Στο Αστάνα- Ντιναμό πήραμε μία γεύση για το πώς πιθανώς θα αγωνιστούν οι Κροάτες την άλλη εβδομάδα στην OPAP Arena κόντρα στην ΑΕΚ και καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα πως η ομάδα του Ιγκόρ Μπίστσαν παίζει αλλιώς εντός και αλλιώς εκτός.
Στο πρώτο ματς, εκεί όπου η Αστάνα δεν πήρε ανάσα, η Ντιναμό ήταν κυριαρχική. Ήταν η ομάδα που είχε την μπάλα στα πόδια της. Ήταν το συγκρότημα που όριζε τον ρυθμό στο ματς, που έκανε τις φάσεις και έφθασε στην επιβλητική νίκη με 4-0.
Βέβαια, έπαιξε ρόλο και η εικόνα των Καζάκων. Και τι ακριβώς εννοούμε; Η Αστάνα έπαιξε πολύ παθητικά. Ο Νταρμπόε περίμενε σχεδόν κάτω από τη σέντρα. Συνέπεια τούτου; Να κλείνεται, να εγκλωβίζεται, να μην πρεσάρει με τους Κροτάτες να φθάνουν άνετα στο αντίπαλο μισό και εν τέλει η Ντιναμό να κατασκηνώνει σχεδόν στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Έτσι η Ντιναμό κέρδιζε στατικές φάσεις, φάουλ, κόρνερ και τα λοιπά. Έφτιαχνε φάσεις και με το πού έκανε το 1-0, το ματς άνοιξε. Οι ποιοτικοί παίκτες που έχει, βλέπε Πέτκοβιτς, Ιβάνουσεκ, Μπατούρινα, Σπίκιτς πήραν τα πάνω τους και πλέον κάθε ενέργεια έβγαινε στην ομάδα φθάνοντας στο 4-0.
Και πάμε στο χθεσινό ματς... Τι έδειξε η Ντιναμό; Έπαιξε στο ρελαντί; Ίσως θα πούμε, όμως μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Και γιατί το λέμε αυτό; Διότι τη σεζόν 2010-11 με τον Μπίστσαν ακόμη να είναι ποδοσφαιριστής λίγο έλειψε να την πατήσει με την «άσημη» Κόπερ στην ίδια, μάλιστα, φάση του Champions League.
Στο πρώτο ματς στο Ζάγκρεμπ η Ντιναμό νίκησε με 5-1 την πρωταθλήτρια Σλοβενίας και άπαντες πίστεψαν πως η υπόθεση «πρόκριση» είχε κριθεί. Αμ, δε... Είχε πολύ καρδιοχτύπι, έφθασε στην κάλτσα που λέμε...
Στο 11' έχανε με 1-0 και στο 54' δέχθηκε το 2ο γκολ. Στο 78' έγινε το 3-0 και το ματς έγινε θρίλερ. Τότε μετρούσε το εκτός έδρας γκολ και τα χρειάστηκε μέχρι το τελευταίο σφύριγμα της λήξης. Γι' αυτό και χθες ο Μπίστσαν είπε στη συνένετυξη Τύπου πως «το ματς με την Κόπερ μας έχει πονηρέψει και θα παίξουμε με συγκεκριμένη τακτική».
Ε, λοιπόν, στο χθεσινό ματς η Ντιναμό άλλαξε δέρμα σαν το φίδι... Πήγε κόντρα στην εικόνα του πρώτου ματς.
Τι έκανε; Έδωσε την πρωτοβουλία και την μπάλα στην Αστάνα. Δεν πρέσαρε ψηλά και τραβούσε τους Καζάκους στο δικό της μισό. Με το που έκλεβε την μπάλα προσπαθούσε να χτυπήσει στη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, στο τρανζίσιον. Με έναν επιθετικό σαν τον Πέτκοβιτς που μπορεί να κρατήσει την μπάλα και να πασάρει στους συμπαίκτες του και δύο γρήγορα «φτερά» όπως είναι οι Εμρέλι και Σπίκιτς που ψάχνουν την μπάλα στον κενό χώρο, μια τέτοια ιδέα ήταν πολύ λογική και υλοποιήσιμη. Μία ιδέα που μπορεί να εφαρμοστεί και με άλλους παίκτες.
Τώρα, βέβαια, είχε και κάποια «μείον»; Πρώτη και καλύτερη ήταν ότι «έφαγε» φάσεις είτε σε στατικές φάσεις, είτε σε σετ παιχνίδι. Αλλά δεν το πλήρωσε. Γιατί; Πρώτον έχει εξαιρετικό τερματοφύλακα. Είναι άλλο πράγμα αυτός ο Λιβάκοβιτς. Δεύτερον είναι η μέτρια ποιότητα της Αστάνα στο μεσοεπιθετικό κομμάτι και τρίτον βέβαια η τύχη.
Και για να μην σας κουράζουμε... Το βέβαιο είναι ένα... Η Ντιναμό Ζάγκρεμπ αξίζει τον σεβασμό της ΑΕΚ, όπως, άλλωστε, συμβαίνει, αλλά δεν τρομάζει τους «κομάντο» του Ματίας Αλμέιδα. Είναι βέβαιο πως θα γίνουν δύο ματς που θα κόψουν την ανάσα με την ΑΕΚ, εφόσον είναι η ΑΕΚ των φιλικών και δη αυτού της Τραπεζούντας να έχει τύχη, να έχει 50%-50% πιθανότητες να ξεπεράσει το εμπόδιο των Κροατών και να βρεθεί ακόμη πιο κοντά στον μεγάλο στόχο της πρόκρισης στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
