Κάποτε ο Παναθηναϊκός είχε πάει στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Κάποτε ο Ολυμπιακός ήταν στους «8». Κάποτε η ΑΕΚ κοιτούσε στα μάτια ομαδάρες στην Ευρώπη. Κάποτε ο ΠΑΟΚ απέκλειε σε μεγαθήρια. Κάποτε ο Άρης πέταξε έξω την Ατλέτικο Μαδρίτης. Κάποτε τα κάναμε όλα αυτά ως ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τιμή κι αιώνια δόξα σε κάθε επιτυχία των ομάδων μας. Ποδοσφαιρικά είμαστε μικρομεσαία δύναμη στην Ευρώπη, οπότε δεν έχουμε να επιδείξουμε κάποιο τρόπαιο. Οι πολύ καλές παρουσίες γίνονται σημείο αναφοράς και τις θυμόμαστε με νοσταλγία, συγκίνηση, περηφάνια.
Κάπως έτσι ζούμε ως χώρα εδώ και αιώνες. Η ένδοξη ιστορία, εμείς διδάξαμε τον πολιτισμό, εμείς τους μάθαμε την δημοκρατία, τους ανοίξαμε το δρόμο σε όλα. Η διαφορά είναι πως εκείνοι προχώρησαν κι εμείς μείναμε στάσιμοι να συγκινούμαστε για το χθες. Ε, κάπως έτσι γίνεται και στο ποδόσφαιρο πλέον.
Καιρός είναι να αφήσουμε τα σαν σήμερα και να ζήσουμε το σήμερα. Να φτιάξουμε το σήμερα όπως αρμόζει στις δυνατότητες που υπάρχουν στο ποδόσφαιρό μας. Ζούμε πλέον σε μια διαρκή μιζέρια πως οι εκτός συνόρων είναι καλύτεροι σε όλα. Προφανώς η διαφορά με τα μεγάλα πρωταθλήματα του εξωτερικού είναι τεράστια. Αλλά δεν παίζουν μόνο εκεί ποδόσφαιρο. Ούτε βλέπουμε τις υπόλοιπες ομάδες πλην του top-5 πρωταθλημάτων, να ρίχνουν… λευκή πετσέτα.
Η Ευρώπη κάθε χρόνο «δίνει» τόσες ομάδες πρωταγωνίστριες. Αυτές ούτε μεγαλύτερα μπάτζετ έχουν απ’ τις ελληνικές ομάδες, ούτε περισσότερα έσοδα, ούτε μεγαλύτερη ιστορία, ούτε περισσότερο κόσμο. Δικαιολογίες πρέπει να πάψουν να υπάρχουν. Μάθαμε να ζούμε με τη δικαιολογία και με το περιβόητο «αυτά τώρα δεν μπορούν να ξαναγίνουν».
Μέσα στη σιγουριά πως τώρα δεν μπορείς να πας σε τελικό ή σε ημιτελικά Champions League, είναι λες και πετάμε λευκή πετσέτα. Παρακολουθώντας τι συνέβαινε στο παρελθόν, αντί να δουλέψουμε για να φτιάξουμε το σήμερα. Γνωρίζοντας το μέγεθός μας, αλλά σταματώντας επιτέλους να υποβαθμίζουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν. Οικονομικά και οργανωτικά.
Ειδικά τώρα με τόσα στελέχη, ποδοσφαιριστές, προπονητές, που έχουν εργαστεί και αφομοιώσει το πώς πετυχαίνουν στο εξωτερικό, υπάρχει η δυνατότητα απλά να προσπαθήσεις να κοπιάρεις τον τρόπο τους, φέρνοντάς τον στα δικά σου μέτρα. Χωρίς να ξεχνάς, πως στο πρόσφατο παρελθόν είχες κι εσύ τον τρόπο σου.
Τα σαν σήμερα είναι απλά μια υπενθύμιση πως δεν είμαστε… άχρηστοι, ανίκανοι και τελευταίοι τροχοί της αμάξης. Και τότε, χαοτική ήταν η διαφορά στα μπάτζετ. Καλύτερους παίκτες είχαν. Καλύτερα γήπεδα. Το ελληνικό πρωτάθλημα ακόμη χειρότερες συνθήκες είχε.
Οι δικαιολογίες στην άκρη. Το χθες και η κάθε επιτυχία, επιβάλλεται να γίνει κινητήριος δύναμη, ως αντίληψη πως αφού το κατόρθωσες μία, δύο, πέντε, δέκα φορές, άρα μπορείς και τώρα.
