«Μ»πάλα, Μιχάλης, Μαρόκο…
Ας αφήσουμε για λίγο τη μπάλα. Ναι, τα γκολ, τα οφσάιντ, τις φάσεις, τις αποκρούσεις, τις κινήσεις των προπονητών – προφανώς και όλα θα αναλυθούν προσεχώς και τις επόμενες μέρες. Ας μιλήσουμε για το τι μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο και ποιο είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε να βλέπουμε. Ο αθλητισμός, γενικότερα. Είναι ο Σέρχιο Αραούχο, ο οποίος έσπευσε να απομακρύνει τον Κώστα Φορτούνη, όταν ο τελευταίος θυμωμένος και παρότι είχε, ήδη, τιμωρηθεί με κίτρινη κάρτα διαμαρτυρόταν στον διαιτητή. Μια αγκαλιά, κι ένα «πάμε, πάμε» για να ηρεμήσει ο άσος του Ολυμπιακού και να μην ρισκάρει τα χειρότερα. Είναι ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί δευτερόλεπτα μετά το γκολ που πέτυχε να σχηματίζει το «Μ» στον πανηγυρισμό του. Ήταν για τον Μιχάλη; Ήταν για το Μαρόκο; Έχει σημασία και διαφορά; Ποδόσφαιρο είναι και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου στον σκόρερ, όταν είδε τον πανηγυρισμό από το video wall…
Και, φυσικά, ποδόσφαιρο ήταν όλο το πρώτο 45λεπτο στην «Αγιά Σοφιά». Μισό της ΑΕΚ, μισό του Ολυμπιακού, και όλο του διαιτητή (με την καλή έννοια). Ένα πέναλτι που σωστά το πήρε πίσω, αφού ο Λάζαρος Ρότα άρχισε να πέφτει πολύ πριν την επαφή, μια επαφή στον Ελίασον (σ.σ. πριν το καθαρό τάκλιν στην μπάλα), η οποία χρήζει συζήτησης, αλλά ας μην διυλίζουμε τον κώνωπα και αδικούμε το ματς. Η ΑΕΚ ήταν καταιγιστική στο πρώτο 20λεπτό και έφτασε να ανοίξει το σκορ στο 22’, γιατί ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης ήθελε να διατηρήσει την παράδοσή του στα εκτός έδρας ματς με την Ένωση. Δύο εντυπωσιακές αποκρούσεις, πρώτα στον Τσούμπερ στο 7’ και πολύ περισσότερο στον Μομαχαμαντί στο 18’, αλλά τι θα μπορούσε να κάνει στο 22’; Από εκτέλεση πλαγίου άουτ και κατόπιν συνδυασμού του Ρότα με τον Ελίασον, ο Έκι Πόνσε έκανε αυτό που ξέρει καλά. Ένα άγγιγμα και γκολ!
Ο Ολυμπιακός, που μέχρι τότε έμοιαζε να μην μπορεί να δημιουργήσει και ούτε καν να απειλήσει την ολοφάνερα ευάλωτη και ασταθή άμυνα της ΑΕΚ, ξαφνικά γύρισε τον διακόπτη. Έγινε πολύ πιο επιθετικός, χάρη κυρίως στις ατομικές πρωτοβουλίες του Κώστα Φορτούνη και του Ντάνιελ Ποντένσε, απείλησε με το σουτ του Μασούρα στο 30’ και στο 38ο λεπτό έφτασε στην ισοφάριση. Ο Φορτούνης έκανε την αρχή, ο Ποντένσε τη συνέχεια, ο Ελ Κααμπί το τελείωμα και με το 1-1 να του δίνει ψυχολογία έψαξε μέχρι και την ολική ανατροπή πριν βγει το ημίχρονο, αλλά ο Φρέιρε ήταν απελπιστικά άστοχος αν και αμαρκάριστος στο 42’.
Άλλο ματς στην επανάληψη!
Δεν ήταν ακριβώς ότι σταμάτησε ο χρόνος στο 22’ για την ΑΕΚ, αλλά δεν θα ήταν και εντελώς άστοχο ένα τέτοιο σχόλιο. Σίγουρα, πάντως, ο χρόνος δε κυλούσε στο παιχνίδι με την ίδια ταχύτητα που… έτρεχε στο πρώτο. Ο Ολυμπιακός συνέχισε το ματς από εκεί που συνέχισε: Είχε τον έλεγχο, είχε την κατοχή, είχε περισσότερα ανεβάσματα και καλύτερο εικόνα στο χορτάρι, παρότι δεν είχε κλασική ευκαιρία. Ο Ελ Κααμπί συνέχισε να ταλαιπωρεί την άμυνα της ΑΕΚ, ο Κώστας Φορτούνης να ξεκινάει τις περισσότερες επιθέσεις και οι ερυθρόλευκοι ήταν συνολικά πολύ πιο πειστικοί στο γήπεδο, χωρίς ωστόσο να αναγκάσουν τον Στάνκοβιτς να επέμβει στο ματς.
Επέμβαση δεν είχε ούτε ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης, με την ΑΕΚ να μοιάζει εκτός ρυθμού, να μην μπορεί να κρατήσει τη μπάλα, παρότι ο Ματίας Αλμέιδα προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα της ομάδας του, με τις επεμβάσεις του στο παιχνίδι. Η Ένωση έψαχνε ξεκάθαρα τη φάση που θα της έδινε την ευκαιρία να ανατρέψει την εικόνα του ματς, κυρίως μέσα από την πίεση και μέσα από κάποια αντεπίθεση. Και ακριβώς αυτό βρήκε στο 59ο λεπτό. Κλέψιμο της μπάλας, άνοιγμα στον Ελίασον, γύρισμα στον Αραούχο, πλασέ, 2-1 και… on field review. Πολύ σωστά – κάτι που φάνηκε και στη ροή του αγώνα – ο VAR κάλεσε και πάλι τον Πορτογάλο διαιτητή να δει τη φάση, πολύ σωστά δόθηκε το χέρι του Πινέδα και δικαίως το γκολ ακυρώθηκε.
Το 1-1 έμεινε, οι συνεχείς αλλαγές δε βοήθησαν το ρυθμό του ματς στην επανάληψη και πηγαίναμε σε ένα τελευταίο δεκάλεπτο, όπου ο καθένας θα έψαχνε το… buzzer beater του. Τη στιγμή του. Μια έμπνευση, ένα λάθος, μια στημένη φάση – κάτι που θα άλλαζε τη διαφαινόμενη ισοπαλία. Το σουτ του Ζίνι στο 81’ ήταν η έμπνευση, αλλά για εκατοστά δεν άλλαξε την ισορροπία στο ματς. Οι στημένες φάσεις ήταν της ΑΕΚ, που πίεσε πολύ στο τελευταίο δεκάλεπτο, ωστόσο δεν κατάφερε να τις εκμεταλλευτεί και παρά την κούραση και την πίεση ουδείς υπέπεσε σε κάποιο καίριο σφάλμα, ώστε να αλλάξει το σκορ που είχε διαμορφωθεί από το πρώτο ημίχρονο.
Οι συνθέσεις των ομάδων:
ΑΕΚ (Ματίας Αλμέιδα / 4-4-2): Στάνκοβιτς, Ρότα, Βίντα (46’ Μήτογλου), Μουκουντί, Μοχαμάντι, Γιόνσον (46’ Πινέδα), Σιμάνσκι (75’ Ζίνι), Ελίασον (75’ Άμραμπατ), Τσούμπερ, Αραούχο (72’ Γαλανόπουλος), Πόνσε.
Ολυμπιακός (Ντιέγκο Μαρτίνεθ / 4-3-3): Πασχαλάκης, Ροντινέι, Ρέτσος, Φρέιρε, Κίνι, Καμαρά, Εσε (81’ Ορτέγκα), Φορτούνης (69’ Ιμπόρα), Μασούρας (54’ Μπιελ), Ποντένσε (54’ Σκάρπα), Ελ Κααμπί (81’ Γιόβετιτς).
MVP: Η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν καλύτερη στο γήπεδο, με τους Γιακούμπ Ελ Κααμπί, Ροντινέι και Κώστα Φορτούνη να είναι οι τρεις κορυφαίοι του, ωστόσο τον τίτλο θα πάρει ο Έλληνας μέσος, τόσο για την παρουσία του όσο και για την απουσία του. Μόλις βγήκε από το παιχνίδι κατάφερε η ΑΕΚ να επανακτήσει την κατοχή ή αν προτιμάτε ο Ολυμπιακός έχασε τη δυναμική του στο χώρο της μεσαίας γραμμής, έχασε μέτρα στο γήπεδο και δε συνέχισε στο ρυθμό που είχε από το 22ο λεπτό της αναμέτρησης και μετά.
Αδύναμος κρίκος: Η αμυντική λειτουργία της ΑΕΚ συνολικά ήταν προβληματική και φαινόταν ακόμα και στο πρώτο εικοσάλεπτο, όταν η Ένωση ήλεγχε απολύτως το ματς. Δεν έγινε το μοιραίο λάθος από κάποιο παίκτη ή τουλάχιστον δεν κόστισαν τα ατομικά λάθη που έγιναν, ωστόσο το γεγονός ότι η Ένωση συνεχίζει στη σεζόν να δέχεται γκολ σε κάθε παιχνίδι, μαρτυρά ότι κάτι πάει αρκετά λάθος στην ανασταλτική λειτουργία. Από ποδοσφαιριστές, ο Ορμπελίν Πινέδα χωρίς να είναι αρνητικός πρωταγωνιστής, σίγουρα δεν έδωσε εκείνα που προσδοκούσε ο Ματίας Αλμέιδα, περνώντας τον στο ματς στο δεύτερο ημίχρονο.
Η στιγμή του αγώνα: Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, σίγουρα είναι μια από τις δύο φορές στις οποίες ο Αρτούρ Σοάρες πήγε στο VAR για να δει τις αποφάσεις του και τις άλλαξε. Αν θέλουμε να πιάσουμε το τι θα θυμόμαστε περισσότερο από το παιχνίδι, προφανώς και είναι ο πανηγυρισμός του Γιακούμπ Ελ Κααμπί. Ακόμα κι αν το «Μ» ήταν για το Μαρόκο.
Ένα βίντεο - χίλιες λέξεις
Ο διαιτητής: Μπορούμε να κρίνουμε συνολικά εξαιρετική την διαιτησία του Αρτούρ Σοάρες, αλλά πώς θα την κρίναμε αν δεν υπήρχε το VAR; Δύο αποφάσεις που θα άλλαζαν τη ροή και ενδεχομένως το τελικό αποτέλεσμα σώθηκαν από την παρέμβαση του βίντεο, ο Πορτογάλος ήταν πολύ καλός στο να επιτρέψει το παιχνίδι να έχει ρυθμό, ωστόσο ελέγχεται για κάποιες κίτρινες κάρτες που εκατέρωθεν δεν έβγαλε από το τσεπάκι.
