι, ένας-εναντίον-τριών (κώνων). Η φάση αποσύνθεσης της Βιγιαρεάλ, μόλις άρχιζε.
Πριν την Αθήνα, η τελευταία ευρωπαϊκή εικόνα της Βιγιαρεάλ τον Μάρτιο ήταν ένα σχεδόν αδιανόητο, εντός έδρας, νοκ-άουτ από την Αντερλεχτ στους "16" του Κόνφερενς Λιγκ. Μακρινή σχέση με την ερωτεύσιμη Βιγιαρεάλ που, μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, είχε παίξει ημιτελικούς Τσάμπιονς Λιγκ. Τώρα, η εικόνα κατέληξε να δείχνει ακόμη χειρότερη. Η περίληψή της είναι, ότι εκεί που έπαιζε ο Πάου Τόρες παίζει ο Γκάμπια. Ο Πάου Τόρες πήγε στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο Γκάμπια, και στο ανοιχτό αλλά και στο κλειστό γήπεδο, σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν όντως είναι...Ιταλός κεντρικός οπισθοφύλακας. Ο Παναθηναϊκός "έπρεπε" να τους αποτελειώσει. Το τρία-μηδέν, του αντιστοιχούσε. Κυρίως ο Τόνι Βιλιένα (σε φάση 4 v 2), δευτερευόντως και ο Κανταλαπιέδρα, έπαθαν Μοράλες. Θέλησαν, να βάλουν το 3-0. Οχι, να βάλει ο Παναθηναϊκός το 3-0.
Παναθηναϊκός-ΑΕΚ αμέσως μετά την Πέμπτη ιδίως, στο timing της ευφορίας δηλαδή, αρμόζει να είναι η τέλεια γιορτή της Σούπερ Λιγκ. Μια αφορμή, για να σκεφτούμε πόσο φτηναίνει την υπόθεση...ποιος θα είναι ο διαιτητής. Φταίει ο Μπένετ, φταίει ο Μπαλτάκος, στην πραγματικότητα φταίει ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Οτι, άμα δεν νικήσουμε, κανείς δεν μας κάνει. Στο ευρωπαϊκό τριήμερο των ομίλων, έπαιξαν διαιτητές όσοι δεν μας κάνουν. Ο Μάσα που κοντέψαμε να τον λιντσάρουμε, έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Καμπάκοφ κι ο Νταμπάνοβιτς που τους κάναμε σύμβολα, ο ένας έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ ο άλλος Γιουρόπα Λιγκ. Ο Ζοάο Πινιέιρο έπαιξε τη Μάντσεστερ Σίτι, ο Εσκας τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Νιούμπεργκ Μπάγερν-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Τρεϊμάνις τη Ρόμα, ο Μαριάνι Αγιαξ-Ολεμπίκ Μαρσέιγ, ο Κουλμπακόφ Μπρούχε-Μπεσίκτας. Και Αλβανός, omg...μακρυά από μας, Γιανγκ Μπόις-Λειψία!
